Μερικές φορές το punk rock είναι ο,τι πρέπει για να ξεχαστείς και να ξεδώσεις. Η συνταγή έχει ως εξής: μπαίνουμε στον ηλεκτρικό στη στάση Φάληρο και βάζουμε τον δίσκο Saturday Night Fever των Devil Dogs. Ήδη η διάθεσή μας είναι για πάρτυ, προσπερνάμε το στενάχωρο Backstage και επικεντρωνόμαστε κυρίως στο Once Around the Block το οποίο και ακούμε τουλάχιστον 2 φορές ακόμα. Στη συνέχεια θέλουμε κάτι πιο indie και "πειραματικό" οπότε βάζουμε Sleater-Kinney και συγκεκριμένα το The Woods του 2005. Οι κιθάρες μας παίρνουν τα αυτία και οι ψηλές νότες των (γυναικείων) φωνητικών συμβάλουν σημαντικά στην ένταση που δημιουργήθηκε. Δεν αντέχουμε όμως για πολύ, οπότε επιστρέφουμε στο αρχικό στυλ: New Bomb Turks και συγκεκριμένα τον πρώτο τους δίσκο Destroy-Oh-Boy!, τα κομμάτια We Give a Rat's Ass και Born Toulouse-Lautrec είναι απίθανα. Κάπως έτσι φτάνουμε Μαρούσι. Στο σπίτι θυμόμαστε τα νιάτα μας: Strung Out - Live in a Dive (Too Close To See, Matchbook, The Kids και η κομματάρα The Exhumation of Virginia Madison), το Black Masks and Gasoline των Rise Against, το Anti-Manifesto των Propagandhi και κλείνοντας το Ribbed των NOFX. Ιδανικά το ακούμε ολόκληρο, αλλά υποχρεωτικά τα Green Corn, Showerdays, El Lay, Nowhere και The Malachi Crunch.
Τελευταία σημείωση: αύριο πάμε στη συναυλία των Dean Dirg για να ξανανιώσουμε λίγο punk rock.
Υ.Γ.: Μπορεί μερικά απο τα παραπάνω να ακούγονται "παιδικά" για κάποιους, αλλά η μουσική είναι διασκέδαση. Με την πραγματική έννοια του όρου. Cheers.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου