Πάλι έμπλεξα με κιθάρες. Λογικό κι αναμενόμενο ήταν βέβαια, πόση post-dubstep και bass music αναζήτηση να αντέξει κανείς χωρίς να κάνει ένα διάλειμμα για σωστό, αυθεντικό, αρχιδάτο κιθαριστικό θόρυβο;
Το μόνο κακό είναι ότι είναι εύκολο να χαωθείς ψάχνοντας ωραίες r'n'r μπάντες τις οποίες, ιδανικά, δεν ξέρει ούτε η μάνα τους. Όπου υπάρχει πρόσβαση σε κιθάρες, ενισχυτές και MRR θα υπάρχουν και τύποι που παίζουν r'n'r. Το πρόβλημα μεγαλώνει όταν σκεφτείς ότι εδώ δεν είναι μέταλ, δεν θα αποκλείσεις μια μπάντα επειδή δεν έχει καλή παραγωγή, ο τραγουδιστής δεν πατάει καλά τις ψηλές και ο κιθαρίστας δεν παίζει σε 6000bpm το Flight of the Bumblebee. Για την ακρίβεια, αν βρεις κάποια μπάντα που τα κάνει αυτά ξέρεις οτι είναι για πέταμα.
Πάντα βέβαια υπάρχει και η παγίδα του να εγκλωβιστείς στην καύλα της ανακάλυψης μιας μπάντας και να τη γουστάρεις όχι τόσο για τη μουσική της αλλά για τη φάση, τα diy ethics, το ότι παίζουν λάιβ μόνο σε υπόγεια και οτι είναι κολλητοί των Men. Κι αν είναι power trio, ξέρουν πέντε πράγματα για τη power pop και έχουν συμμετάσχει διασκευάζοντας Alex Chilton σε κάποια θορυβώδη συλλογή για τη σκηνή της Νέας Υόρκης, εκεί όλες οι αντιστάσεις κάμπτονται.
Η πλάκα είναι πως σίγουρα έχουν πει στον τραγουδιστή άπειρες φορές οτι μοιάζει με τον Dylan και το έχει πιστέψει, σε φάση ούτε καταλαβαίνεις τι διάολο αρθρώνει, ούτε γιατί φοράει αυτά τα πουκάμισα που νόμιζες οτι είχαν απαγορευτεί απο την αστυνομία της μόδας. Από την άλλη μπορεί αυτά τα πουκάμισα να είναι η δύναμή του. Για την ακρίβεια να μην είναι πληθυντικός, "πουκάμισα", αλλά ένα πουκάμισο που του το χάρισε ο ίδιος ο Bob, ξενερωμένος που η νέα γενιά γράφει όλο μαλακίες. Και να σου η δισκάρα έτοιμη (και τσαμπέ). Γαμάτο θα ήταν αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου