Αλλαγή πλεύσης αυτή τη βδομάδα γιατί πήξαμε στο punk και στο garage μου φαίνεται!
1 new: Vinicius Cantuaria & Bill Frisell - Lagrimas Mexicanas [2011]
Ψάχνοντας να βρω καινούργια jazz να ακούσω έπεσα πάνω στην καινούργια κυκλοφορία του Bill Frisell. Ο Frisell θεωρείται εκ των κορυφαίων κιθαριστών αυτή τη στιγμή αλλά για διάφορους λόγους (καθόλου σοβαρούς στην πλειοψηφία τους) δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με τη δουλειά του. Παρόλα αυτά, περίμενα να ακούσω κάτι με αρκετά avant-garde στοιχεία.
Έπεσα έξω. Καταρχάς ο δίσκος είναι πολύ περισσότερο latin παρά jazz. Πρόκειται για συνεργασία του Frissell με τον βραζιλιάνο Vinicius Cantuaria - ο οποίος (όπως μας πληροφορεί το allmusic) όταν μετακόμισε στο Brooklyn επηρεάστηκε πολύ από τις διάφορες αποχρώσεις της latin μουσικής που συνάντησε στην περιοχή και εμπνεύστηκε γι' αυτόν τον δίσκο.
Όλη οι ήχοι που ακούγονται είναι παιγμένοι απο τον Cantuaria και τον Frisell. Ο πρώτος παίζει ακουστική κιθάρα, κρουστά και τραγουδάει, ενώ ο δεύτερος συνοδεύει με ηλεκτρική κιθάρα περασμένη αρκετές φορές απο μια σειρά απο εφέ. Το αποτέλεσμα μια σειρά απο εξαιρετικού γούστου συνθέσεις, latin στην ψυχή αλλά με γερές δόσεις jazz, άλλοτε χορευτικές και άλλοτε θλιμμένες, με καθόλου στερεότυπο ήχο αλλά με πολλές ποπ ευαισθησίες. Ακριβώς αυτό το καλό γούστο είναι που κάνει τις ιδέες του Frisell στην ηλεκτρική κιθάρα να λειτουργούν, να συμβάλλουν καθοριστικά στην ατμόσφαιρα και στην ιδιαιτερότητα του ήχου και όχι να ακούγονται παράταιρες. Άλλωστε, πάνω απ' όλα ο Cantuaria και ο Frisell έγραψαν όμορφα τραγούδια και οι ενορχηστρώσεις τους στοχεύουν να τα υπηρετήσουν και να τα αναδείξουν. Εξαιρετικό.
Mi Declaration | El Camino
+ 1 old: Hank Mobley - Soul Station [1960]
Κοιτάξτε, για μένα αυτός ο δίσκος σχεδόν συνοψίζει ο,τι λατρεύω στην jazz.
Καταρχάς, τον ήχο της. Ιδανική σύνθεση jazz μπάντας: τενόρο σαξόφωνο, πιάνο, τύμπανα, όρθιο μπάσο. Ναι και οι άλλες παραλλαγές καλές είναι, ναι αγαπώ φοβερά τον ήχο της τρομπέτας του Miles, ναι είμαι κιθαρίστας και τον Wes και τον Kenny τους έχω στην καρδιά μου, αλλά μην κοροϊδευόμαστε τώρα. Τενόρο σαξόφωνο, πιάνο, τύμπανα, όρθιο μπάσο. Ή αλλιώς Hank Mobley, Wynton Kelly, Art Blakey, Paul Chambers.
Το οποίο μας φέρνει στο δεύτερο σημείο - φοβεροί μουσικοί. Όχι απλώς φοβεροί - εδώ έχουμε μια all-star μπάντα της εποχής. Άρα τα σόλο (ποτέ δεν θα τα πω σόλι παρεμπιπτόντως) είναι μελωδικά και όχι φλύαρα, ρυθμικά και όχι μονότονα. Το groove είναι σφιχτό και σουινγκάρει ατελείωτα. Η αλληλεπίδραση μεταξύ των μουσικών είναι φανταστική.
Και οι συνθέσεις - οι συνθέσεις. Δύο standards ανοίγουν και κλείνουν τον δίσκο με πρώτο το bluesy 'Remember' του Irving Berlin. Στη μέση τέσσερις δημιουργίες του Mobley που άνετα ισχυρίζεται κάποιος οτι κι αυτές με τη σειρά τους έχουν γίνει standards. Το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο είναι το πάρα πολύ αγαπημένο μου 'If I Should Lose You' - πως γίνεται να ακούσει κάποιος αυτή τη μελωδία παιγμένη απ' το ζεστό ήχο του τενόρου και να μην λυγίσει δεν ξέρω. Ακούστε τον διακριτικό ήχο του hi-hat του Blakey όταν απαντάει στον Mobley. Βασικά ακούστε όλη την μπάντα πως απαντάει. Ακούστε.
Δεν είμαι υπερβολικός. Αυτή τη φορά σίγουρα δεν είμαι υπερβολικός. Το Soul Station είναι εκεί ψηλά στο πάνθεον των jazz δίσκων.
