radio days

Ένα δημώδες ψέμα ετοιμάζεται εδώ και κάποιο καιρό να διαδωθεί στις διαδικτυακές συχνότητες από την σελίδα poplie.eu... Με πρωτοβουλία ενός αρχικού πυρήνα- εγώ γνωρίζω μόνον τον oksikemia (seagazing) που έθεσε τις ελκυστικές παράμέτρους του, το ψέμα αυτό άρχισε να διαρέει στους πρώτους κοινωνούντες και επίδοξους κοινωνούς του.Ένας από αυτούς κι εγώ, (ο winton tostello δηλαδή) ενώ αναμένεται και η εμπλοκή του green onion... Kάθε Σάββατο, στις 16:00-18:00 θα μοιράζομαι την δική μου ερμηνεία αυτού του περιβόητου ψέματος, ενώ για άμεση επικοινωνία υπάρχει ένας λογαριασμός στο twitter

(απ΄όσο έχω πιάσει ένα εξελιγμένο msn περίπου...)-θα επανέλθω επ'αυτού με σαφέστερες πληροφορίες.

Κατά τα άλλα, εν μέσω υποχρεώσεων, προσδοκιών και πλάνων που φέρνει κάθε Σεπτέμβρης, ξαναπιάνω και το task της τροφοδότησης με δίσκους που μου τραβούν την προσοχή...

Για σήμερα σας έχω την Patricia Barber, μια jazz τραγουδίστρια από το Σικάγο ενεργή δισκογραφικά ήδη από το 1991.

Κατ' άρχάς με τράβηξε η φωνή της. Είναι αυτό που λέμε άλτο, με σαφή blues-jazz καταγωγή και διατηρεί μια ένταση σταθερή, χωρίς να χάνει σε ποικιλία και χρωματισμό έκφρασης με μιαν εκφορά μισοψιθυριστή. Άσχετη παρένθεση εδώ, αλλά συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά ότι σε ένα σημαντικό βαθμό η χροιά και το "μέταλλο" της φωνής του τραγουδιστή είναι μια αρετή που εύκολα μπορεί να καλυφθεί από αισθητικές επιλογές του. Βέβαια κάθε είδος, στυλ έχει και κάποιους κώδικες, που δεν αφήνουν τη φωνή έξω. Παρ'όλα αυτά η jazz, μέσα από τις δικές της συμβάσεις, αποτελεί ένα από τα ιδανικότερα είδη ανάδειξης της φωνής και της δίνει χώρο για αυτοσχεδιασμό μάλιστα, όπως και σε όλα τα όργανα.

Η Barber, λευκή γαρ, αλλά κυριώς αποδεχόμενη ότι δεν είναι μαύρη, έχει μια χροιά συγγενή περισσότερο της Diana Krall παρά αυτών της Μadeleine Peyroux ή της Melody Gardot.

Σε αντίθεση όμως με την Κrall, το υλικό (μουσική και στίχοι) είναι κατά συντριπτικό ποσοστό πρωτότυπο δικό της και, στον δίσκο που προτείνω τουλάχιστον, πιάνει μια σπάνια ισσοροπία μεταξύ του πειραματικού, avant garde και mainstream με διάσπαρτες ροκ νύξεις και με ένα άλλωτε σαφές και άλλωτε λανθάνον σοφιστικέ pop υπόβαθρο. Πολλές φορές - συγχωρέστε για την άγαρμπη γενικότητα, θεωρώ ότι υπάρχει ένας βαθμός αλήθειας και ίσως κάποιοι προσανατολιστούν- νομίζω ότι ακούω δίσκο της ECM, κυρίως λόγω του πιάνου ( που παίζει η ίδια η Barber) ενώ έρχεται και στο μυαλό η Jonie Mitchell, όχι τόσο για κάποια αισθητική αντιστοιχία, όσο για μια αναλογία στην σχέση τους με το έργο τους.

Ο εν λόγω δίσκος θεωρείται ο πληρέστερός της. Είναι το Μythologies του 2006 στη Blue Note και η θεματολογία είναι βασισμένη στις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου.Κάθε τραγούδι αφορά ένα χαρακτήρα και μας είναι όλοι οικείοι, μιας και ο Οβίδιος ήταν ένας "μετερμηνευτής" της αρχαιοελληνικής μυθολογίας και δραματικής ποιήσης. Όπως θα καταλάβατε το άκουσμα δεν είναι στρυφνό, αλλά πολυεπίπεδο και σχεδόν εγκεφαλικό, με κάθε κομμάτι να ακολουθεί συγκεκριμένο ύφος και διάθεση αναλόγως του χαρακτήρα που περιγράφει. Πέρα από το βασικό πυρήνα κιθάρα, κοντραμπάσο, τύμπανα, πιάνο η Βarber χρησιμοποιεί και άλλα μουσικά μέσα με μιαν αίσθηση οικονομίας που όμως καταφέρνει να γεννήσει μια ποικιλία, έναν ιδιαίτερο τόνο για το κάθε κομμάτι.
Οι στίχοι θέλουν χρόνο για μια ολοκληρωμένη άποψη, αλλά σίγουρα το ύφος είναι χαρακτηριστικό. Μιλώντας με το στόμα Μορφέα για παράδειγμα "....Wildly attractive and seductive as sin/The closer you come.../The more you want to be free.../When the gods get even/They think of me/While you're fast asleep in your bed as I flee/As...I give you a kiss/As I take my leave/I leave you with this.../That there's never enough to eat....".
Γίνεται έτσι φανερό και το συνεκτικό στοιχείο του δίσκου, που δεν είναι άλλο από το προσωπικό φίλτρο του καλλιτέχνη, την αντανάκλαση των διαχρονικών, παγκόσμιων μύθων στη πραγματικότητα της Barber.Το όλο εγχείρημα καταφέρνει από τα πρώτα ακούσματα να εμπλέξει τον ακροατή, μιας και διαπνέεται από μια αμεσότητα εκ του φυσικού.΄Ισως βέβαια να μίλησε και το ενδοσκοπικό κλίμα του δίσκου σε συνδυασμό με το επερχόμενο φθινόπωρο, αλλά δε συμβαίνει συχνά να ακούω προσεκτικά ένα δίσκο μόνο από την αρχή μέχρι το τέλος και να αισθάνομαι την πληρότητα του δημιουργήματος. Κι όταν αυτό συμβαίνει, είναι ώρα για ένα post στο mezzanine...!


http://www.sarajevo-x.com/forum/viewtopic.php?f=9&t=55334 .