Βραχνός Προφήτης
Lyra
Ιούλιος 2000
Τον Ιούνιο του 2005 ήταν η δεύτερη φορά που ήρθαν οι Skatalites στην Ελλάδα. Την πρώτη, στο Gagarin, είχαμε πάει για λαϊκό προσκύνημα. Εκείνη τη δεύτερη - στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις του beach volley - πριν τους Skatalites έπαιζε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Τον ήξερα τον κύριο, είχε 1-2 δίσκους του ο πατέρας μου, αλλά ποτέ δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα να ασχοληθώ με την περίπτωσή του. Μα έντεχνο θα ακούμε τώρα; Η ώρα περνάει, στη σκηνή εμφανίζεται ένας άθλιος Tonino Carotone, κάποιοι συμπαθείς Χειμερινοί Κολυμβητές, και έρχεται η σειρά του Θανάση. Πλησιάζω τη σκηνή απο περιέργεια για να δω τον τύπο που καθυστερεί την εμφάνιση των Skatalites. Η μουσική αρχίζει, η ώρα περνάει... έχω μείνει άναυδος μην μπορώντας να συνειδητοποιήσω το πόσο μου αρέσει αυτό που ακούω, αυτοί οι ήχοι που μου μιλάνε απευθείας στο ελληνικό υποσυνείδητο εμπλουτισμένοι απο ένα κράμα σύγχρονων ήχων και οργάνων... τα τραγούδια, τι τραγούδια!... μιάμιση ώρα μετά o Θανάσης κατεβαίνει απ' τη σκηνή... φεύγω κι εγω προς το σπίτι μου για να μη μου χαλάσει αυτή η μαγική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί στο κεφάλι μου... ναι, δεν τους είδα ποτέ τους Skatalites εκείνο το βράδυ, δεν χρειάστηκε...
2009
Inspiration Information, Vol. 3
Strut
Απρίλιος 2009
Τι κι αν ο κακός ήχος με ξενέρωσε στο Synch. Αυτή εδώ η δισκάρα δεν θα μπορούσε να βρίσκεται πιο χαμηλά στη λίστα. Αφροκεντρική jazz με μοντέρνο περιτύλιγμα για το 2009. Φανταστικό!
Καλησπέρα! Αυτά που γράφεις για τον Θανάση είναι απίστευτα και νομίζω τα λένε όλα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ Μιχάλη για τα καλά λόγια! Είχα δει οτι κι εσυ έχεις τον Βραχνό Προφήτη ψηλά στη λίστα σου! Θα μπορούσε άνετα να ήταν ο Διάφανος ή η Αγρύπνια στη θέση του, αλλά νομίζω με κέρδισε ο Πεχλιβάνης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάλι ρε παιδιά, γιατί είχα πάει στη συναυλία κ δεν έλεγε να τελειώσει... Με προβληματίζετε εντόνως σε βαθμό που σκέφτομαι να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Ε, όχι κ άθλιος ο θεός Tonino Carotone!!!
Χρήστο δεν ξέρω, ο πιο σημαντικός λόγος που μου αρέσει ο Θανάσης (και ο Μάλαμας ουσιαστικά) είναι αυτό που γράφω στο κείμενο: οτι δηλαδή αγγίζει το ελληνικό μου υποσυνείδητο αυτή η μουσική, παρ' όλο που ούτε με λαϊκά μεγάλωσα, ούτε με δημοτικά. Οι ήχοι του και ο ελληνικός στίχος μου μιλάνε με μια αμεσότητα που η ξένη μουσική (είτε είναι jazz είτε rock είτε κλασσική) δεν τα καταφέρνει, για πρακτικούς λόγους - γιατί γεννήθηκα στην Ελλάδα, καλώς ή κακώς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Ο Tonino μου είχε φανεί τόσο χαζοχαρούμενος που δεν τον άντεξα! Ειδικά αυτό το Ιταλιάνικο στυλάκι, μπρρρ :p