τα ίδια

Ένας από τους λόγους για τους οποίους χαίρομαι που αποφάσισα να σταματήσω να στήνω τα κείμενά μου γύρω από καινούργιους δίσκους, είναι οτι μερικές φορές δεν έχω όρεξη να ψάξω καινούργια μουσική. Σοκαριστικό, ε; Κι όμως, συμβαίνει και στους καλύτερους - κι εγώ δεν είμαι καν ένας απ' αυτούς.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει οτι δεν ακούω μουσική - προφανώς. Απλά για λίγες μέρες το κεφάλι μου χρειάζεται να ηρεμήσει απ' τον ψυχαναγκασμό που υποχρεώνει τα αυτιά μου να υποφέρουν δίσκους που προτείνουν μπλογκ, σάιτ και φίλοι απο δω κι απο κει, μπας και πετύχω κάτι που αξίζει. Κάπου εδώ θα μπορούσα να γράψω διάφορες σκέψεις σε σχέση με τις λίστες τις περασμένης χρονιάς και την παρατήρηση οτι οι περισσότερες μοιάζουν να ανακυκλώνουν την ίδια πηγή 50 δίσκων, αλλάζοντας την κατάταξη. Δεν μπορώ να δεχτώ οτι δεν βγήκε άλλη αξιόλογη μουσική πέρυσι, μάλλον δεν είμαστε όσο "ανεξάρτητοι" νομίζουμε. Αλλά αυτές τις σκέψεις τις κρατάω (μάλλον) για μελλοντικό πόστ.

Τι ακούω λοιπόν αυτές τις μέρες που η μουσική είναι στο υπόβαθρο; Συνήθως με το που ξυπνάω έχω όρεξη για κάτι που θα με ταρακουνήσει - κι αυτόν τον ρόλο εκπληρώνει ο Albert Ayler, αυτός ο χαρισματικός σαξοφωνίστας που ως την αυτοκτονία (;) του στα 34 του χρόνια πρόλαβε με τους πειραματισμούς του να επηρεάσει ως και τον (μεγαλύτερό του) John Coltrane. Το Spiritual Unity σου καίει λίγο το κεφάλι, αλλά κάνει καλό. Το live Stockholm, Berlin 1966 που κυκλοφόρησε πέρυσι είναι κάπως πιο ξεκούραστο και φανερώνει τις επιρροές του Ayler απο τη μουσική των marching bands. Με αφορμή αυτόν τον ήχο, γράφτηκε η πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση οτι ο Ayler εξερεύνησε τις προ-Louis Armstrong ρίζες τις jazz.

Κι επειδή περνάω φάση κουλτούρας - τύπου δεν βλέπω ταινία που δεν θα με κάνει να αναρωτηθώ για τα βαθύτερα μυστικά της ύπαρξης, απο Ταρκόφσκι και πάνω δηλαδή - χρειάζομαι μουσική που να λειτουργεί ως ατμόσφαιρα  για την ώρα που διαβάζω. Λογοτεχνία, ναι. Είμαι αυτός ο τύπος που όταν θέλει να το παίξει ψαγμένος στη συζήτηση πετάει - με απόλυτα φυσικό ύφος - στη συζήτηση οτι διαβάζει το Infinite Jest, "ξέρεις μωρέ, αυτού του Αμερικάνου που είχε πάρει αυτό το βραβείο που δίνουν μόνο στις διάνοιες και στο τέλος αυτοκτόνησε". Παραλείπω βέβαια (α) οτι το γαμημένο το παλεύω τέσσερις μήνες και δεν λέει να τελειώσει και (β) οτι ποιός χέστηκε τι διαβάζω, δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιώ βιβλία για να το παίξω μάγκας. Κοινώς, την επόμενη φορά που θα με πετύχετε να λέω κάτι τέτοιο ρίχτε μου μια σφαλιάρα να σοβαρευτώ.

Στο θέμα μας, γιατί μου βγαίνει μακρινάρι το κείμενο. Λοιπόν, ναι, αυτές τις μέρες όταν διαβάζω το γαμάτο βιβλίο μου ακούω είτε Το Χαμόγελο της Τζοκόντας (σαν να λέω οτι το Rubber Soul είναι γαμάτος δίσκος, duh) είτε - drum roll - Chopin (και ουχί "Σοπέν"). Συγκεκριμένα ένα δίσκο που είναι το 6ο μέρος της Complete Collection έργων του Chopin και περιέχει λέει Preludes, Scherzos, Impromptus & Rondos. Σόλο πιάνο. Τα περισσότερα εκτελέσεις της Martha Argerich. Γνωρίζω πως η κουβέντα για τον Chopin μπορεί να εξελιχθεί σε δηθενιά και ποζεριλίκι δίχως αύριο, αλλά - μεταξύ μας τώρα - λίγα πράγματα έχω ακούσει στη ζωή μου που μπορούν να συγκριθούν με τη δουλειά του Πολωνού. Ρωτήστε και τον Thom Yorke που άκουσε το Prelude in E Minor (Suffocation) και μετά έκατσε και έγραψε το Exit Music (for a film).

Όλα αυτά τα ωραία βέβαια μέχρι να με πιάσουν τα νεύρα μου και να βάλω τσίτα τον δίσκο των Hawks & Doves για να ματώσουν τα αυτιά μου και να ηρεμήσω. Σαν και τώρα, καλή ώρα.