Στο μπαρ του Πλάζα στις δέκα και μισή...

Ο αγαπητός Green Onion, με την αναφορά του στον Larry Young, με πρίζωσε - στη βράση κολλάει το σίδερο - να γράψω για έναν αγαπημένο δίσκο, το Street of Dreams του 1964, το δεύτερο από την εξαιρετική τριάδα των ηχογραφήσεων του τρίο Larry Young, Grant Green και Elvin Jones, υπό το όνομα του κιθαρίστα.Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι είναι ο πιο ενιαίος σε ύφος και δυναμικές, καθώς όλος ξετυλίγεται σε τέσσερα standards με την ίδια προσέγγιση, έναν γλυκό, εσωστρεφή modal παλμό, σχεδόν υπνωτικό, χωρίς φανκιές και εξάρσεις.Δε θα το έλεγε κανείς, βέβαια, το άλμπουμ με μπαλάντες.Ξεφεύγοντας με άνεση τη τον σκόπελο του easy listening, μπορεί να φτιάξει ατμόσφαιρα, μα και να ακουστεί μέχρι τελευταίας νότας.Και προς καλή μας τύχη στο δίσκο συμμετέχει επίσης, ένας από τους πιο ταιριαστούς μουσικούς της επόχης για ένα τέτοιο εγχείρημα, ο μέγιστος Bobby Hutcherson στο βιμπράφωνο.Ο συνδυασμός του υπέροχου αυτού όργανου με το κατ'εξοχήν "θερμό" ήχο του hammond είναι κεφαλαιώδους σημασίας για το δημιουργία αυτού του γλυκού, ευγενικού, earthy, αργά-τη-νύχτα-μπαράκι-προσθέστε-ό,τι-άλλο-θέτε, κλίματος. Η επικοινωνία μεταξύ των μουσικών, το πλέξιμο των γραμμών τους είναι επίσης εκπληκτική, μιας και όλοι αποτελούσαν παίκτες με προσωπικό στίγμα και βρίσκονταν λίγο πολύ στην ακμή τους.Δε μπορώ να μιλήσω για συγκεκριμένα κομμάτια, διότι, παρ'όλο που οι μελωδίες σαφώς και είναι αναγνωρίσιμες, ο δίσκος ρέει σαν ένα μοναδικό.Βέβαια πάντα με τσακίζει το μπάσιμο του Βobby στο σόλο του, στο "Street of Dreams"...

Xαμηλώστε τα φώτα και βυθιστείτε μέσα του...

download