If I Should Lose You | Soul Station
The 1+1 Project:
Ψάχνοντας να βρω καινούργια jazz να ακούσω έπεσα πάνω στην καινούργια κυκλοφορία του Bill Frisell. Ο Frisell θεωρείται εκ των κορυφαίων κιθαριστών αυτή τη στιγμή αλλά για διάφορους λόγους (καθόλου σοβαρούς στην πλειοψηφία τους) δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με τη δουλειά του. Παρόλα αυτά, περίμενα να ακούσω κάτι με αρκετά avant-garde στοιχεία.
Έπεσα έξω. Καταρχάς ο δίσκος είναι πολύ περισσότερο latin παρά jazz. Πρόκειται για συνεργασία του Frissell με τον βραζιλιάνο Vinicius Cantuaria - ο οποίος (όπως μας πληροφορεί το allmusic) όταν μετακόμισε στο Brooklyn επηρεάστηκε πολύ από τις διάφορες αποχρώσεις της latin μουσικής που συνάντησε στην περιοχή και εμπνεύστηκε γι' αυτόν τον δίσκο.
Όλη οι ήχοι που ακούγονται είναι παιγμένοι απο τον Cantuaria και τον Frisell. Ο πρώτος παίζει ακουστική κιθάρα, κρουστά και τραγουδάει, ενώ ο δεύτερος συνοδεύει με ηλεκτρική κιθάρα περασμένη αρκετές φορές απο μια σειρά απο εφέ. Το αποτέλεσμα μια σειρά απο εξαιρετικού γούστου συνθέσεις, latin στην ψυχή αλλά με γερές δόσεις jazz, άλλοτε χορευτικές και άλλοτε θλιμμένες, με καθόλου στερεότυπο ήχο αλλά με πολλές ποπ ευαισθησίες. Ακριβώς αυτό το καλό γούστο είναι που κάνει τις ιδέες του Frisell στην ηλεκτρική κιθάρα να λειτουργούν, να συμβάλλουν καθοριστικά στην ατμόσφαιρα και στην ιδιαιτερότητα του ήχου και όχι να ακούγονται παράταιρες. Άλλωστε, πάνω απ' όλα ο Cantuaria και ο Frisell έγραψαν όμορφα τραγούδια και οι ενορχηστρώσεις τους στοχεύουν να τα υπηρετήσουν και να τα αναδείξουν. Εξαιρετικό.
Mi Declaration | El Camino
Κοιτάξτε, για μένα αυτός ο δίσκος σχεδόν συνοψίζει ο,τι λατρεύω στην jazz.
Καταρχάς, τον ήχο της. Ιδανική σύνθεση jazz μπάντας: τενόρο σαξόφωνο, πιάνο, τύμπανα, όρθιο μπάσο. Ναι και οι άλλες παραλλαγές καλές είναι, ναι αγαπώ φοβερά τον ήχο της τρομπέτας του Miles, ναι είμαι κιθαρίστας και τον Wes και τον Kenny τους έχω στην καρδιά μου, αλλά μην κοροϊδευόμαστε τώρα. Τενόρο σαξόφωνο, πιάνο, τύμπανα, όρθιο μπάσο. Ή αλλιώς Hank Mobley, Wynton Kelly, Art Blakey, Paul Chambers.
Το οποίο μας φέρνει στο δεύτερο σημείο - φοβεροί μουσικοί. Όχι απλώς φοβεροί - εδώ έχουμε μια all-star μπάντα της εποχής. Άρα τα σόλο (ποτέ δεν θα τα πω σόλι παρεμπιπτόντως) είναι μελωδικά και όχι φλύαρα, ρυθμικά και όχι μονότονα. Το groove είναι σφιχτό και σουινγκάρει ατελείωτα. Η αλληλεπίδραση μεταξύ των μουσικών είναι φανταστική.
Και οι συνθέσεις - οι συνθέσεις. Δύο standards ανοίγουν και κλείνουν τον δίσκο με πρώτο το bluesy 'Remember' του Irving Berlin. Στη μέση τέσσερις δημιουργίες του Mobley που άνετα ισχυρίζεται κάποιος οτι κι αυτές με τη σειρά τους έχουν γίνει standards. Το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο είναι το πάρα πολύ αγαπημένο μου 'If I Should Lose You' - πως γίνεται να ακούσει κάποιος αυτή τη μελωδία παιγμένη απ' το ζεστό ήχο του τενόρου και να μην λυγίσει δεν ξέρω. Ακούστε τον διακριτικό ήχο του hi-hat του Blakey όταν απαντάει στον Mobley. Βασικά ακούστε όλη την μπάντα πως απαντάει. Ακούστε.
Δεν είμαι υπερβολικός. Αυτή τη φορά σίγουρα δεν είμαι υπερβολικός. Το Soul Station είναι εκεί ψηλά στο πάνθεον των jazz δίσκων.
If I Should Lose You | Soul Station
The 1+1 Project:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου