a room with a view - addiction of duplicities [1999]

Τα παλιά παλιά χρόνια, όταν ήμουν πιτσιρικάς και το μόνο είδος μουσικής που με ενδιέφερε να ψάξω ήταν το punk, είχα ένα (ακόμα) κόλλημα: σνόμπαρα τις μπάντες που δεν ήταν απο τις ΗΠΑ ή απο την Αγγλία. Μπορεί οι φίλοι μου να έπιναν τις μπίρες τους στο όνομα των Satanic Surfers και των No Fun At All, αλλά στο δικό μου κεφάλι μια σουηδική μπάντα με ήχο που δημιουργήθηκε στην Καλιφόρνια δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένα φτηνό αντίγραφο των NOFX, των Lagwagon και των No Use For A Name. Εντάξει, για τους Refused έκανα μια εξαίρεση, αλλά κι αυτοί ήταν πολύ hardcore για τα τότε γούστα μου.

Τα επόμενα χρόνια δεν άλλαξαν και πολλά στη νοοτροπία μου. Η μόδα με το σουηδικο γκαραζ ας πούμε πέρασε και δεν ακούμπησε και λίγο μετά που άρχισα να ψάχνομαι με την jazz πολύ δύσκολα έδινα σημασία σε μουσικούς της απο δω μεριάς του Ατλαντικού. Κάθε μπάντα ή μουσικός που θα άξιζε της προσοχής μου έπρεπε να ζει κάπου κοντά στην κοιτίδα του εκάστοτε ήχου.

Δεν ήταν απολύτως λάθος το σκεπτικό μου. Ακόμα πιστεύω πολύ στη δύναμη της κουλτούρας κάθε τόπου, αλλά έμαθα να διαχωρίζω την παραδοσιακή μουσική απ' την ποπ. Άλλωστε αν τα αγγλάκια στα 60s σκεφτόντουσαν όπως (και όσο) εγώ και δεν αντέγραφαν τους bluesmen της Αμερικής, αντίο british invasion, αντίο Rolling Stones, Who, Led Zeppelin, αντίο μουσική όπως σε γνωρίσαμε.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί αν πριν 7-8 χρόνια μου μιλούσαν για μια post-hardcore μπάντα απο Ισπανία θα έσκαγα στα γέλια, θα έκανα κάποιο αστειάκι στο στυλ του οτι όλοι οι Ισπανοί είναι χίπηδες και χίπηδες αποκλείεται να παίζουν post-hardcore και μετά θα έβαζα να ακούσω οποιαδήποτε μπάντα απο την Washington.

Να λοιπόν ένα απ' τα καλά του να γίνεσαι πιο φλώρος όσο μεγαλώνεις: δεν σνόμπαρα τους A Room With A View. Οι οποίοι βέβαια δεν είναι ακριβώς post-hardcore - ας πούμε έχουν αρκετά στοιχεία που παλιά θα τα λέγαμε post-rock και θα εννοούσαμε τους Slint και όχι τους Sigur Ros. Βάλε και μερικά σημεία που ψαρωτικά κολλάει η ταμπέλα του math rock και έχεις έναν απ' τους πιο γαμάτους δίσκους που έπεσαν στα χέρια μου τελευταία.

Οπότε αν βρείτε και κανέναν άλλο ισπανό που δεν είναι χίπης ενημερώστε...