Παλιομοδίτικη αλλά μοντέρνα. Αυτή είναι πρώτη περιγραφή που έρχεται στο μυαλό μου για τη μουσική του Jose James. Ο δίσκος του με τίτλο 'The Dreamer' που κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς έπεσε στα χέρια μου σχετικά πρόσφατα, αλλά όποτε ψάχνω κάτι να ακούσω είναι στις πρώτες επιλογές. Πράγμα που δεν μου συμβαίνει συχνά με καινούργιες κυκλοφορίες.
Στη jazz συγκινούμαι δύσκολα με ανδρικές φωνές. Εκτός απο κάποιες εξαιρέσεις (βλ. Frank Sinatra, Tony Bennett κλπ), προτιμώ τη γυναικεία χροιά να συνοδεύει τις - ούτως ή άλλως - ανδροκρατούμενες μπάντες. Ο Jose James όμως έχει μια απο τις ιδιαίτερες φωνές που σε μαγνητίζουν αμέσως. Γεμάτη, εκφραστική, με ερμηνείες με πλούσιες εναλλαγές στις δυναμικές, παίζει συχνά με τον ρυθμό και το groove και εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο τον χώρο που αφήνουν οι συνθέσεις και οι υπόλοιποι μουσικοί. Το ύφος του αντλεί έμπνευση απο την παραδοσιακή jazz, τη soul του Gil Scott-Heron αλλά και το hip-hop και τη neo-soul.
Tα κομμάτια του δίσκου είναι στην καρδιά τους παραδοσιακή jazz, αλλά με την αίσθηση ενος laid back μοντέρνου (hip-hop όπως το χαρακτηρίζουν πολλοί) groove. Η παραγωγή του Gilles Peterson επίσης παίζει μεγάλο ρόλο στο να ακουστεί ο δίσκος σύγχρονος και όχι παρωχημένος φόρος τιμής σε μια εποχή που έχει περάσει εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι μουσικοί που συνοδεύουν τον Jose είναι εξαιρετικοί και συμπληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο τον ήχο που "πρέπει" να έχει η vocal jazz σήμερα.
Εδώ είναι το βιντεο ενός απο τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου - 'Park Bench People', διασκευή στο ομώνυμο κομμάτι των Freestyle Fellowship.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου