Ω, θεοί, ακόμα προσπαθώ να νιώσω καλά τι είδα χθες βράδυ. Αρρώστια, πώς το λένε. Από τις φάσεις που συνειδητοποιείς ότι ποτέ, ποτέ μια συναυλία με χίλια και δύο χιλιάδες και δέκα χιλιάδες άτομα δεν θα είναι τόσο δυνατή εμπειρία όσο μια συναυλία σε ένα μικρό χώρο με διακόσια άτομα που γίνονται ένα με την μπάντα. Στην περίπτωση των Red Dons δε, κυριολεκτικά: ο τραγουδιστής παίζει να πέρασε το μισό λάιβ κάτω απ' τη σκηνή (με την κιθάρα του ή με το μικρόφωνο), να τα σπάει, ένα με τον κόσμο. Και όταν ανάμεσα σε δυο τραγούδια γκρίνιαξε πώς τον αφήνουν να χορεύει μόνος του επικράτησε πανδαιμόνιο, κατέβηκε και ο μπασίστας, έκαναν και οι δύο crowd surfing συνεχίζοντας να παίζουν. Ό,τι πρέπει να συμβεί σε μια punk συναυλία που σέβεται τον εαυτό της δηλαδή. Είναι και μπαντάρα αυτοί οι Red Dons αδερφάκι μου. Δικό τους ήχο στο punk rock, πόσες μπάντες δηλαδή μπορούν να το καυχιούνται αυτό; Τσίμπησα και δύο βινύλια και μια αφίσα και όλα όμορφα.
Βέβαια η πραγματική αρρώστια χθές ήταν οι forgetters. Εντάξει, όταν βλέπεις ένα απ' τα είδωλά σου απο κοντά δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός. Και όταν λέμε για τον Blake Schwarzenbach, μιλάμε για τον τύπο απ' τους Jawbreaker, τη μπάντα που ήταν μεγάλο, πολύ μεγάλο μου κόλλημα. Το γαμάτο είναι οτι με τους forgetters ο Blake έχει κρατήσει τον ήχο που έκανε τους Jawbreaker μοναδικούς στα αυτιά μου, και τον έχει σπρώξει κάπως πιο πολύ προς το indie, κρατώντας όμως όλη τη δυναμικότητα του punk rock. Είχε πλάκα να τους βλέπεις στη σκηνή: για τον ντράμερ χαζολογόντας λέγαμε οτι θα είναι τυπάκι που πετυχαίνεις σε γκαλερί στο Brooklyn, ξέρεις τώρα, arty νεοϋορκέζικη φάση. Η μπασίστρια σαν να ξεπήδησε απο κάποιο καρέ του Mitch Clem, θες να την κάνεις κολλητή σου. Έκαναν και τα κουλτουριάρικα αστειάκια τους ανάμεσα στα τραγούδια, τίγκα στην ειρωνεία, στη φάση που ταιριάζει σε "intellectuals". Ο Blake μας ενημέρωσε μάλιστα (χωρίς κάποια αφορμή) πως αγόρασε δυο βιβλία χθες, ένα του Thomas Hardy (Βρετανός, χειροκρότημα απ' το ακροατήριο) και ένα που είχε γράψει μια γκόμενα του Πικάσο για τον Πικάσο. Ή μετά, σχολιάζοντας έναν προβολέα που τους τύφλωνε είπε πως είναι σαν "ηλιοβασίλεμα τα μεσάνυχτα" και ζήτησε γυαλιά ηλίου για τον ντράμερ (του έδωσαν). Εντάξει, μην προσπαθείς να βγάλεις άκρη, δεν γίνεται. Κι αν όλο αυτό το arty πράγμα μπορεί να ακούγεται κουραστικό σε κάποιους, η μουσική της μπάντας μας κόλλησε στον τοίχο. Αυθεντική φάση, ενεργητική, με τον "κουλτουριάρη" ντράμερ να αποδεικνύεται σωστός δυναμίτης (εντάξει, ήταν και ο πρώτος ντράμερ των Against Me! άλλωστε) και όλους μας απο κάτω να παρακολουθούμε σιωπηλά και να ξεσπάμε σε κραυγές και χειροκρότημα στο τέλος κάθε κομματιού. Ήταν γαμάτη η αίσθηση οτι όλοι εκεί μέσα - απ' τους εικοσάρηδες punks που ρώτησαν τον Blake αν έχει μάθει οτι οι μπάτσοι μπουκάρουν σε όλα τα squats και τους τσακίζουν, μέχρι τους τριαντάρηδες που μεγάλωσαν με τη μουσική του, όλοι είχαν τον Blake κάτι σαν ήρωα. Χαρακτηριστικά, σε μια στιγμή κοντά στο τέλος κάποιος φώναξε: "We love you, thanks for coming".
Ω ρε μαλάκα, είδα τον Blake Schwarzenbach.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου