Jawbreaker

Κλασσικοί για τους μυημένους, αλλά άγνωστοι στο ευρύ κοινό, οι Jawbreaker υπήρξαν μια απο τις επιδραστικότερες μπάντες τις δεκαετίας του '90 στον punk χώρο. Δημιουργήθηκαν το 1986 στην Νέα Υόρκη απο τους Blake Schwarzenbach (φωνή, κιθάρα), Adam Pfahler (ντραμς) και Chris Bauermeister (μπάσο) και παρέμειναν με την ίδια σύνθεση ως τη διάλυσή τους το καλοκαίρι του 1996. Εξαιτίας των σπουδών τους στα δύο άκρα της Αμερικής, ο πρώτος τους δίσκος "Unfun" κυκλοφόρησε το 1990. Είναι ο πιο ακατέργαστος απο τους δίσκους τους και φαίνεται ξεκάθαρα η επιρροή συγκροτημάτων όπως οι Black Flag, οι Descendents, οι Minutemen αλλά και οι Rites of Spring (η πρώτη ίσως emo μπάντα - μέλη της οποίας συνέχισαν στους Fugazi). Το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, "Want" είναι πλέον κλασσικό, αλλά και όλο το υλικό δείχνει πόση έμπνευση είχε αυτή η μπάντα.

Έμπνευση η οποία αποτυπώνεται ξεκάθαρα στους 2 επόμενους δίσκους τους: "Bivouac" (1991) και "24 Hour Revenge Therapy" (1993) - στο δεύτερο μάλιστα την παραγωγή έκανε ο Steve Albini. Οι Jawbreaker παίρνουν τον παραδοσιακό punk ήχο και, χωρίς να προσπαθούν να τον εξελίξουν, γράφουν εκπληκτικά κομμάτια, μελωδίες οι οποίες χωρίς να είναι catchy σου κολλάνε στο μυαλό μετά απο μερικές ακροάσεις. Αλλά έχουν και τους εκπληκτικούς στίχους του Schwarzenbach: άλλοτε αφοπλιστικά άμεσοι, άλλοτε πιο αφηρημένοι χωρίς να γίνονται χαώδεις όμως, καταπιάνονται με σχέσεις ("Chesterfield King", "Jinx Removing"), προβληματίζονται ("The Boat Dreams from the Hill", "Ashtray Monument"), ειρωνεύονται την punk σκηνή ("Boxcar") πάντοτε τόσο εύστοχα που νομίζεις οτι αναφέρονται σε προσωπικά σου βιώματα!

Το 1994 οι Jawbreaker υπογράφουν στην Geffen, πολυεθνική εταιρία. Ένα διάστημα μάλιστα περιοδεύουν και ως support στους Nirvana (υπήρξαν αγαπημένη μπαντα του Cobain) οι οποίοι μόλις έχουν κάνει το μπαμ με το "Nevermind" και έχουν μπεί για τα καλά στο mainstrem. Οι σκληροπυρηνικοί punk fans τους εξοργίζονται και σταματούν να τους υποστηρίζουν. Το "Dear You", ο 4ος και τελευταίος δίσκος τους κυκλοφορεί το 1995 και δεν πηγαίνει καθόλου καλά σε πωλήσεις - οι τριβές μεταξύ των μελών αυξάνονται και το συγκρότημα διαλύεται. Η τραγική ειρωνεία είναι οτι πλέον, 10+ χρόνια μετά όλοι σχεδόν τον αναγνωρίζουν ως τον καλύτερο δίσκο που έβγαλε η μπάντα. Παρά την γυαλισμένη παραγωγή η οποία για πολλούς δεν ταιριάζει σε αυτή τη μουσική, τα κομμάτια είναι εκπληκτικά: "Save Your Generation", "I Love You So Much It's Killing Us Both", "Accident Prone", "Jet Black", "Fireman", "Bad Scene, Everyone's Fault", μπορώ άνετα να γράψω όλο το tracklist.

Φήμες για επερχόμενο reunion δεν έχουν επιβεβαιωθεί - ακούγεται οτι οι σχέσεις μεταξύ των τριών δεν είναι οι καλύτερες. Αυτό όμως που είναι γεγονός είναι οτι ετοιμάζεται ντοκυμαντερ για την μπάντα και το περιμένω με ανυπομονησία.

fan page
myspace