2 new:
Planet of Zeus - Macho Libre [2011]
Μπορεί να μην είμαι κανένας μεγάλος φαν του stoner (ας πούμε) ήχου, αλλά τη δόση μου απο Kyuss τη χρειάζομαι μια στο τόσο. Συχνά όμως όταν ακούω συγγενικές μπάντες, στο κεφάλι μου παίζει σε επανάληψη η λέξη "Metallica-Metallica-Metallica" και βγάζω σπυράκια. Νιώθω σαν να έχω διαφορετικές καταβολές απο τους τύπους που αρέσκονται σε αυτές τις μουσικές φόρμες και γι' αυτό οι κόσμοι μας δεν μπορούν να συνυπάρξουν για πολύ καιρό. Από την άλλη ο Brant Bjork και η παρέα του τους Black Flag τους είχαν θεούς, οπότε ίσως τους αδικώ. Εν πάση περιπτώσει, οι Αθηναίοι Planet of Zeus παίζουν αγνό, παλιομοδίτικο stoner και το κάνουν με τον σωστό ήχο, το σωστό attitude (που φτάνει μέχρι τη fake southern προφορά) και τα σωστά τραγούδια. Δηλαδή ίσως και να παραείναι σωστά όλα αν δεν σ'αρέσει να βάζεις τη μουσική σου σε κονσέρβες. Αλλά για τις ώρες που δεν υπεραναλύω το τι ακούω, το "Macho Libre" είναι τούμπανο.
leftovers
Fleet Foxes - Helplessness Blues [2011]
Έχω την αίσθηση πως αυτός ο δίσκος έχει διχάσει κόσμο. Προσωπικά δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος φαν των Fleet Foxes αν και το "White Winter Hymnal" το είχα λατρέψει. Ωστόσο ακούγοντας το "Helplessness Blues" θεωρώ αρκετά πιθανό απλώς να μην έδωσα την απαιτούμενη προσοχή στο πρώτο τους πόνημα - τι διάολο, για εκείνο συμφωνούσε όλος ο κόσμος ότι είναι εξαιρετικό. Δεν λέω οτι η σχέση μου με τους Fleet Foxes είναι χωρίς προβλήματα: ώρες-ώρες πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται γιατί ακούει "αυτά τα χίπικα", να "κόψει τις φλωριές" και να θέλει "να βάλει λίγο punk για να στρώσει". Αλλά αυτό που συνήθως μου συμβαίνει είναι οτι απολαμβάνω τις μελωδίες τους και την ατμόσφαιρά τους σαν δίσκο των Simon & Garfunkel που τόσο μου θυμίζουν. Κι αν η παλιομοδίτικη (παρωχημένη;) αισθητική τους μπορεί να αποξενώνει κάποιους, εμένα τα τραγούδια τους μου κρατάνε ζεστή συντροφιά. Κι αυτό είναι που μου μένει στο φινάλε.
