Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Christian Scott - Yesterday You Said Tomorrow [2010]



Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική του Christian Scott ήταν με το 'Anthem' του 2007, ένα αφιέρωμα του τρομπετίστα στην πόλη του, τη Νέα Ορλεάνη. Ήταν άλλος ένας από τους δίσκους που δημιουργήθηκαν στην μετά-Κατρίνα εποχή για την πόλη-μαμά της jazz.

Το 'Anthem' μου είχε φανεί όμορφο, με είχε τραβήξει η ατμόσφαιρά του και η αισθητική του, αλλά ως εκεί. Πιθανότατα λόγω της κακής μου συνήθειας να ακούω μουσική κάνοντας κάτι άλλο ταυτόχρονα δεν του αφιέρωσα την προσοχή που του χρειαζόταν και δεν ανέβηκε ποτέ σε υψηλότερο σκαλί της εκτίμησής μου.

Παραλίγο να πάθω το ίδιο με το φετινό πόνημα του Scott - το 'Yesterday You Said Tomorrow'. Ξεκινάει εντυπωσιακά μεν, με πειραγμένα κιθαριστικά αρπίσματα του Matt Stevens και μανιασμένα τύμπανα του Jamire Williams, αλλά... στις πρώτες ακροάσεις δεν με κέρδισε.

Δηλαδή, αυτές δεν θεωρούνται ακροάσεις. Γιατί αν θεωρούμε ακρόαση το να παίζει ο δίσκος στο υπόβαθρο ενώ όλη η εγκεφαλική δραστηριότητα επικεντρώνεται σε χίλια δυό άλλα πράγματα... τότε δεν θα άκουγα ποτέ jazz. Ή μάλλον, δεν θα άκουγα ποτέ μουσική που δεν είναι εξωφρενικά pop, δεν θα άκουγα μουσική που έχει απαιτήσεις απο τον ακροατή της. Γιατί με το που έβαλα τον εαυτό μου να ακούσει ενεργά τον δίσκο, όπως πρέπει να ακούγεται κάθε δίσκος γενικά αλλά και ειδικότερα όταν ανήκει στο ευρύτερο είδος που μας αρέσει να λέμε jazz, ε με το που επικέντρωσα την προσοχή μου άλλαξα γνώμη. Με κέρδισε.

Δεν θέλω να γίνει αυτό το κείμενο κάποιου είδους διδαχή για το πως πρέπει να ακούμε μουσική - ο καθένας τη βρίσκει όπως τον βολεύει. Τα γράφω για να τα ακούω πρωτίστως εγώ, γιατί υποτίθεται οτι το έχω ξεπεράσει αυτό το στάδιο. Του πώς με βολεύει να ακούω μουσική. Πάμε παρακάτω.

Το πρώτο κομμάτι (με τίτλο "K.K.P.D" - σημαίνει Ku Klux Police Department) είναι όσο μανιασμένο αφήνει να εννοηθεί ο τίτλος του. Τα αρπίσματα του παραμορφωμένου ήχου της κιθάρας δημιουργούν ένα κλίμα διαφωνίας. Τα τύμπανα είναι ελεύθερα, μανιασμένα, δεν μένουν ποτέ για πολύ σε ένα ρυθμό. Το swing παραμονεύει κάπου στο βάθος, δεν δίνεται ποτέ σαφώς. Το μπάσο του Kris Funn και το πιάνο του Milton Fletcher τοποθετούν την αρμονία συγκρατημένα, δίνουν διάρκεια στις νότες τους. Ο Scott μπαίνει με την τρομπέτα του που ο ήχος της (με τη χρήση mute) θυμίζει έντονα Miles. Λυρικός, με απλές φράσεις ενώ απο πίσω γίνεται σκοτωμός. Σιγά-σιγά η διαφωνία μεγαλώνει, οι δυναμικές αυξάνονται και η τρομπέτα ωρύεται. Η ένταση ανεβαίνει τόσο που σου έρχεται να φωνάξεις. Δεν είναι τυχαίο - στην ηχογράφηση ακούγεται η κραυγή ενός απο τους μουσικούς που ένιωθε αυτή την ένταση στο πετσί του.

Είχε διαφορά όταν το άκουσα προσεκτικά.

Όπως και το επόμενο κομμάτι, το 'The Eraser'. Δεν είναι συνωνυμία, είναι διασκευή στο κομμάτι του Thom Yorke. Και τι διασκευή - το ακούω ξανά και ξανά και ξανά, ο Yorke θα είναι περήφανος απο τη χροιά και την ατμόσφαιρα που έδωσε η μπάντα του Christian Scott στη δημιουργία του. Άλλο ένα παράδειγμα γλυκιάς, βραχνιασμένης, μελωδικής τρομπέτας μπροστά απο έντονα ρυθμικό παίξιμο - άλλο ένα παράδειγμα εξαιρετικής ενορχήστρωσης - αλλά και παραγωγής (το πιάνο είναι ντουμπλαρισμένο με παραμόρφωση στο δεξί κανάλι, νόμιζα πως είχε κάτι το ηχείο μου!).

Είχε μεγάλη διαφορά όταν το άκουσα προσεκτικά.

Συνεχίζει να έχει, δηλαδή. Γιατί αυτές τις μέρες ακούω και ξανακούω τον δίσκο και μου αρέσει όλο και πιο πολύ. Αν δεν είχε βγάλει και ο Mehldau αριστούργημα θα μιλούσα για τον δίσκο της χρονιάς. Τώρα θα δείξει.

4 σχόλια:

  1. έτσι μπράβο!

    πάντως, μην μιλάμε για "άλμπουμ της χρονιάς" προτού βγάλει (τον Αύγουστο) και η Esperanza Spalding το δικό της πόνημα...
    (τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. φίλε συναγωνιστή, μιλάμε για άλμπουμ της χρονιάς ως απάντηση στην προπαγάνδα που προσπαθεί να βγάλει δίσκους τύπου National ως σημαντικούς :P

    πλάκα-πλάκα απο το λίγο που έχω ακούσει δουλειές της, η Esperanza Spalding είναι άκρως ενδιαφέρουσα. θα την τσεκάρω περισσότερο άμεσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εχεις δικιο ρε γμτ για την ακροαση. το ακουω τωρα καποιες μερες διαβαζοντας το βιβλιο μου, μου αρεσει πολυ (περιεργο (;)) αλλα δεν ειχα παρει χαμπαρι τη διασκευη. αυτο που λες δλδ.

    μυλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. πραγματικά ώρες-ώρες πιστεύω πως είναι καλύτερο να ακούμε λίγους δίσκους αλλά προσεκτικά παρά ό,τι καινούργιο βγαίνει αλλά κάνοντας κάτι άλλο ταυτόχρονα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή