Kurt Rosenwinkel @ Ronnie Scott's

8:30μμ - Ronnie Scott's
Ακούμε τη μπάντα που ανοίγει το live. Φαίνεται πως είναι η house band του Ronnie Scott's. Εντάξει, καταπληκτικοί μουσικοί, δε λέω, ο πιανίστας είναι και περφόρμερ. Προλογίζει κάθε κομμάτι, εξηγεί και πέντε πράγματα στους αμύητους στη jazz. Αλλά παίζουν πολύ νερωμένα ρε παιδί μου. Safe, πως το λένε. Όλα σωστά, όλα δεμένα, γκρουβάρουν, δε λέω. Αλλά άχρωμα, χωρίς ψυχή. Τζαζούλα, οχι jazz. Είναι για να μπορούν οι θαμώνες να απολαύσουν τα steak και τα burger τους ήρεμοι. Τουλάχιστον κλείνουν με μια καλή εκτέλεση του 'Caravan'.

Παραγγέλνουμε το φθηνότερο μπουκάλι κρασί που διαθέτει το (πανάκριβο) μαγαζί. Και χωρίς να το πολυσκεφτούμε ζητάμε και ένα πιάτο που έχει λέει ψωμί κι ελιές. Τσιμπολόι κόστους 5 λιρών. Συνειδητοποιούμε οτι αυτό που οι γιαγιάδες μας έτρωγαν στην κατοχή εδώ είναι γκουρμέ.

9:30μμ - Ronnie Scott's
Έβλεπα κάτι κοστουμάτους τύπους που έφεραν τις γκόμενες να ακούσουν "jazz" και παρακαλούσα ο Kurt να παίξει όσο πιο out, όσο πιο διάφωνα γίνεται. Να μας κάνει να νιώσουμε τη διαφορά απ' τους προηγούμενους, το λόγο που η μουσική του είναι ζωντανή και relevant ακόμα. Και ναι! Απ' τις πρώτες νότες που ακούς να βγαίνουν απ' την κιθάρα του συνειδητοποιείς οτι ο τύπος που έχεις μπροστά σου είναι απο τους ελάχιστους στην ιστορία της μουσικής που το όργανό του είναι επέκταση του εαυτού του. Που η κιθάρα του είναι η φωνή του και που όποτε κι αν ακούσεις αυτήν την χροιά θα είσαι σίγουρος οτι ακούς τον Rosenwinkel.

Πολλοί φίλοι μου και άνθρωποι που ασχολούνται πολύ με τη μουσική, συχνά-πυκνά μου λένε οτι δεν μπορούν να ακούσουν jazz, δεν τη νοιώθουν. Ίσως αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να πάνε να δουν απο κοντά έναν τόσο μεγάλο μουσικό. Δεν χρειάζεται να "καταλαβαίνεις" τι κάνει (σάμπως εγω καταλαβαίνω;), όλη αυτή η ατμόσφαιρα που δημιουργείται και όλη αυτή η ενέργεια που εισπράττεις συνιστούν μαγική εμπειρία. Είναι εκεί που βλέπεις οτι οι μουσικοί είναι πιτσιρικάδες, αλήτες, που ζουν και αναπνέουν γι' αυτό που κάνουν αλλά μετά το live θα ψάξουν για μια μπίρα και μια γκόμενα κι αυτοί. Εκεί που συνειδητοποιείς οτι η λέξη "καυλιάρης" είναι απόλυτα ταιριαστή για να περιγράψει τον ντράμερ. Εκεί που η jazz είναι ζωντανή με σάρκα και οστά και όχι έκθεμα κάποιου μουσείου. Εκεί που είναι jazz κι όχι τζαζούλα.