helplessness blues
+2 old:
Tom Waits - The Heart of Saturday Night [1974]
Όταν έρχομαι αντιμέτωπος με τη δισκογραφία ενός μουσικού για τον οποίο δεν ξέρω πολλά πράγματα αλλά θέλω να ανακαλύψω όσα μπορώ, έχω έτοιμη τη συνταγή: μπαίνω στο allmusic και ακούω τους δίσκους με τα περισσότερα αστεράκια. Το αλάνθαστο (εκ πρώτης όψεως) σχέδιό μου έχει μια αδυναμία όμως. Συχνά μένω σε αυτούς τους δύο-τρεις-τέσσερις δίσκους, θεωρώ τις γνώσεις μου για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη επαρκείς, και προχωρώ στον επόμενο. Κάπως έτσι, αν δεν με είχε πιάσει ένα κόλλημα να πάρω τη δισκογραφία του Tom Waits απ' την αρχή, θα είχα μείνει στα κλασσικά κι αγαπημένα "Closing Time", "Rain Dogs" και "Swordfishtrombones". Θα είχα χάσει, δηλαδή, αυτούς τους στίχους: "Let's put a new coat of paint // On this lonesome old town // Set 'em up, we'll be knocking 'em down // You wear a dress // Baby I'll wear a tie // We'll laugh at that old bloodshot moon // In that Burgundy sky", γεγονός που θα χαρακτήριζα τουλάχιστον απαράδεκτο. Δεν ξέρω αν το "The Heart of Saturday Night" είναι όσο καλό είναι το "Closing Time" από πλευράς τραγουδιών, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθείς την εξέλιξη του Waits απ' τον πρώτο δίσκο με τις μπαλάντες, στον δεύτερο που είναι πιο bluesy και με πιο beat - ας πούμε - θεματολογία, προς το ύφος του αριστουργήματος που λέγεται "Rain Dogs". Tο σουινγκάτο "Diamonds On My Windshield" στο οποίο ο Waits σχεδόν απαγγέλλει, με μόνη συνοδεία ένα όρθιο μπάσο και ντραμς είναι ένα καταπληκτικό πρώτο δείγμα αυτού του ύφους. Και εγώ κάπου εδώ θέλω να βάλω τη γραβάτα μου, να μεταφερθώ στο Low Profile και να πιω ένα διπλό ουίσκι.
new coat of pain
Daniele Luppi - An Italian Story [2004]
H πρόσφατη κυκλοφορία του φετινού δίσκου του Danger Mouse με τη συνεργασία του Daniele Luppi, μου θύμισε τον δίσκο με τον τίτλο "An Italian Story" που είχε βγάλει ο δεύτερος το 2004. Η κυκλοφορία του είχε συνοδευτεί από εξαιρετικές κριτικές που μιλούσαν για τον νεαρό Ιταλό συνθέτη ο οποίος δημιούργησε έναν δίσκο-φόρο τιμής στους ήχους των ιταλικών soundtrack της δεκαετίας του '60 και του '70. Διαβάζω στο allmusic πώς προκειμένου το αποτέλεσμα να είναι όσο το δυνατόν αυθεντικότερο, κάλεσε τα τρία εν ζωή μέλη των Ι Marc 4 (οι οποίοι ήταν κάτι σαν οι Ιταλοί Funk Brothers) να συμμετάσχουν στις ηχογραφήσεις. Το αποτέλεσμα είναι το αναμενόμενο: μια σειρά απο groovy, funky συνθέσεις, με Hammond B-3 και vibrato στις κιθάρες, απο αυτές που πάντα θα μου φέρνουν στο μυαλό πάρτι σαν κι αυτό του Peter Sellers, με κοκτέιλ, φορέματα, μπόσες (πληθυντικός του bossa nova) και τα συναφή. Αυτό ωστόσο που χαίρομαι στον συγκεκριμένο δίσκο, είναι πως αν και κινείται σε πολύ συγκεκριμένες μουσικές διαδρομές, δεν ακούγεται σαν άσκηση ύφους, αλλά μέσα απ' τις συνθέσεις, τις μελωδίες και τις ενορχηστρώσεις φαίνεται πόσο καλά περνούσε ο Luppi όταν τον δημιουργούσε. Τώρα ας μου βρει κάποιος ένα καλοκαιρινό πάρτι σε βεράντα, κι εγώ θα βάλω να ακούμε το "An Italian Story" για soundtrack.
fetish quartet
the 1+1 project
Μπορεί να μην είμαι κανένας μεγάλος φαν του stoner (ας πούμε) ήχου, αλλά τη δόση μου απο Kyuss τη χρειάζομαι μια στο τόσο. Συχνά όμως όταν ακούω συγγενικές μπάντες, στο κεφάλι μου παίζει σε επανάληψη η λέξη "Metallica-Metallica-Metallica" και βγάζω σπυράκια. Νιώθω σαν να έχω διαφορετικές καταβολές απο τους τύπους που αρέσκονται σε αυτές τις μουσικές φόρμες και γι' αυτό οι κόσμοι μας δεν μπορούν να συνυπάρξουν για πολύ καιρό. Από την άλλη ο Brant Bjork και η παρέα του τους Black Flag τους είχαν θεούς, οπότε ίσως τους αδικώ. Εν πάση περιπτώσει, οι Αθηναίοι Planet of Zeus παίζουν αγνό, παλιομοδίτικο stoner και το κάνουν με τον σωστό ήχο, το σωστό attitude (που φτάνει μέχρι τη fake southern προφορά) και τα σωστά τραγούδια. Δηλαδή ίσως και να παραείναι σωστά όλα αν δεν σ'αρέσει να βάζεις τη μουσική σου σε κονσέρβες. Αλλά για τις ώρες που δεν υπεραναλύω το τι ακούω, το "Macho Libre" είναι τούμπανο.
leftovers
Έχω την αίσθηση πως αυτός ο δίσκος έχει διχάσει κόσμο. Προσωπικά δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος φαν των Fleet Foxes αν και το "White Winter Hymnal" το είχα λατρέψει. Ωστόσο ακούγοντας το "Helplessness Blues" θεωρώ αρκετά πιθανό απλώς να μην έδωσα την απαιτούμενη προσοχή στο πρώτο τους πόνημα - τι διάολο, για εκείνο συμφωνούσε όλος ο κόσμος ότι είναι εξαιρετικό. Δεν λέω οτι η σχέση μου με τους Fleet Foxes είναι χωρίς προβλήματα: ώρες-ώρες πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται γιατί ακούει "αυτά τα χίπικα", να "κόψει τις φλωριές" και να θέλει "να βάλει λίγο punk για να στρώσει". Αλλά αυτό που συνήθως μου συμβαίνει είναι οτι απολαμβάνω τις μελωδίες τους και την ατμόσφαιρά τους σαν δίσκο των Simon & Garfunkel που τόσο μου θυμίζουν. Κι αν η παλιομοδίτικη (παρωχημένη;) αισθητική τους μπορεί να αποξενώνει κάποιους, εμένα τα τραγούδια τους μου κρατάνε ζεστή συντροφιά. Κι αυτό είναι που μου μένει στο φινάλε.
helplessness blues
+2 old:
Όταν έρχομαι αντιμέτωπος με τη δισκογραφία ενός μουσικού για τον οποίο δεν ξέρω πολλά πράγματα αλλά θέλω να ανακαλύψω όσα μπορώ, έχω έτοιμη τη συνταγή: μπαίνω στο allmusic και ακούω τους δίσκους με τα περισσότερα αστεράκια. Το αλάνθαστο (εκ πρώτης όψεως) σχέδιό μου έχει μια αδυναμία όμως. Συχνά μένω σε αυτούς τους δύο-τρεις-τέσσερις δίσκους, θεωρώ τις γνώσεις μου για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη επαρκείς, και προχωρώ στον επόμενο. Κάπως έτσι, αν δεν με είχε πιάσει ένα κόλλημα να πάρω τη δισκογραφία του Tom Waits απ' την αρχή, θα είχα μείνει στα κλασσικά κι αγαπημένα "Closing Time", "Rain Dogs" και "Swordfishtrombones". Θα είχα χάσει, δηλαδή, αυτούς τους στίχους: "Let's put a new coat of paint // On this lonesome old town // Set 'em up, we'll be knocking 'em down // You wear a dress // Baby I'll wear a tie // We'll laugh at that old bloodshot moon // In that Burgundy sky", γεγονός που θα χαρακτήριζα τουλάχιστον απαράδεκτο. Δεν ξέρω αν το "The Heart of Saturday Night" είναι όσο καλό είναι το "Closing Time" από πλευράς τραγουδιών, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθείς την εξέλιξη του Waits απ' τον πρώτο δίσκο με τις μπαλάντες, στον δεύτερο που είναι πιο bluesy και με πιο beat - ας πούμε - θεματολογία, προς το ύφος του αριστουργήματος που λέγεται "Rain Dogs". Tο σουινγκάτο "Diamonds On My Windshield" στο οποίο ο Waits σχεδόν απαγγέλλει, με μόνη συνοδεία ένα όρθιο μπάσο και ντραμς είναι ένα καταπληκτικό πρώτο δείγμα αυτού του ύφους. Και εγώ κάπου εδώ θέλω να βάλω τη γραβάτα μου, να μεταφερθώ στο Low Profile και να πιω ένα διπλό ουίσκι.
