Άλλος ένας δίσκος για τον οποίο ήθελα πολύ καιρό να γράψω. Οι Rotary Connection είναι μια μπάντα γνωστή σε αυτούς που ασχολούνται με τον μαύρο ήχο αλλά άγνωστη στο σχετικά ευρύ κοινό. Ίσως περισσότεροι να αναγνωρίσουν το όνομα της τραγουδίστριάς τους, της μοναδικής Minnie Riperton. Θα γίνω γραφικός εδω και θα αναφερθώ στην αγγελική φωνή της, εύρους πέντε οκτάβων (πρέπει να το ακούσει κάποιος για να το πιστέψει), αλλά και στον πρόωρο θάνατό της απο καρκίνο σε ηλικία 31 ετών.
Το 'Hey Love' είναι ο έκτος (και τελευταίος) δίσκος των Rotary Connection, στο εξώφυλλο του οποίου κόλλησαν - για κάποιο λόγο - το 'The New' πίσω απ' το όνομά τους. Θα ξεκαθαρίσω απο τώρα πως αυτό που λατρεύω πάνω απο όλα στον δίσκο είναι η ατμόσφαιρά του. Αυτή η μαύρη ψυχεδέλεια των αρχών του '70, τα loose παιξίματα, η απουσία των εύκολων hook, οι πολυφωνίες και τα soulful φωνητικά, τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, οι fuzzy κιθάρες, όλα με κοινό παρονομαστή (φυσικά) το groove και την, περισσότερο ή λιγότερο αισθητή, επιρροή της jazz. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως οι συνθέσεις καθ' αυτές υστερούν. Ίσα-ίσα. Για αρχή, εδώ περιλαμβάνεται ένα απο τα γνωστότερα κομμάτια μαύρης ψυχεδέλειας, το 'I Am the Black Gold of the Sun', που στη δεκαετία του '90 έγινε γνωστό απο τους NuYorican Soul οι οποίοι το μετέτρεψαν σε house (με εκπληκτικά αποτελέσματα). Ανοίγει ήρεμα, με δυο κλασσικές κιθάρες, ώσπου μπαίνει η γνώριμη μελωδία του πιάνου. Ακολουθεί ένα στιβαρό drum fill και μετά ακούμε τη Minnie να επαναλαμβάνει τη βασική γραμμή του κομματιού ενω μια fuzzy κιθάρα αυτοσχεδιάζει ελεύθερα. Η ατμόσφαιρα είναι στοιχειωμένη, ψυχεδελική.
Όμως δεν είναι μόνο το 'Black Gold of the Sun' που αξίζει στον δίσκο. Το 'If I Sing a Song' και το 'Hey, Love' είναι οι άλλες δύο προφανείς επιλογές για highlights. Το πρώτο, με ένα ελαφρύ samba feel, πνευστά και βιολιά είναι, ας πούμε, αντιπροσωπευτικό του ήχου της μπάντας, με τις πολύπλοκες μελωδίες, τα διάφορα μέρη και τα σκαμπανεβάσματα σε δυναμικές και διαθέσεις. Το 'Hey, Love' (με τον Sidney Barnes στα φωνητικά) ξεκινάει ως "τυπικό" 70s soul κομμάτι, στα ίχνη του Marvin Gaye της ίδιας εποχής. Θα μπορούσε κανείς μάλιστα να υποστηρίξει πως η μελωδία θυμίζει και λίγο απο Barry White! Ξεχωρίζει η καταπληκτική, ρυθμική γέφυρα, που μέσω μιας μετατροπίας επαναλαμβάνεται και οδηγεί σε αναπόφευκτη κορύφωση όταν ξαναμπαίνει η αρχική μελωδία.
Ακόμα και οι λιγότερο δυνατές συνθέσεις δεν μειώνουν την απόλαυση του δίσκου, και το οφείλουν στην ατμόσφαιρά τους, στις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις και καταπληκτικά παιξίματα. Ειδικά αυτό το rhythm section είναι τόσο στιβαρό που στηρίζει με άνεση όλες τις πολύπλοκες μελωδίες, τα μέρη των πνευστών και τα πιο ελεύθερα μέρη των υπόλοιπων οργάνων. Το 'Hey Love' είναι ένα διαμάντι.
εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου