funk bombs!

Είμαι συγκινημένος γιατί σήμερα θα σας παρουσιάσω δύο από τους καλύτερους μου funk δίσκους!

Τις Pointer Sisters, όλο και κάπου θα τις έχετε ακούσει, κύριως από το κλασικό εϊτίλικο χιτάκι τους i'm so excited (http://www.youtube.com/watch?v=w-DcNPFWhbk). Λοιπόν στα 70s, ήταν τέσσερεις και ήταν τρομερά soulfull, funky αλλά συνδυάζαν και την αγάπη τους για την jazz του duke και του count basie. To Steppin' του 1975 ακολουθεί αυτό το μείγμα, αλλά τα funky κομμάτια κλέβουν την παράσταση. Κι αυτό γιατί, πέρα από τα τρομερά φωνητικά που παίζουν ούτως ή άλλως, σε αυτά τα κομμάτια συμμετέχουν κάποιοι μουσικοί της περιοχής, ας πουμε σχεδόν όλοι οι headhunters, και ο Ηerbie σαφώς, ο Stevie Wonder, o Wah Wah Watson ...

Το "Chainey Do" θα μπορούσε άνετα να ανήκει στο δίσκο των Ηeadhunters - εννοώ τον πρώτο με herbie και Ηarvey Mason στα τύμπανα! -, μιλάμε για άρρωστο κομμάτι. Λαρυγγισμοί, clavinets, και παχιά, βαριά rhythm section, όχι αστεία.Το κομμάτι που ανοίγει "How long (Betcha’ got a chick on the side)", επιτυχία της εποχής κιόλας, παντρεύει λίγο από soul, λίγο από proto - disco, σε μια funky βρώμικη βάση πάντα. Ο δίσκος κλείνει με το "Going down slowly" του Allen Toussaint, στο ίδιο funky ύφος με τα φωνητικά να κεντούν.Και μόνο για αυτά τα κομμάτια ο δίσκος αξίζει να αγοραστεί ή να ακουστεί ( οικονομική κρίση ντε!), αλλά υπάρχει και το τρελό medley "Ain’t got nothin’ but the blues", tribute στον Duke, με κανονικό big band setting, όπου οι αδερφές τα δίνουν όλα! Ο επόμενός τους δίσκος, το "Having a party" του 1977, είναι το μiκρό αδελφάκι του Steppin',for further listening.'Αντε πολλά είπαμε, τραβήχτε ακούστε το!

http://originalfunkmusic.com/?p=643

Coming up next....

Eίναι οι Νewban με το ομώνυμο δίσκο του 1977, κάποια από τα μέλη των οποίων θα γίνουν αργότερα γνώστα ως Atlantic Starr, από τα καλύτερα 80s, mainstream soul- funk σχήματα.Πάντως οι Νewban, ήταν παντελώς άγνωστοι στον καιρό τους , ίσως επειδή η εταιρεία που ηχογραφούσαν ουσιαστικά αποτελούσε μέσο για φορολογικές ελαφρύνσεις και η πωλήσεις ήταν ανεπιθύμητες! (διαβάστε την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία εδώ http://magicsoulsbodega.blogspot.com/2008/08/newban-1977-guiness-records.html).Βέβαια η ιστορία με τους παραγνωρισμένους καλλιτεχνές είναι, νομίζω, διαχρονική.

Τελοσπάντων, ο ήχος των τυπάδων είναι κάτι το ιδιαίτερο. Μιας και είμαστε τέλη σέβεντις, παίζει επιρροή από την χορευτική προσέγγιση της disco, ιδιώς ρυθμικά. Επίσης η soul των Earth, Wind and Fire είναι παρούσα, αλλά σε μια indie, άμεση εκδοχή της, αυτή των πρώτων δίσκων τους ( that's where the money is, imo!). Τέλος υπάρχει ένα έντονο jazz χρώμα, όχι τόσο συνθετικά, όσο στις συγχορδίες και τις φράσεις, που σπάνια συναντάται σε ένα κατά βάση funk - soul ensemble δίσκο όπως αυτός. Ακόμα και σε uptempo στιγμές υπάρχει μια blue διάθεση , σαν Stevie Wonder, όπως εύστοχα σημειώνει το Dusty Groove - ιδίως στα "Μellow Days,Easy Nights","Fatback Sally","Hungry Grin", χωρίς βέβαια να χάνεται η χορευτική δυναμική.Mεγάλη horn section, πολλά rhodes, soulfull μπάσο...Γίναμε πάλι!