new coat of pain
H πρόσφατη κυκλοφορία του φετινού δίσκου του Danger Mouse με τη συνεργασία του Daniele Luppi, μου θύμισε τον δίσκο με τον τίτλο "An Italian Story" που είχε βγάλει ο δεύτερος το 2004. Η κυκλοφορία του είχε συνοδευτεί από εξαιρετικές κριτικές που μιλούσαν για τον νεαρό Ιταλό συνθέτη ο οποίος δημιούργησε έναν δίσκο-φόρο τιμής στους ήχους των ιταλικών soundtrack της δεκαετίας του '60 και του '70. Διαβάζω στο allmusic πώς προκειμένου το αποτέλεσμα να είναι όσο το δυνατόν αυθεντικότερο, κάλεσε τα τρία εν ζωή μέλη των Ι Marc 4 (οι οποίοι ήταν κάτι σαν οι Ιταλοί Funk Brothers) να συμμετάσχουν στις ηχογραφήσεις. Το αποτέλεσμα είναι το αναμενόμενο: μια σειρά απο groovy, funky συνθέσεις, με Hammond B-3 και vibrato στις κιθάρες, απο αυτές που πάντα θα μου φέρνουν στο μυαλό πάρτι σαν κι αυτό του Peter Sellers, με κοκτέιλ, φορέματα, μπόσες (πληθυντικός του bossa nova) και τα συναφή. Αυτό ωστόσο που χαίρομαι στον συγκεκριμένο δίσκο, είναι πως αν και κινείται σε πολύ συγκεκριμένες μουσικές διαδρομές, δεν ακούγεται σαν άσκηση ύφους, αλλά μέσα απ' τις συνθέσεις, τις μελωδίες και τις ενορχηστρώσεις φαίνεται πόσο καλά περνούσε ο Luppi όταν τον δημιουργούσε. Τώρα ας μου βρει κάποιος ένα καλοκαιρινό πάρτι σε βεράντα, κι εγώ θα βάλω να ακούμε το "An Italian Story" για soundtrack.
fetish quartet
the 1+1 project
Με τον Waits κόλλησα περίπου την εποχή που διάβαζα το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης και ήμουν κι εγώ στην Αγγλιά και το τραγούδι Rain Dogs έγινε το δικό μου αγαπημένο για όσα έζησα εκεί και προσπαθούσα να κάνω κι εγώ όσα έλεγαν οι στίχοι. Ωραία χρόνια, εκστατικά και ηδονικά, μετά περάσαμε στη φάση που δηλώνει και το τρίτο σου ποστ παρακάτω. Αλλά ας είναι, μπορεί να αλλάξει αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήOh, how we danced and you
Whispered to me
You'll never be going back home...
(ανατριχίλα!)
κι εγώ κάπως έτσι... άκουγα το Rain Dogs κάθε μέρα στο λεωφορείο τον πρώτο καιρό που ήμουν Λονδίνο και δέθηκα φοβερά μαζί του. και όταν κατέβηκα Αθήνα τα Χριστούγεννα ο dj στο Low Profile έβαλε το Downtown Train και με τσάκισε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣώτη Τριανταφύλλου δεν έχω διαβάσει και δεν είμαι σίγουρος αν θέλω. αξίζει λες;