synch 2009 - day one

Εν συντομία, λίγα λόγια για ό,τι πρόλαβα να δω χθές, την πρώτη μέρα του Synch 2009:

Jazzanova. Άρχισαν ακριβώς στην ώρα τους (8:15) με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να μην έχει προλάβει να μπεί. Επι σκηνής ήταν μια 9-μελής μπάντα με θανατηφόρο groove, που στα πιο χορευτικά κομμάτια της σε παρέσερνε μαζί της να τα σπάσεις. Τα υπόλοιπα ήταν easy-listening (εκτός ίσως του 'Little Bird' που χάνει χωρίς τη φωνή του Jose James, όσο συμπαθής κι αν είναι ο Paul Randolph). Highlights: 'Look what you 're doing to me', 'Let me show ya' και το θεϊκό 'Boom klicky boom klack'.

Ebony Bones. Πρόλαβα το τέλος του σετ της, αφού πήγα μόλις τέλειωσαν οι Jazzanova. Όλοι οι μουσικοί με στολές, tribal ρυθμοί και χορευτικά (!), punk αισθητική και κομμάτια που δεν ξέρω αν τα άκουγα τώρα θα μου άρεσαν αλλά εκείνη τη στιγμή με σκάλωσαν. Θα θελα να είχα δει περισσότερο πάντως.

Florence and the Machine. Περίμενα πολύ hype για το τίποτα. Ειδικά όταν είδα την λύρα στη σκηνή! Με διέψευσε, μιας και επι σκηνής είναι φανταστική - εμένα τουλάχιστον η παρουσία της με μαγνήτισε! Τα κομμάτια της είναι αρκετά καλά, για άλλη μια φορά δεν ξέρω όμως αν θα μου άρεσαν αν τα άκουγα σπίτι μου (το 'Rabbit Heart' μου αρέσει). Δείγμα του τι διαφορά μπορεί να κάνει η σκηνική παρουσία (και τα ωραία πόδια!), η φανταστική φωνή (που μου έφερε στο μυαλό την Kate Bush) - με λίγη (ή και όχι τόσο λίγη!) δόση απο αλκοόλ - σε ένα live. Στη συνέχεια η Florence εθεάθη μέσα στο κοινό να τα σπάει στο σετ των Friendly Fires.

Tortoise. Τους είχα δει στο Synch στο Λαύριο (το 2004 δεν ήταν;) και είχα μείνει άναυδος, θεωρώντας τους ό,τι καλύτερο είχα δει απο το λεγόμενο post-rock (είχα δει μαζεμένα Godspeed You! Black Emperor, Sigur Ros και Mogwai). Οπότε είχα μεγάλη όραξη να τους δω και χθές. Δεν ξέρω αν έχω αλλάξει εγω (σίγουρα), εκείνοι (πιθανώς) ή αν απλά δεν ήμουν σε mood για εγκεφαλική μουσική, πάντως δεν μπόρεσα να μπω στο trip τους και την έκανα μετά απο κανά μισάωρο για να δω τι λένε οι Friendly Fires.

Friendly Fires. Τους είχα στο μυαλό μου ως μπάντα της οποίας τα remix των κομματιών μου αρέσουν περισσότερο απο τα αυθεντικά. Τρανταχτά παραδείγματα το 'Paris' και το 'Jump in the pool' με τα remix απο Aeroplane και Thin White Duke αντίστοιχα. Καλώς ή κακώς επιβεβαίωσα οτι αν και εμφανέστατα σφιχτοδεμένη και δουλεμένη μπάντα, τα κομμάτια τους δεν λένε πολλά. Εν ολίγοις: βαρέθηκα. Το κοινό τους τα έσπαγε πάντως όπως και οι ίδιοι πάνω στη σκηνή.

...κάπου εκεί παρέδωσα πνεύμα, τριγύρισα λίγο ακόμα στην Τεχνόπολη αλλά κάτι η κούραση, κάτι η ζέστη δεν άντεξα να παρακολουθήσω κάτι άλλο. Συμπεράσματα: το Synch είναι το μόνο φεστιβάλ που είμαι ώς και περήφανος (υπερβολή!) για τα 65 ευρώ που έδωσα για το διήμερο, οι Έλληνες έχουμε πολλά να μάθουμε ακόμα περί σκηνικής παρουσίας, δεσίματος και ποπ μουσικής εν γένει, η Florence είναι θεά και το 'Rabbit Heart' τα σπάει. Η συνέχεια σήμερα, ανυπομονώ για Mulatu!