Το θέμα είναι ο ήχος του δίσκου που παρουσιάσαμε χτες, με τον συνδυασμό του βιμπράφωνου και του hammond, modal προσέγγιση, μα η σημερινή του παραλλαγή λειτουργεί μέσα στα όρια της soul jazz με πιο ρυθμική και upbeat διάθεση.Αυτή τη φορά στο Β3 είναι ο αδικημένος "big" john patton, με αξιόλογη πορεία στην blue note το '60 και επίστροφη στην επικαιρότητα το '90 χάρη στον John Zorn.Aρχίζοντας με στρωτή, μπλουζάτη soul jazz, άρχισε να ενσωματώνει modal στοιχεία, ώσπου στο τέλος της δεκαετίας του '60, δίσκο με το δίσκο, να χτίζει ένα αναγνωρίσιμο ύφος, σίγουρα δίχως να φτάνει το ανοιχτό, πνευματικό ήχο του Larry Young την ίδια εποχή.Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι λίγο πολύ πάνω στο μεταίχμιο, διότι γκρουβάρει ακόμα σταθερά με μπλούζ βάσεις -παχιές-παχιές συγχορδίες από patton- μα ο συνήθης ύποπτος Βοbby Hutcherson, διαταράσει τις αρμονίες και ταξιδεύει την όλη φάση.Αγαπημένο για μένα όμως το latin "Latona" με τις μονταλιές και τα υπέροχα επαναλαμβανόμενα ριφάκια του (ποιού άλλου) Grant Green.
http://produtodigestivo.blogspot.com/2008/03/big-john-patton-let-em-roll.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου