James Brown

Είναι σίγουρο οτι θα αρχίσει πλήθος αφιερωμάτων στον James Brown σε περιοδικά, sites κλπ. Εγώ περιμένω το επόμενο Mojo που (πιθανολογώ) θα έχει ένα απο τα εκπληκτικά του αφιερώματα. Σήμερα βρήκα ένα ωραίο κείμενο στο skai.gr απο τον Τεο Ιωάννου:

Η είδηση με χτύπησε σαν κεραυνός. Πρωί πρωί με την τσίμπλα στο μάτι και τον καφέ μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, η σελίδα του CNN ισοδυναμεί με συναισθηματικό τσουνάμι! Χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα για να το χωνέψω. Πάει, λοιπόν, και ο Τζέιμς Μπράουν. Διαβάζοντας τις γραμμές της -πιθανότατα προκαταβολικά συντεταγμένης-, νεκρολογίας, το μυαλό μου ταξιδεύει σε αντίστοιχες παρελθούσες στιγμές προσωπικού / καλλιτεχνικού σοκ. Με κινηματογραφική ταχύτητα θυμάμαι την κομμένη μου ανάσα μετά το χαμό του Λένον το '80, του Μπελούσι το '82, του Μάρβιν το '84, του Φρέντι το '91, του Φράνκι το '98, της Χέπμπορν το '03...

Γιατί άραγε, όσο εξοικιωμένοι κι αν είμαστε με το πεπερασμένο της ανθρώπινης φύσης, θεωρούμε αναπάντεχο το χαμό προτύπων με τα οποία τυπικά δεν είχαμε ποτέ βιωματική σχέση; Είναι μόνο το σύνδρομο της "συναισθηματικής μετατόπισης", με την οποία η ψυχολογία ερμηνεύει την εκδήλωση λατρείας του κοινού απέναντι στα είδωλά του; Ή μήπως τελικά η σύνδεσή μας με τους επιφανέστερους εκπροσώπους της τέχνης είναι εξίσου βιωματική με αυτήν που χαρακτηρίζει τις προσωπικές μας σχέσεις;

Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Σύντομα εγκαταλείπει τις φιλοσοφικές διαστάσεις του στιγμιαίου σοκ και με οδηγεί στα βάθη της μνήμης μου. Ανασύρει εικόνες, αισθήσεις, ατάκες, συζητήσεις. "Say it once and say it loud, I'm black and I'm proud" (σύνθεση που έγινε αντιρατσιστικό σλόγκαν). Δουβλινέζικη σόουλ μπάντα παρακολουθεί άφωνη τη χαρακτηριστική σκηνή του "νονού" που πέφτει στα γόνατα καλυμένος με την κάπα του, οδηγείται τρεκλίζοντας εκτός σκηνής με τρεμουλιαστή φωνή, για να επιστρέψει γεμάτος ενέργεια και ουρλιάζοντας "Please, Please, Please", μπροστά στο παραληρηματικό κοινό (σκηνή από την ταινία του Άλαν Πάρκερ, "The Commitments"). Ο Κώστας με το αστείο μπάγκι τζιν και τις χαζοράπ χορευτικές φιγούρες κάνει καμάκι στην πιτσιρίκα απέναντι υπερηφανευόμενος ότι... "είμαι γκεράπας" (αυθεντική σκηνή από τα μακρινά φοιτητικά μου '80s στο Ηράκλειο Κρήτης). Ωραίες εικόνες, αθώες αναμνήσεις.

"Καλός ήταν, αλλά σα να παρουσίαζε σόου στο Λας Βέγκας", παρατηρούσε άγγλος συνάδελφος και φίλος, μετά τη συναυλία του

""Say it once and say it loud, I'm black and I'm proud" (σύνθεση που έγινε αντιρατσιστικό σλόγκαν)

Μπράουν στο Λυκαβηττό (μα είναι δυνατόν να έχει περάσει μετά βίας ένα εξάμηνο από το τελευταίο του live στην Αθήνα;). Ε, ναι, λοιπόν, το σόου του ήταν όντως υπερβολικά στημένο για τα στάνταρντς μιας συναυλίας φανκ, αλλά διάολε είχες τη συναίσθηση ότι ήσουν παρών στο ξετύλιγμα της ζωντανής ιστορίας της σύγχρονης σόουλ! Γνώριζες ότι πήγαινες να δεις το θρυλικό "νονό της σόουλ", τον "πιο σκληρά εργαζόμενο άνθρωπο της σόου μπίζνες", τον "σόουλ αδελφό Νο. 1", τον "κύριο δυναμίτη". Κι ας ήταν ήδη 73 χρονών...

Τί τα θες, φίλε, δεν είμαστε τυχεροί να έχουμε γεννηθεί στα '50s. Δεν προλάβαμε το μουσικό που ξεσήκωνε το θρυλικό "Apollo Theatre" το 1963, τον άνθρωπο με τις υπερφυσικές δυνάμεις και τα αεικίνητα χορευτικά πόδια στη σκηνή, το συνθέτη που με το "Papa's Got A Brand New Bag" εφηύρε μόνος του το φανκ και έθεσε τις βάσεις του χιπ χοπ, τον ενορχηστρωτή που με το "Sex Machine" προέβλεπε τη γέννηση της ντίσκο πέντε χρόνια πριν απλωθεί ως επιδημία σε όλο τον πλανήτη, τον καλλιτέχνη που χωρίς αυτόν δε θα υπήρχε Prince. Πόσω μάλλον το φτωχόπαιδο από τον ρατσιστικό Νότο που ενστικτωδώς συνδύαζε τη γκόσπελ της εκκλησίας του με τον ήχο της Μοτάουν που συγκινούσε ακόμη και τους συντηρητικούς λευκούς στις αρχές των '60s.

Τετριμμένο, αλλά αληθινό: δε θα ξαναϋπάρξει άλλος σαν τον Τζέιμς. Σαν τους μυθικούς ηθοποιούς του ασπρόμαυρου Χόλιγουντ της δεκαετίας του '40, σαν την παλιοπαρέα από το Μέρσισάιντ, σαν τον ποιητή της φολκ από τη Μινεσότα - οι καλλιτέχνες που αφήνουν ανεξήτιλο το στίγμα τους στην ιστορία του χώρου τους, είναι απόλυτα και αναντίγραφα παράγωγα της εποχής τους. Ο "νονός" έφυγε γνωρίζοντας καλύτερα απ' τον καθένα μας την τεράστια συνεισφορά του στη μουσική των καιρών μας. "Καλά τραγούδια θα υπάρχουν πάντα", έλεγε προ πενταετίας. "Αυτό που θέλω να αφήσω ως κληρονομιά, είναι το άσβεστο πάθος και η υποβάλλουσα αποφασιστικότητα στη σκηνή". Έτσι το ήθελε, έτσι κι έγινε. Ας αρχίσουν τώρα οι νεκρολογίες, τα ατελείωτα αφιερώματα και το εμπορικό ξεζούμισμα της δισκογραφίας. Μέσα στη βουβή πίκρα, το μυαλό μου επιτέλους ξεκαθαρίζει. Όλοι μας είμαστε περαστικοί από αυτό τον κόσμο, αλλά η βελόνα θα πέφτει πάντα στο βινύλλιο κι εγώ θα κραυγάζω με πάθος: I feel good - και θα χορεύω μέχρι αναισθησίας...

Το πρωτότυπο κείμενο εδώ.