Οι λέξεις δεν επαρκούν για να περιγράψουν αυτό που έζησα χθές. Ο γραπτός λόγος μου φαίνεται λίγος, πολύ λίγος! Χθές θυμήθηκα γιατί αγαπάω τη μουσική. Όχι την κιθάρα, όχι την jazz, τη μουσική. Γιατί είχα τόσο καιρό να πάω σε συναυλία και να είμαι με χαμόγελο καρφωμένο απο την αρχή ως το τέλος, και να παρακαλάω μέσα μου να μη σταματήσει να παίζει η μπάντα.
Βεβαίως ήξερα ποιόν πάω να δω. O Bireli Lagrene μόνο τυχαίος δεν είναι, τεράστιο ταλέντο, παιδί-θαύμα (αρκεί αυτό το βίντεο για να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάμε) και θεωρήθηκε ένας απο τους αξιότερους συνεχιστές του έργου του μεγάλου Django Reinhardt. Ήταν φιλαράκι με τον Jaco Pastorius, παίζανε μαζί στην Αμερική και έχει συνεργαστεί με μερικούς απο τους μεγαλύτερους jazz μουσικούς. Αν και οι ρίζες του είναι στην παράδοση της τσιγγάνικης jazz, πολύ συχνά εμφανίζεται με ηλεκτρική κιθάρα και εξερευνεί άλλες μουσικές - πάντα με βάση τη jazz.
Χθες όμως τον είδαμε σε αυτό που - πιστεύω πως - κάνει καλύτερα. Το ιδανικό setting για να αναδειχθεί το παίξιμο ενός τόσο μεγάλου μουσικού: δυο ακουστικές κιθάρες (η μία έπαιζε αυστηρά ρυθμικά) και ένα κόντρα μπάσο. Όλες οι μελωδίες και οι σχεδόν όλοι οι αυτοσχεδιασμοί παίχτηκαν απο τον Bireli. Lullaby of Birdland, Ornithology, All of Me, Nuages (σοκαριστικά) και Minor Swing είναι μερικά απο τα κομμάτια που έκανε δικά του - με ένα παίξιμο που ήταν απευθείας απο την ψυχή και την απίστευτη τεχνική του απλώς ένα εργαλείο, ένα μέσο για την έκφραση της μουσικότητάς του.
Ίσως ακούγομαι υπερβολικός, ειδικά σε αυτούς που δεν ακούνε jazz - αν και η gypsy jazz είμαι απολύτως σίγουρος οτι είναι πιο προσιτή - αλλά γράφω μόνο αυτά που ένιωσα - και συνεχίζω να νιώθω. Παίζει και σήμερα, παρατήστε τα όλα και πηγαίντε, δεν θα το μετανοιώσετε. Εγω απλά ελπίζω να ξαναέρθει σύντομα.
donna lee
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου