Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

top shows of the 00s: #10 - #1


10. Entourage

Για μένα η απόλυτη αντρική κωμωδία. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις μια σειρά όπου 4 τύποι απο μια φτωχογειτονιά της Νέας Υόρκης έχουν πιάσει (χάρη στην εμφάνιση του ενός) την καλή στο Hollywood; Στο πρώτο επεισόδιο τους καλεί η Jessica Alba στο πάρτι της και όλη η σειρά κυλάει κάπως έτσι. Πάρτι, αυτοκίνητα, βίλες, γυναίκες, αντροπαρέα και ένας φανταστικός Jeremy Piven στο ρόλο του κάφρου γιάπη αντζέντη. Και αν και έκανε μια κοιλιά με μια μετριότατη 5η σεζόν, στην 6η επανήλθε στα ο-καλύτερος-τρόπος-να-ξεκινήσεις-τη-μέρα-σου στάνταρ της. Ποιός άντρας άλλωστε μπορεί να αντισταθεί στην Emmanuelle Chriqui;


9. Lost

Βλέπω ήδη πολλά Lost fanboys να φρίττουν με την 9η θέση που δίνω στο Lost. Η αλήθεια είναι οτι για μένα έχει χάσει μεγάλο μέρος της δυναμικής του γιατί είναι απο τις σειρές που παρακολουθώ απο τη 2η σεζόν επεισόδιο-επεισόδιο - μόνο την 1η είδα μαζεμένη. Και αν συνειδητοποιήσουμε οτι η 2η σεζόν παίχτηκε το φθινόπωρο του 2005 και απο τότε έχουν περάσει πάνω απο 4 χρόνια, καθώς και το οτι μιλάμε για μια σειρά συνεχών ανατροπών και μυστηρίου, που κάθε σεζόν δημιουργεί περισσότερα ερωτήματα απο όσα απαντάει και που η μυθολογία της απλώνεται όλο και πιο πολύ - ε, κάθε φορά που αρχίζει καινούργιος κύκλος να 'ναι καλά η lostpedia γιατί δεν θα θυμόμουν (σχεδόν) τίποτα. Άλλωστε μεγάλο μέρος της μαγείας έχει χαθεί - μετά το θρυλικό fast-forward κανένα cliffhanger και καμία ανατροπή δεν με έχει εκπλήξει όσο στις πρώτες σεζόν. Επειδή όμως οι καλές στιγμές του Lost είναι απο τις κορυφαίες οποιασδήποτε σειράς έχω δει, είθε η 6η και τελευταία σεζόν να με κάνει να φάω τη γλώσσα μου!



8. Battlestar Galactica

Η μοναδική sci-fi σειρά αυτής της λίστας είναι ίσως η πιο άνιση σειρά που έχω δει - σε βαθμό να αδικεί τον εαυτό της. Στα δυνατά της σημεία κατάφερε να προσφέρει μια φοβερή ματιά στην πολιτική, τη δημοκρατία, τη θρησκεία, την οικοδόμηση των ανθρώπινων κοινωνιών, τη δράση των ανθρώπων που βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού, τα επαναστατικά κινήματα. Κατάφερε να χτίσει μερικούς αλησμόνητους χαρακτήρες - τους δύο Adama, τη Starbuck, την Laura Roslin, τον (μισητό σε μένα) Gaius Baltar και φυσικά τον τρομερό Saul Tigh (φοβερή ανάπτυξη ενός χαρακτήρα που είχε ξεκινήσει σε δεύτερο ρόλο). Κατάφερε - φυσικά - να δώσει άλλο νόημα στην εκτέλεση του Hendrix στο All Along the Watchtower (του Dylan). Αλλά κατάφερε να έχει ένα απο τα χειρότερα (για μένα) φινάλε και μερικά επεισόδια που δεν πίστευα πόσο βαρετά/filler ήταν. Φέτος ξεκινάει το spin-off Caprica και είμαι πολύ περίεργος πως θα μου φανεί.



7. Mad Men

To Mad Men είναι το καταπληκτικό χρονικογράφημα της δεκαετίας που ήταν το κορύφωμα των κοινωνικών αλλαγών στον Δυτικό κόσμο, και ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες - της δεκαετίας του 60. Στον κόσμο των διαφημιστικών εταιρειών, όπου η ανδροκρατία δειλά-δειλά αρχίζει να σπάει και η νεανική δημιουργικότητα μόλις να αναγνωρίζεται, το κοστούμι είναι το μοναδικό αποδεκτό ένδυμα για τους άντρες, όπως αποδεκτή είναι και η ύπαρξη μιας ερωμένης για τους παντρεμένους. Το πρώτο ποτό πίνεται στη θέση του καφέ και το τσιγάρο δεν το σταματάνε ούτε οι γυναίκες που μένουν έγκυοι. Φαινομενικά όλοι είναι ατάραχοι και κάποιοι ζουν το αμερικάνικο όνειρο. Όλες οι ιστορίες συμβαίνουν υπογείως και οι χαρακτήρες έρχονται πολύ συχνά αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και τις αδυναμίες τους. Δεν έχω δει ακόμα την 3η σεζόν, αλλά οι πρώτες 2 είναι άνετα απο τις πιο υπέροχες αισθητικά και πιο συνεπείς και ενδιαφέρουσες που έχω δει, σε οποιαδήποτε σειρά.



6. Arrested Development

Η κωμωδία με τις πιο παρανοϊκές περσόνες που έχω δει. Ή πώς αλλιώς να ονομάσεις τον γιό σου όταν σε λένε Michael και τον πατέρα σου George: George Michael φυσικά! Είναι μετά δυνατόν το παιδάκι να μην ερωτευτεί την ξαδέρφη του; Άλλωστε ο πατέρας του, o Tobias, είναι nevernude και κάνει ακόμα και μπάνιο με ένα θεόκοντο σορτσάκι τζιν. Και ο θείος του, ο Gob, αποτυχημένος (πλήρως όμως) μάγος - που για να εξαφανίσει το οικογενειακό κότερο απλώς το βυθίζει. Η μάνα του, η Lindsay, εμφανίζεται με στενό t-shirt που γράφει "slut" στη φυλακή - μπας και την προσέξει κανείς κρατούμενος - όταν πάει να επισκεφθεί τον πατέρα της που έχει κλειστεί για οικονομική απάτη. Και αυτά είναι ένα πολύ μικρό δείγμα της τρέλας που κουβαλάει το Arrested Development και ο λόγος που θα με κάνει να γελάω για πάντα. Αναμένουμε την ταινία!
Steve Holt!



5. The Shield

Η δεύτερη αγαπημένη μου σειρά με μπάτσους είναι αυτή που στέκεται περισσότερο στους ίδιους τους χαρακτήρες παρά σε κοινωνικά ζητήματα. Το πρώτο επεισόδιο είναι ίσως το καλύτερο πρώτο επεισόδιο οποιασδήποτε σειράς έχω δει και σίγουρα το σημαντικότερο - μιας και τα γεγονότα που συνέβησαν θα κυνηγάνε τους πρωταγωνιστές-αντιήρωες σε όλες τις 7 σεζόν. Απο την αρχή o Shawn Ryan μας ξεκαθαρίζει οτι δεν έχουμε να κάνουμε με "καλούς μπάτσους - κακούς κλέφτες", αλλά με ένα μάτσο τυχοδιωκτικών τύπων που για κάποιο λόγο τους επιτράπηκε να κυκλοφορούν με όπλα και τους δόθηκε εξουσία. Τα ηθικά διλήμματα είναι πάντα εκεί, σε πρώτο πλάνο, όχι τόσο για τους πρωταγωνιστές (αυτοί δεν μασάνε) αλλά για όλους τους γύρω τους, τους οποίους παρασέρνει ο τυφώνας της 'Strike Team'. Αξέχαστη θα μου μείνει η φανταστική 5η σεζόν, με τον Forest Whitaker να παραδίδει μαθήματα ερμηνείας, στον πιο έντονο ίσως "δεύτερο" χαρακτήρα που μας έδωσε η σειρά. Εξίσου φοβερή ήταν και η Glenn Close στην 4η σεζόν - εκεί που για μια στιγμή πήγαν να γίνουν όλα σχεδόν ρόδινα. Αλλά αυτό για το οποίο θα θυμόμαστε και θα συζητάμε για πάντα το Shield είναι το φινάλε του και πως το έχτισε όλη η 7η σεζόν, μια διαδικασία που στην πραγματικότητα ξεκίνησε απο το φινάλε της 5ης. Δεν θα μπορούσα να γράψω πιο συγκεκριμένα πράγματα χωρίς τεράστια spoilers, αλλά είναι πιθανότατα το καλύτερο φινάλε σειράς που έχω δει και που με είχε όλη την ώρα στην τσίτα.



4. Freaks and Geeks

Δεν μπορώ ακόμα να συνειδητοποιήσω οτι υπάρχουν μόνο 18 επεισόδια Freaks and Geeks. Οτι ποτέ δεν θα μάθω πως εξελίχθηκαν μερικοί απο τους πιο φανταστικούς χαρακτήρες που έχει δώσει σειρά. Όλοι - μα όλοι - είχαν τη δική τους, σφαιρική, προσωπικότητα. Δέθηκα με όλους - με τους freaks που αναζητούν μανιωδώς διαφυγή απο το σχολείο, απο τη βαρετή καθημερινότητα της πόλης τους (όταν η Kim είπε οτι δεν είχε λεφτά να φύγει για το καλοκαίρι την λυπήθηκε η ψυχή μου) και που πάντα απο πάνω τους υπάρχει ο τρόμος της αποτυχίας, όπως τους τον πλασάρουν οι δάσκαλοί τους, οι γονείς τους και οι αθλητές συμμαθητές τους. Δέθηκα και με τους geeks που προτιμούσαν να ζήσουν στον κόσμο του dungeons and dragons παρά στην πραγματικότητα. Που όμως δειλά-δειλά συνειδητοποιούσαν οτι τους αποκαλούν geeks επειδή απλά έχουν ενδιαφέροντα, χιούμορ και βαριούνται τους υπόλοιπους. Δεν κρύβω οτι υπήρχαν στιγμές στα τελευταία επεισόδια που χειροκροτούσα (μόνος μου) προς την οθόνη με το πόσο υπέροχα χειρίζεται η σειρά τους χαρακτήρες της. Ο μόνος λόγος που δεν μπαίνει πιο ψηλά στη λίστα το Freaks and Geeks είναι επειδή με μια μόνο σεζόν είναι "άδικο" για τις υπόλοιπες. Αλλά μια τέλεια σεζόν, που δεν χωράει σε κατηγοριοποίηση "κωμική" ή "δραματική". Και τα δυο, ευχαριστώ.




3. The Sopranos

Τι να γράψω τώρα για τον Tony Soprano; Για το σύστημα αξιών του; Για την πίστη του στην οικογένεια; Για την λογική του φροντίζω τους δικούς μου και οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν; Για το πως όλα αυτά γυρνάνε μπούμερανγκ, γιατί απλά δεν βασίζονται πουθενά; Για το ότι όταν τελικά το συνειδητοποιήσεις (αν δεν είσαι εντελώς χοντρόπετσος) κινδυνεύεις να έχεις χάσει τα πάντα; Για το πώς μπορείς να καταστρέψεις τα παιδιά και τη γυναίκα σου; Για το ότι το να είσαι γκουρμέ και να ξέρεις πως κρατάνε το ποτήρι του κρασιού δεν σε κάνει πολιτισμένο; Για το ότι η ψυχανάλυση μπορεί εντελώς διεστραμμένα να σε κάνει να δικαιολογείς τον εαυτό σου; Λυπάμαι, δεν μπορώ να χωρέσω 6 σεζόν φανταστικής τηλεόρασης σε λίγες γραμμές - μπορώ απλώς να προτρέψω όποιον δεν ξέρει τι είναι το Sopranos να κάνει τον κόπο να μάθει. Και όταν φτάσει στο ιδανικό για μια τέτοια σειρά φινάλε ας έρθει να το συζητήσουμε!



2. Six Feet Under

Αν η λίστα προσπαθούσε να είναι "αντικειμενικη", το Six Feet Under ίσως να μην ήταν τόσο ψηλά, μιας και η 3η και η 4η σεζόν έκαναν την κοιλιά τους και πήγαν να με οδηγήσουν σε κατάθλιψη, μαζί με τους ήρωές του. Όμως το Six Feet Under το αγάπησα σχεδόν όσο καμία άλλη σειρά. Απο την σχεδόν τέλεια πρώτη σεζόν - που δεν πίστευα πόσο πολύ μου άρεσε - ως το φανταστικό, σχεδόν τέλειο φινάλε - δέθηκα με την οικογένεια Fisher όσο με κανέναν άλλο τηλεοπτικό χαρακτήρα. Το γράψιμο είναι τόσο τέλειο που ειλικρινά ακόμα πιστεύω οτι ο Nate, o David, η Claire, η Brenda, και όλοι οι άλλοι είναι υπαρκτά πρόσωπα, με δική τους προσωπικότητα, και που μπορεί αύριο να πετύχω στον δρόμο. Στα καλύτερα σημεία της σειράς το μαύρο χιούμορ δεν άφηνε την κατάθλιψη να κερδίσει. Κάπου εκεί όμως στο τέλος η συγκίνηση χτύπησε κόκκινο και με έπιασαν σχεδόν τα ζουμιά - μετά απο αυτό το προτελευταίο επεισόδιο ένας φίλος μου δεν άντεξε να δει το φινάλε - χαρακτηριστικό του πόσο έντονη ήταν η σχέση όλων μας με τους Fishers. Σε κάποια φάση θα το ξαναδώ σίγουρα...



1. The Wire

Εμ, ναι. Απλώς ο,τι καλύτερο έχω δει στην τηλεόραση, δεν υπήρξε η παραμικρή αμφιβολία οτι το Wire θα ήταν εδω ψηλά, μακριά απο όλους τους ανταγωνιστές του. Γιατί αγάπησα αυτή τη σειρά φοβερά για το πώς παρουσιάζει την πραγματικότητα - είτε σε επίπεδο ανθρώπων είτε σε επίπεδο κοινωνιών. Γιατί έχει δημιουργηθεί απο ανθρώπους που ξέρουν τι πραγματεύονται, που έχουν φάει τη Βαλτιμόρη με το κουτάλι - o Ed Burns είναι πρώην δάσκαλος σχολείου και πρώην detective της αστυνομίας, o David Simon 12 χρόνια έγραφε στη Baltimore Sun, τη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Βαλτιμόρης. Γιατί μιλάει για τα γκέτο και τα ναρκωτικά, για τους μπάτσους, για τα συνδικάτα, τα σχολεία, τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους - για ό,τι δεν πάει καλά σε αυτή την κοινωνία, για την διαφθορά και την σαπίλα που φτάνει στο μεδούλι του τόσο θαυμαστού δυτικού πολιτισμού. Γιατί χτίζει μερικούς ήρωες που δεν πρόκειται να ξεχαστούν απο κανέναν, όσο κι αν δεν ανταμείβονται - πότε δηλαδή ανταμείβονται οι ειλικρινείς, οι παθιασμένοι με την αλήθεια και τη δικαιοσύνη άνθρωποι; Γιατί όλοι οι χαρακτήρες έχουν σάρκα και οστά και τους δαίμονές τους που τους τυρρανούν. Πρόσφατα ξαναείδα την πρώτη σεζόν και - αν είναι δυνατόν - μου άρεσε ακόμα περισσότερο απο την πρώτη φορά! Σύντομα θα το ξαναδώ όλο και ξανά και ξανά, γιατί ο David Simon και ο Ed Burns παρέδωσαν ένα σύγχρονο αριστούργημα. Για τον McNulty, για τον Bunk, για τον Lester, για την Kima, για τον Omar, ακόμα και για τον D'Angelo - η πρώτη θέση τους αξίζει δικαιωματικά.-

28 σχόλια:

  1. φιλε , απλα θεικη λιστα


    κ το πιο σωστο νο 1 μακραν


    wire κ μετα ολοι οι αλλοι


    μπραβο !!!


    46+2.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ναι ρε green, ωραια τα λες. συμφωνω απόλυτα για shield και six feet.

    σχετικά με το lost μόνο, να σημειώσουμε οτι αυτή η σειρά ειναι ξεχωριστη (τουλαχιστο σε σχεση με οσες εχω δει ή εχω δει λιγο) για ενα λόγο.

    ήταν το ΠΟΠ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ της δεκαετίας. σε λίγα χρόνια θα υπάρχουν δύο ομάδες ανθρώπων, αυτοί που έβλεπαν λοστ και αυτοί που δεν έβλεπαν. κτ σαν το x-files.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. κοίτα oksi, συμφωνώ σίγουρα για το Lost. Ουσιαστικά και μένα αυτό ήταν που με έβαλε στο τριπάκι των σειρών (το είχα μάθει τις παλιές εποχές που έμπαινα στο φόρουμ του comicart.gr).

    Απο την άλλη εκμεταλλεύτηκε αυτή τη δυναμική που του δόθηκε απο τους άπειρους φαν για να ξεχειλώσει το σενάριο με τη συνταγούλα τι-άλλο-wtf-moment-θα-δουν-τα-ματάκια-μου και πλέον πρέπει να τρέχει να καλύπτει τρύπες. Άσε που μου τη σπάει που τίποτα (σχεδόν) απο αυτά που μας ένοιαζαν την πρώτη σεζόν δεν μας νοιάζει πια!

    Πάντως στη δεκάδα μπήκε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε μου Onion τα λες πάρα πολύ ωραία. Έχω όμως να κάνω μία παρατήρηση με όλο το σεβασμό:

    Αισθάνομαι ότι διαβάζω κριτικό κινηματογράφου, υπό την έννοια ότι κρίνεις τις σειρές με βάση ποια θεωρείς "αντικειμενικά" καλύτερη σε αντίθεση με ποια σου άρεσε περισσότερο. (Για παράδειγμα, αδυνατώ να πιστέψω ότι το Mad men - για μένα μία από τις πιο βαρετές καλοφτιαγμένες σειρές όλων των εποχών - σε κράτησε περισσότερο πχ από το Entourage). Νοιώθω δηλαδή ότι "πιέζεις" τον εαυτό σου να δεις κάποιες από αυτές επειδή είναι απλά "καλές"...

    Ναι σίγουρα, είναι πολύ σημαντικά τα νοήματα σε μία σειρά, αλλά ταυτόχρονα αυτές θα πρέπει να αποφεύγουν να γίνονται και υπνωτικά χάπια. Διαφορετικά, η ψυχαγωγία φλερτάρει έντονα με μια μαρτυρική προσπάθεια για τηλεοπτική καλλιέργεια... (Μία διαδικασία της οποίας ομολογώ ότι είμαι κι ο ίδιος θύμα)

    Και από τη μία μεριά το καταλαβαίνω. Όταν βλέπεις τόσες πολλές σειρές, δεν σου πάει η καρδιά να βγεις και να πεις ότι η αγαπημένη σου σειρά είναι πχ, το House, το Prison Break, το Lost ή ακόμα και το Gossip Girl (!!!), γιατί κανένας δε θα σε πάρει στα σοβαρά. Οι σειρές αυτές παρά είναι mainstream.

    Αλλά για παράδειγμα θα σου πω το εξής: Από αυτές τις 10 σειρές, έχω δει τις 8.5 (δεν έχω δει καμία season του Shield και παράτησα το τραγικό Mad Men στη δεύτερη season) και με εξαίρεση το Lost, το Freak and Geeks, και το BSG τις άλλες τις θεωρώ από βαρετές έως επίπονες (αν και κουλτουριάρικες). Και ειδικά από το "Τhe Wire" είμαι πολύ απογοητευμένος! Έχεις τέτοιο background και τέτοιο βάθος χαρακτήρων και ξεχνάς να προσθέσεις σενάριο? Αυτό νομίζω λέγεται εγκληματική ενέργεια. (Η όλη κατάσταση μου θυμίζει λίγο Godfather. Το βλέπεις μία φορά για να θαυμάσεις ερμηνείες, αλλά από κει και πέρα δυσκολά αντέχεις να το ξαναδείς)

    Και κάτι τελευταίο σχετικά με το LOST. Εντάξει, με βάση αυτά που γράφεις στο post, δεν πιστεύω ότι ειλικρινά ήθελες να το βάλεις τόσο χαμηλά. Ίσως να ήθελες απλά και συ να το τιμωρήσεις όπως έκαναν και πολοί άλλος "έμπειροι" φαν του αθλήματος. Απλά ήθελα να πω ότι εδώ στην Αμερική που είμαι, ο κόσμος παραμιλάει για αυτή τη σειρά. Και μιλάμε για (καλλιεργημένους) ανθρώπους που πρώτον, έχουνε δει πολύ περισσότερες σειρές από εμάς (Ναι, ούτε εγώ το πίστευα αυτό :-D) και δεύτερον, έχουνε μοιραία πολύ καλύτερη αντίλήψη λόγω κουλτούρας και γλώσσας. Αυτό πιστεύω δεν είναι τυχαίο. Και φυσικά δεν υπονοώ σε καμία περίπτωση ότι είναι καλύτεροι από εμάς. Απλά πιστεύω ότι είναι πιο ειλικρινείς...

    Αυτά...

    Ήταν ένα μικρό σεντονάκι για όλες εκείνες τις εξαιρετικές σειρές που ξεχάσαμε, αν και ήταν η βασική αιτία να εθιστούμε σ' αυτόν τον υπέροχο κόσμο!

    Περιμένω τα σχόλια σου! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φίλε μου Duncun,
    Καταρχάς με όλο τον σεβασμό, αν με ενοχλεί κάτι είναι να αμφισβητούνται οι προθέσεις μου. Αν θες πίστεψέ το, αν δεν θες πάλι, τι να γίνει - οι σειρές και η σειρά με την οποία της έβαλα είναι οι απόλυτα αγαπημένες μου. Καμία δεν έβαλα επειδή "έπρεπε" να μπει, δεν έχω τέτοια κολλήματα.

    Τo Mad Men, εσυ μπορεί να το βρήκες βαρετό, αλλά εγω όταν έβλεπα την πρώτη σεζόν ανυπομονούσα το βράδυ να γυρίσω σπίτι για να πατήσω play στο επόμενο επεισόδιο. Λάτρεψα τον κόσμο του και την ατμόσφαιρά του και δεν βαρέθηκα στιγμή κι ας είναι αργοί οι ρυθμοί.

    Με το Entourage έχω περάσει πολύ καλά όλα τα χρόνια, αλλά δεν θεωρώ οτι μου άφησε κάτι παραπάνω απο ψυχαγωγία. Γαμάτη ψυχαγωγία μεν, ως εκεί δε. Αντίστοιχα και το Prison Break (το οποίο παράτησα επειδή βαρέθηκα μετά τη 2η σεζόν) ή το House το οποίο πάει να γίνει Grey's στη θέση του Grey's (και δεν τα καταφέρνει). Και φυσικά έλεος, όλοι βλέπουμε Gossip Girl για να μας φτιάξει το κέφι, αλλά πέρα απ' τα ρούχα του Chuck Bass δεν μπορώ να πω οτι μου άφησε κάτι. Χίλιες φορές το OC!

    Απο κει και ύστερα, αν θες το πιστεύεις και πάλι, δεν πιέζω καθόλου τον εαυτό μου να μου αρέσει κάτι επειδή "πρέπει". Το Deadwood, για πολλούς ίσως ο,τι καλύτερο τηλεοπτικά, δεν έχω καταφέρει να το δω ακόμα όλο (και είναι μόνο 3 σεζόν) γιατί απλά δεν με τραβάει ο κόσμος του. Το Wire το ερωτεύτηκα απ' την αρχή χωρίς να έχω ιδέα πόσο ψηλά ήταν στην υπόληψη αυτών που βλέπουν "σοβάρα" τηλεόραση - μου το πρότειναν 1-2 φίλοι που το ανακάλυψαν λόγω της σχέσης τους με το hip-hop.

    Επίσης ο κόσμος στην Αμερική (και οπουδήποτε) μπορεί να παραμιλάει για πολλά πράγματα - τώρα το "καλλιεργημένοι" δεν είμαι πολύ σίγουρος ούτε πως ορίζεται ούτε όμως και πως εξακριβώνεται. Άλλωστε άμα αρέσει στους "καλλιεργημένους" δεν θα έπρεπε κι εγω να το βάλω πιο ψηλά μιας και είμαι biased; Ή αυτοί που "το τιμώρησαν" δεν είναι "καλλιεργημένοι"; Προσωπικά ξέρω πολλούς φίλους, καλλιεργημένους και μη, που το παράτησαν γιατι βαρέθηκαν το ξεχείλωμα της φάσης. Εγω συχνά λέω οτι το βλέπω όπως η γιαγιά μου τη Λαμψη (τα παλιά τα χρόνια), για να δω τι θα γίνει στο φινάλε.

    Μπορούμε να συζητήσουμε όσο θες για το Wire - το οποίο και σενάριο έχει και απ' όλα, απλά δεν είναι εθιστικό και εύκολο τύπου Prison Break (το οποίο btw είχε μια πολύ καλή πρώτη σεζόν) - ή για όποια άλλη σειρά. Θα ξαναπαρακαλέσω όμως να μην αμφισβητείς τις προθέσεις μου, ό,τι είναι εδω (ειδικά στη δεκάδα) το λατρεύω.

    btw αν δεις το υπόλοιπο blog θέλω να πιστεύω οτι μόνο p.c. δεν είναι - με τον winton tostello γράφουμε απλώς ό,τι μας αρέσει κάθε στιγμή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Επιβεβαιώνεις ακριβώς τα λεγόμενα μου! Κοινώς, επιλέγεις ως καλύτερες τις σειρές που θεωρείς ότι είναι "καλή" τηλεόραση κι όχι εκείνες που σου άρεσαν περισσότερο! Κι αυτό επειδή χρησιμοποιείς εκφράσεις όπως: "δεν θεωρώ οτι μου άφησε κάτι παραπάνω απο ψυχαγωγία", "Γαμάτη ψυχαγωγία μεν, ως εκεί δε"

    Δεν είναι τυχαίο ότι στη λίστα σου (με εξαίρεση το Deadwood) έχεις πρώτα pop σειρές (μέχρι το #9) και από εκεί και πέρα κουλτουριάρικες σειρές... Αυτό πιστεύω τα λέει όλα!

    Παρόλο που αυτό δεν σημαίνει επ' ουδενί ότι αμφισβητώ τις προθέσεις σου ή ότι κάνω μομφές εναντίον του ήθους σου ή κάτι τέτοιο. Καμία σχέση. Απλά θεωρώ ότι η λίστα σου είναι περισσότερο "αντικειμενική" παρά "υποκειμενική". (Και τους Αμερικάνων φίλους μου τους ανέφερα μόνο ως παράδειγμα ανθρώπων με αυθόρμητες υποκειμενικές αντιδράσεις. Ως τίποτα παραπάνω).

    Eπίσης, μόνο και μόνο ότι σου γράφω σεντόνια (όπως κάνω σε ελάχιστα άλλα άτομα - πχ Tyler) σημαίνει ότι σε σέβομαι. Εξ' άλλου,
    σε χαρακτήρισα κριτικό κινηματογράφου! Πώς αυτό θα μπορούσε να είναι μομφή;

    Σε παρακαλώ λοιπόν μην ξαναπείς ότι προσπαθώ να σε προσβάλλω (όταν αφιερώνω τόσο χρόνο να σου γράψω ένα μήνυμα) γιατί τότε προσβάλλεις εμένα!

    Αλλά επειδή έχω δει (πχ) και το Mad Men και το The Wire δυσκολεύομαι πολύ να πιστεύω ότι τα ευχαριστήθηκες ψυχαγωγικά περισσότερο από το LOST (που το βλέπεις και καις θερμίδες από την αγωνία! :-D)

    Παρόλα αυτά καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λες. Το Mad Men και το The Wire με μαγέψανε αμέσως με τον ρεαλισμό τους. Αλλά ρε παιδιά, δώστε λίγο σενάριο! Δεν θα μετριάσει την αληθοφάνεια και την ατμόσφαιρα μία πιο συμπυκνωμένη, πιο εθιστική και πιο ψυχαγωγική ιστορία. Τι μου δείχνεις τον McNulty να ψάχνει δέκα λεπτά μια σφαίρα και να λέει 150 F**k. Το 'πιασα το νόημα κι από το πρώτο λεπτό...

    Τέλος, δύο τελευταία σχόλια: Περί Prison Break και πρώτης season διαφωνώ κάθετα (παρόλο που έχω βαρεθεί να τ' ακούω!) To Prison Break δεν έγινε ποτέ βαρετό για μένα. Είναι σειρά τραβηγμένη μεν (ευτυχώς!) αλλά που τη βλέπεις μονορούφι! Δεν είναι για παράδειγμα σαν το Heroes που έχτισε μια τρελή μυθολογία για να μας ξενερώσει όλους από την πρώτη season. Τι άλλαξε δηλαδή στη δεύτερη season από θέμα δράσης;

    Όσο για το LOST, πραγματικά απορώ όταν το βλέπω χαμηλότερα από την τριάδα. Για όλες τις άλλες σειρές μπορώ να το καταλάβω εύκολα. Αλλά γι' αυτήν την εξάκυκλη ταινία με την αριστουργηματικά πεπλεγμένη μυστηριακή αφήγηση που μας έκανε όλους να παραμιλάμε, δυσκολεύομαι πολύ να το κατανοήσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ωραία, ξεκαθαρίσαμε οτι σεβόμαστε ο ένας τον άλλο και πάμε παρακάτω, χεχε! (ούτε εγω υπήρχε περίπτωση να κάτσω να γράψω κατεβατά αν δεν με ενδιέφεραν αυτά που λες)

    Καταρχάς να βρούμε που διαφωνούμε. Ίσως στον ορισμό της λέξης "ψυχαγωγία" (entertainment, μήπως έπρεπε να πω "διασκέδαση";), ίσως στη σημασία της.

    Όταν λέω οτι μια σειρά (ή μια ταινία, ή οτιδήποτε αντίστοιχο τέλος πάντων) ήταν απλώς καλή διασκέδαση (ας χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη στο εξής) - εννοώ οτι ναι μεν πέρασα καλά ή πολύ καλά βλέποντάς το, αλλά ως εκεί. Όταν άλλες σειρές (ναι, όπως το Wire) με κάνουν αφενός να περνάω καλά όταν τις βλέπω αλλά μου αφήνουν πολλά πράγματα - συγκεκριμένα το Wire το θεωρώ ως και εν δυνάμει life changing σχεδόν - για την αντίληψή μου για τον κόσμο και τους ανθρώπους - ε δεν γίνεται να μπει το Entourage πάνω απ' το Wire, όσο πλάκα κι αν έχει ο Ari Gold.

    Αυτό που θέλω να πω βασικά, είναι τι προσδοκίες έχεις απο το μέσο της τηλεόρασης. Όταν ξεκίνησα να βλέπω σειρές (τα παλιά τα χρόνια!) πίστευα πως το μέσο ήταν απλώς για διασκέδαση, για να περάσει η ώρα κλπ. Έβλεπα Family Guy και South Park. Μετά άρχισα να βλέπω Lost και είδα οτι υπάρχει μια γαμάτη σειρά - επιπέδου Χολιγουντιανής ταινίας (και αυτό δεν είναι μόνο καλό) - η οποία με κόλλησε. Κάπου εκεί είδα Prison Break, την πρώτη του σεζόν σε μαραθώνιες προβολές. Η δεύτερη με έκανε να μην νοιάζομαι και πολύ - είναι και θέμα γούστου, μου άρεσε το κλειστοφοβικό της πρώτης, δεν μου αρέσουν όμως οι ιστορίες με φυγάδες, τις βαριέμαι. Κάπου εκεί άρχισα και Heroes και φυσικά μετά τη 2η το παράτησα.

    Παράλληλα όμως είδα Wire και έπαθα ένα μικρό σοκ, συνειδητοποιώντας τη δύναμη που μπορεί να έχει το μέσο. Έχω πάντα ευαίσθητο σημείο την ανάπτυξη ενός χαρακτήρα (γι' αυτό μου αρέσουν και πολύ τα βιβλία) και το storytelling που έχει βάθος και δεν βιάζεται στο χτίσιμο ενος κόσμου. Είδα το Wire να εκμεταλλεύεται όλο αυτό και να φτιάχνει έναν κόσμο με χαρακτήρες αληθινούς ανθρώπους, αληθινά προβλήματα και αληθινούς δαίμονες. Τα κατάφερε λόγω του μέσου - δεν είχε τα 90'-100' μιας ταινίας αλλά πολύ παραπάνω. Και όσο κι αν ακούγεται "αντικειμενικό" αυτό σαν κριτήριο, είναι και απόλυτα υποκειμενικό, μιας και - ξαναλέω - λάτρεψα τη σειρά, όχι επειδή "έπρεπε", όχι εκ των υστέρων ("πςς αριστούργημα"), αλλά εκείνη τη στιγμή που πατούσα play.

    Αφού λοιπόν ξέρω οτι το μέσο μπορεί να δώσει περισσότερα (σε μένα τουλάχιστον), γιατί να αρκεστώ στην διασκέδαση ως απόλυτο κριτήριο;

    Να συμφωνήσουμε λοιπόν σε κάτι; Ότι περιμένουμε άλλα πράγματα απο μια σειρά - πολλοί βλέπουν σειρές για να χαλαρώσουν/να μη σκέφτονται - εγω βλέπω και γι' αυτο.
    Ή οτι απλά έχουμε διαφορετικό γούστο; Κι αυτό θεμιτό είναι!

    --------------------------------

    Για το Lost: δεν μου αρέσουν καθόλου (πια έστω) οι χαρακτήρες του, είναι επίπεδοι και δεν θα μπορούσε να με νοιάζει λιγότερο το τι θα απογίνουν αυτοί και τα αδιάφορα υπαρξιακά τους (για υπαρξιακά δες Six Feet Under). Έχει ξεχειλωθεί μέχρι αηδίας το σενάριο και τώρα μαζεύουν τα ασυμμάζευτα. Και επειδή ακριβώς το παρακολουθώ πάνω απο τέσσερα χρόνια δεν έχει και συνοχή ιδιαίτερη στο μυαλό μου. Αν το ξεκινούσα τώρα και τα έβλεπα μαζεμένα μπορεί να μου άρεσε κάπως παραπάνω - αλλά σε θέμα διασκέδασης, οχι ουσίας ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. duncan said



    Τι μου δείχνεις τον McNulty να ψάχνει δέκα λεπτά μια σφαίρα και να λέει 150 F**k. Το 'πιασα το νόημα κι από το πρώτο λεπτό...



    δεν εχεις πιασει τπτ φιλε μου ουτε απο τη συγκεκριμενη σκηνη (που ηταν απιστευτα ευφυης μεσα στην φαινεμενικη επαναληπτικοτητα της φρασης fuck κ σε μια απιστευτα κωμικη σκηνη βασισμενη κ παιγμενη σχεδον εξ ολοκληρου με βλεμματα κ σωματικες εκφρασεις) ουτε απο την ολη σειρα wire...δυστυχως η σειρα περασε κ δεν σε ακουμπησε.

    rest in peace.


    @onion


    μην ακους κανεναν.you are awake.let the others sleep.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ Green Onion:

    Ναι, καταλαβαίνω απόλυτα τι λες. Τα νοήματα και για μένα παίζουνε μείζονα ρόλο. Απλά η διαφορά μας νομίζω είναι ότι είσαι λίγο πιο ανεκτικός στο θέμα: "Θυσία μέρους της διασκέδασης προς όφελος της ψυχαγωγίας". Εγώ είμαι πιο μαξιμαλιστής. Ψάχνω σειρές που να συνδυάζουν και τα δύο:

    Για παράδειγμα, στην συγγραφή του Ηouse ανακαλύπτω μία πανέμορφη ανάπτυξη του Νιτσεικού υπερανθρώπου τοποθετημένη όμως πανέξυπνα μέσα σε ιδιοφυείς διαλόγους που σε κρατάνε πάντα σε ετοιμότητα. Σε αντίθεση με το The Wire που απλά το θεωρώ κάτι σαν ένα καλοφτιαγμένο αριστοτελικό ντοκιμαντέρ. "Ιστορικής" σημασίας μεν, αλλά επίπονο στην ανάγνωση του δε. Must see, αλλά όχι αγαπημένο...

    Όσο για το LOST δεν νομίζω ότι πρόκειται να συμφωνήσουμε ποτέ! :-D

    So, as Ali G would say: "Let's agree to degree my friend!" ;-)

    ΥΓ.: Κι ελπίζω να μου συγχωρήσεις το ότι αγνοώ τους ανώνυμους εμβόλιμους θορύβους που παρεμβάλλονται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. μπραβο, πολυ ωραια λιστα

    my top 3 :
    the wire
    mad men
    six feet under

    δεν μπαινω στη λογικη να εξηγησω τους λογους γιατι τα εχεις πει ολα απλα 8ελω να προσ8εσω οτι αυτο που με εχει κανει να κολλησω με το wire και να το θεωρω την καλυτερη σειρα ever ειναι οτι ειναι η πρωτη και μοναδικη σειρα που βαζει τον θεατη να "περναει" τοσο χρονο με τον ντιλερ/πιμπ/τζανκι κλπ οσο και με τον αστυνομικο/πολιτικο κλπ και να "διαλεγει" πλευρα μονος του περα απο ηθικολογιες και λοιπες @@ριες.

    bubbles ftw

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. [Προσοχή-ακολουθεί σεντόνι!]

    Η πρώτη παραπλάνηση που υπάρχει στο μυαλό πολλών είναι πως η άποψή τους είναι η αντικειμενική πραγματικότητα. Π.χ. εγώ έπαθα αλλεργία με το Lost από το 5ο επεισόδιο και δεν το ξαναπαρακολούθησα έκτοτε. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα για την ίδια τη σειρά (όχι απαραίτητα, τουλάχιστον), απλά ότι σε μένα προσωπικά δεν έκανε κλικ. Αντιθέτως λάτρεψα και λατρεύω το Deadwood γιατί τρέφω παθολογική αγάπη για τα westerns και γιατί πραγματικά το θεωρώ μια εξαιρετική σειρά. Συμφωνώ απόλυτα για το Six Feet Under μαζί σου, Green Onion, αλλά χαλιέμαι πολύ με όσους δεν παραδέχονται πως η 3-4 σεζόν ήταν τραβηγμένες από τα μαλλιά και στόχευαν στο εύκολο μελόδραμα. Αυτό είναι κάτι απόλυτα αντικειμενικό, το οποίο όμως δεν απαγορεύει στη σειρά να είναι μια από τις αγαπημένες μου (και δική σου και πολλών άλλων καθώς φαίνεται).
    Έχω εντοπίσει στις συζητήσεις μου με φίλους ότι υπάρχουν άτομα που δίνουν βάση στην ιστορία, άτομα που δίνουν βάση στους χαρακτήρες και άτομα που δίνουν βάση στην εικαστική αρτιότητα. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι όσο γαμάτη ιστορία κι αν έχει κάτι, όσο γαμάτο κι αν είναι εικαστικά, αν δεν νοιαστώ για τους χαρακτήρες δύσκολα θα με κρατήσει. Η παραπλάνηση είναι ότι μια σειρά/ένα βιβλίο/μια ταινία που εστιάζει στους χαρακτήρες είναι *αντικειμενικά* βαρετή. Αυτό δεν ισχύει, όμως οι περισσότεροι δεν το κατανοούν. Έχω μάλιστα ακούσει και ότι ο λόγος που προσέχω τόσο τους χαρακτήρες είναι το αντικείμενο των σπουδών μου(ψυχολογία), το οποίο ειλικρινά είναι μια μπούρδα και μισή!

    Η δεύτερη παραπλάνηση που υπάρχει είναι πως, αν θέλεις να μην σου κολλήσει κάποιος ταμπέλα mainstream ή αντίθετα ξερόλα και δήθεν, θα πρέπει να τα βάλεις όλα στο ίδιο τσουβάλι.Είναι διαφορετικό το να παρακολουθείς και τα δύο χωρίς ψευτοσνομπισμούς και διαφορετικό το να τους αναγνωρίζεις την ίδια αξία. Είναι αντίστοιχο του να διαβάζει κάποιος Άρλεκιν και να θεωρεί ότι, επειδή τον διασκεδάζουν, μπορεί να τα βάλει στην ίδια σειρά με το Farhenheit 451 φερ'ειπείν.
    Και για να μην επεκταθώ παραπάνω, θα πω ότι ναι, υπάρχουν άνθρωποι που κρίνουν ως καλό αυτό που θεωρείται "αντικειμενικά" καλό. Τους καταλαβαίνεις συνήθως από τον στεγνό τρόπο που μιλάνε για σειρές/βιβλία/ταινίες και το μόνιμο επιχείρημα που ξεκινάει με το "αυτό θεωρείται από τους κριτικούς.." μπλα μπλα μπλα. Υπάρχουν και άλλοι όμως που το θεωρούν καλό ασχέτως του τι πιστεύουν όλοι οι υπόλοιποι και τους ξεχωρίζει από την αγάπη που χρωματίζει τον τόνο τους όταν μιλάνε γι'αυτό που παρακολούθησαν ή διάβασαν.
    Αυτή η αγάπη πιστεύω πως διακρίνεται απόλυτα στη λίστα του Green Onion και δεν έχει καμία σχέση με λίστα "κριτικού κινηματογράφου". Αυτα :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. "Η πρώτη παραπλάνηση που υπάρχει στο μυαλό πολλών είναι πως η άποψή τους είναι η αντικειμενική πραγματικότητα."

    Αγαπητή Elgalla,

    Δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα!

    Αυτά...

    Την καλημέρα μου :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Duncan: έλα ρε, μην μου πεις οτι πιστεύεις σοβαρά οτι ο House συνδυάζει και ψυχαγωγία και ουσία σε καλύτερο βαθμό απ' το Wire... Τον υπερτιμάς και το ξέρεις. Σιγά το βαθύ φιλοσοφικό έργο, μην τρελαθούμε τελείως. Έξυπνο ναι, αστείο ναι, ψυχαγωγικό ναι, αλλά ως εκεί. Και αυτό όσο πιο "αντικειμενικά" γίνεται. Απο την άλλη ο κάθε ένας βλέπει τέχνη διαφορετικά (ναι, θεωρώ τα tv shows εν δυνάμει τέχνη). Όσο για την αντικειμενική πραγματικότητα, σίγουρα δεν υφίσταται στην τέχνη (και αυτό είναι ο λόγος που έχει ενδιαφέρον να συζητάμε) αλλά απο την άλλη υπάρχουν αντικειμενικές παράμετροι - που μπορεί να μην είναι ακριβώς μετρήσιμες, αλλά είναι πιο απόλυτες.

    @Ανώνυμος (υποθέτοντας οτι είσαι ο 46+2): τη σκηνή με τα fuck τη θεωρώ κι εγω πολύ ευφυή και αστεία. Και μια άσκηση αν θες για το πόσα διαφορετικά νοήματα μπορεί να έχει μια λέξη. Αλλά ο καθένας με τα γούστα του.

    @tiger: είμαι τραγικός που δεν ανέφερα τον Bubbles, θα κάνω edit το post! θενκς για τα καλά λόγια!

    @Elgalla: με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο σε όλα (σε όλα όμως) και σε ευχαριστώ! Θα συμφωνήσω κι εγω δε πως η ουσία και για τη δική μου αντίληψη είναι στη δημιουργία χαρακτήρων και είναι και ο λόγος που πλέον δεν με πολυνοιάζει το Lost και που λάτρεψα το Wire (ναι, πάλι αυτό) και που βούρκωσα στο τέλος του Six Feet Under. Βέβαια δεν ξέρω αν είμαι και του άλλου άκρου, πχ το American Pastoral του Philip Roth μου χει βγάλει την πίστη απο το πόσο μη-πλοκή έχει και πόσο αφοσιώνεται στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Το "American Pastoral" κι εμένα με κούρασε λίγο αν και εν τέλει, σαν συνολικό αποτέλεσμα μου άρεσε, πιο πολύ μ'αρεσε το "Ice Storm" του Rick Moody όμως (με το οποίο το συγκρίνουν από άποψη θεματολογίας). Από την άλλη μου άρεσε πάρα πολύ το "Remains of the Day" κι ας έχει μηδαμινή πλοκή...εξαρτάται από την περίπτωση, κάθε δημιούργημα είναι ξεχωριστό και μοναδικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @ Green Onion

    Προσημείωση: Αυτό είναι το τελευταίο μου σχόλιο. Νοιώθω ότι επιστρέφουμε στα ίδια κι ότι το επίπεδο της συζήτησης έχει αρχίσει να κατρακυλάει επικίνδυνα.

    Κατ' αρχήν δεν πιστεύω ούτε καν σ' αυτές τις δήθεν αντικειμενικές παραμέτρους στις οποίες αναφέρεσαι. Τα πάντα είναι συνάρτηση προσωπικών αντιλήψεων και άρα υποκειμενικά.

    Κατά δεύτερον: Nαι πιστεύω ακράδαντα ότι(αν εξαιρέσουμε ορισμένες αναγκαίες σεναριακές παρασπονδίες - οι οποίες για μένα καλώς υπάρχουν για να αναζωπυρώνουν και τον παράγοντα διασκέδαση) ο χαρακτήρας του Ηouse προσεγγίζει τον ιδανικό τύπο ανθρώπου. Δηλαδή, τον γεμάτο αυτοπεποίθηση μη ανασφαλή καλλιεργημένο άνθρωπο (Homo Universalis) που δεν θεοποιεί παραμόνο την μοναδική (υποκειμενική τελικά) "αντικειμενική" πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται. Αυτή του εαυτού του!

    Και αυτή πιστεύω είναι και η διαφορά μας. Εγώ δεν ταπεινώνω σειρές όπως το "The Wire". Τις θεωρώ βαρετά μεν, αριστουργήματα δε. Γιατί κανένας δεν μπορεί να πει πχ ότι είναι εύκολο να αποτυπώσεις ντοκυμαντερικά την πολύπλευρη υποκοσμική ζωή της Βαλτιμόρης. Πόσο μάλλον, όταν στην αφήγηση σου δεν παίρνεις το μέρος καμίας πλευράς! Αλλά η αγγελοπουλική επαναληπτικότητα (προς όφελους πχ του ρεαλισμού ή του χιούμορ) υποτιμά τη νοημοσύνη μου. Κι οπως είπα και πιο πάνω: "To πιάσαμε κι από την πρώτη φορά! πάμε παρακάτω τώρα... Δεν έχουμε όλη τη μέρα!"

    Και ίσως να μου πεις ότι αν αυτό συνέβαινε να έχανε η σειρά κάτι από το ρεαλισμό της. Ναι, αλλά εδώ είναι όλη η μαγκιά! Να προσπαθήσεις να συνδυάσεις επιτυχώς τα δύο. Και για μένα σ' αυτόν τον τομέα το "The Wire" απέτυχε... Για σένα (λες) όχι. Το κατάλαβα αυτό. Εσύ όμως δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι κατάλαβες τι εννοούσα για τον Ηouse.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ας τα πιάσουμε ενα-ενα. Καταρχάς συγνώμη αν σε προσέβαλα μιλώντας υποτιμητικά για τον House. Δεν ήταν αυτός ο στόχος μου.

    Περί υποκειμενικότητας και αντικειμενικότητας: ναι μεν τα πάντα είναι συνάρτηση προσωπικών αντιλήψεων και άρα υποκειμενικά. Ωστόσο επιμένω οτι υπάρχουν μετρήσιμες παράμετροι σε κάθε δημιούργημα. Οι οποίες μπορεί να μην εγγυώνται σε καμία περίπτωση την απήχηση που θα έχει αυτό στο κοινό - ούτε καν να επιτρέπουν συγκρίσεις μεταξύ δημιουργημάτων - αλλά υπάρχουν. Τουλάχιστον στη Μουσική την οποία μελετώ εδώ και κάποια χρόνια.

    Για τον House. Η περιγραφή σου του Homo Universalis προσωπικά δεν με εκφράζει καθόλου ως ιδανικού ανθρώπου. Για μένα άλλωστε ο House είναι μισάνθρωπος και με βαριά προβλήματα όσον αφορά την κοινωνικοποίηση, και τη δημιουργία συναισθηματικών δεσμών. Ίσως όμως θεωρείς τους συναισθηματικούς δεσμούς αδυναμία. Όπως άλλωστε θεωρώ οτι η "αυτοπεποίθησή" του είναι μια καλά μασκαρεμένη αντικοινωνικότητα και τρόπος άμυνας εναντίον του μίσους για τον εαυτό του και τις αδυναμίες του.

    Καταλαβαίνω οτι έγραψα μια παράγραφο ανάλυσης χαρακτήρα για μια σειρά που θεωρώ μέτρια και άρα αντιφάσκω, αλλά επίτρεψέ μου να μην μου αρκεί με τίποτα μια ενδιαφέρουσα περσόνα για να αγαπήσω μια σειρά.

    Και για να κλείσουμε, αν το Wire υποτιμά (όπως λες) τη νοημοσύνη σου επειδή "επαναλαμβάνεται", το House που είναι procedural δεν την υποτιμά; Απο κάποιο σημείο και μετά και η ίδια η σειρά το γύρισε σε soap opera γιατί είχε εξαντλήσει τον εαυτό της. Προσωπικά (ναι, υποκειμενικά), εμένα η επανάληψη της "συνταγής" σε κάθε επεισόδιο είναι που μου φαίνεται οτι υποτιμά τη νοημοσύνη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Και για να μην ξεχάσω, στο δικό μου λεξικό οι λέξεις "αριστούργημα" και "βαρετό" δεν πάνε μαζί. Ούτε πρόκειται να χαρακτηρίσω ως αριστούργημα κάτι που θεωρώ οτι υποτιμά τη νοημοσύνη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @ Green Onion:

    Όχι δε με προσέβαλες. Καμία σχέση! Δεν είναι δικό μου δημιούργημα ο House. Απλά αισθάνθηκα ότι δηλώσεις του τύπου: "Μη μου πεις ότι το τάδε είναι πιο ψυχαγωγικό από το δείνα?" ρίχνουνε κάπως το επίπεδο της συζήτησης. (Σε φάση: "Ποιος τον έχει πιο μακρύ το γάτο του το Θοδωρή?")

    Εξ' άλλου, έχεις γίνει σαφής από την αρχή. Δεν χρειάζεται να επιστρέφουμε στα ίδια. (Και btw, ο καθένας μπορεί να ορίζει τις έννοιες των λέξεων κατά βούληση. Σε κατανοώ λοιπόν και εκεί)

    Και παρόλο που στο Blog μου έχω τον κοπρολάγνο να με πρήζει να πάω να υπηρετήσω στο στρατό, θα κάτσω να σου απαντήσω και πάλι. Άλλωστε, σε συμπάθησα από την αρχή! ;-)

    Για την ιστορία, το οποιοδηποτέ σαπουνοπερικό background εμφανίζεται κατα καιρούς, το θεωρώ απόλυτα αναγκαίο, γιατί ενώ διατηρεί τα επίπεδα της διασκέδασης, ταυτόχρονα δεν βλάπτει στο ελαχιστο το ακέραιο του βασικού χαρακτήρα (που είναι για μένα το ζητούμενο). Άλλωστε, οι ίδιοι οι συγγραφείς παίζουνε αυτοαναφορικά με αυτό το στοιχείο, μετατρέποντας τον ίδιο τους τον ήρωα σε εραστή του είδους!

    Για τον ιδανικό άνθρωπο θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες (έχω αφιερώσει αμέτρητα posts στις σελίδες του 'ημερολογίου ενός παράφρονα' στο blog μου), αλλά δεν νομίζω ότι αυτό είναι το θέμα της συζήτησης.

    Τώρα, το αν ο χαρακτήρας του House είναι μισανθρωπικός είναι ενδιαφέρουσα ερώτηση. Για μένα δεν είναι. Εγώ τον βρίσκω ανεξάρτητο, σκληρό, και απόλυτο όπως η φύση. Και το να συντρίβεις την αδυναμία των ανθρώπων όπως κάνει ο House το θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέρον. (Γιατί όπως και η φύση, τείνεις να "αφανίσεις" τους τελείως ανίσχυρους και να ενδυναμώνεις σημαντικά όσους τελικά επιβιώσουν). Είναι μια πανέμορφη δύναμη! Μία δύναμη που πηγάζει από την ουσιαστική απομόνωση και την αυτογνωσία. Κι ο ίδιος ο Νίτσε μιλούσε για τέτοια θεμελιώδη αποξένωση και αποκοινωνικοποίηση στο Ζαρατούστρα του - εξ ου και η παρομοίωση μου σε προηγούμενο μου σχόλιο. [Είχαμε δεν είχαμε ξεφύγαμε πάλι σε φιλοσοφικές προεκτάσεις. Αλλά μου είναι και δύσκολο να αντισταθώ. Αυτή η σειρά πάντοτε πυροδοτεί τις σκέψεις μου. :-)]

    Επίσης, προσωπικά του δικαιολογώ την πλειοψηφία των κινήσεων του γιατί γουστάρω τρελά την επιχειρηματολογία του (άσχετο με το αν συμφωνώ). Οπότε δύσκολα θα του βρω αρνητικά στοιχεία.

    Και μιας και το 'γραψα το σεντόνι να κάνω και μία τελευταία ανάλυση πάνω σε κάτι που είπες:

    Όπως άλλωστε θεωρώ οτι η "αυτοπεποίθησή" του είναι μια καλά μασκαρεμένη αντικοινωνικότητα και τρόπος άμυνας εναντίον του μίσους για τον εαυτό του και τις αδυναμίες του.

    Εδώ ας πούμε διαφωνώ. Από πουθενά δεν απορρέει σεναριακά ότι μισεί τον εαυτό του. Ο επιβεβαιωμένα ανασφαλής του περίγυρος δηλώνει πολλά κατά καιρούς, αλλά αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα. Επίσης, η διαρκής συνειδησιακή μάχη που έχει με τον Wilson (που btw σέβεται και εκτιμά ιδιαίτερα - έστω και a la House) δεν έχει ποτέ εμφανή νικητή. Αυτό είναι ένα πανέξυπνο συγγραφικό τέχνασμα που δίνει στον καθένα από μας τη δυνατότητα να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Ακόμα και συ λες ότι απλά "θεωρείς ότι..." και όχι πως "ξέρεις ότι..." βάσει πεπραγμένων σεναριακά γεγονότων.

    Εγώ ας πούμε αρέσκομαι να πιστεύω πώς ο House έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα εσωτερικής αυτογνωσίας που δύσκολα ανέχεται την ανασφάλεια γύρω του, γιατί την θεωρεί χάσιμο χρόνου. Επίσης την ίδια στιγμή, και εξαιτίας αυτής της βαθειάς αυτογνωσίας επιτρέπει μόνο σε εκλεκτά άτομα να τον προσεγγίσουν και να λειτουργήσουν είτε ως αντίβαρο (Wilson) είτε ως αντίσταση (Dr Cuddy) στη χειμαρρώδη του προσωπικότητα.

    Αυτές και μόνο οι ιδέες με εξιτάρουν απίστευτα. Αλλά αυτό νομίζω το έχεις καταλάβει!

    Πάω πίσω στον "κοπρολάγνο" τώρα! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ρε συ duncan εισαι αυτο που οι ψυχολογοι λενε 'anal' τυπος

    του βγαζεις τη μανα ρε ανθρωπε μου στην αναλυση κ τελικα το σκοτωνεις.

    χαλαρωσε δες το house κ μη προσπαθεις να μας πεισεις οτι

    house>wire

    συγκρινεις ανομοια πραγματα ρε συ δεν το καταλαβαινεις ?

    σαν να συγκρινεις μπετοβεν με u2

    επισης εχω την εντυπωση οτι απλα επειδη το wire δεν σου εκανε κλικ κ δεν το 'επιασες',πας να το μειωσεις/disect για να αποδειξεις τι ? οτι εισαι πιο εξυπνος απο αυτους που το επιασαν ?

    it's not only about iq dude,the key word is eq.

    iq you seem to have but work on your eq.δες τον κρεμμυδα που το εχει καταφερει.

    @κρεμμυδα

    εισαι εξωγηινακος with a cause.kudos

    κ ναι η σκηνη με τα 200 fuck ειναι τοσο stripped ως κωμικη σκηνη που θα μπορουσε να ειχε σκασει σαν μια pretentious φουσκα.instead,εχουμε μια σκηνη ανθολογιας για το wire.

    αν κ η καλυτερη σκηνη για μενα μακραν σε επιπεδο συναισθηματικου κ κορυφωσης ειναι στο τελος του 2.11 οταν ακουγεται το τραγουδι του καζατζιδη καθως ο σομποτκα βαδιζει στον θανατο του....

    greek tragedy made in 2004



    46+2.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. διορθωση

    αν κ η καλυτερη σκηνη για μενα μακραν σε επιπεδο συναισθηματικου χτισιματος κ κορυφωσης ειναι στο τελος του 2.11 οταν ακουγεται το τραγουδι του καζατζιδη καθως ο σομποτκα βαδιζει στον θανατο του....


    46+2.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Γεια σου φιλε μου. Καταλαβαινω απο τα ποστ σου, οτι εχουμε να κανουμε με εναν μανιακο της τηλεορασης, σαν εμενα :)
    Παρολαυτα, εχω 2-3 αποριες! Καταρχην νομιζω εχεις αδικησει τρομερα το BSG, απο οσες σειρες εχω δει, απλα την θεωρω την κορυφαια. Ομολογω οτι δεν εχω δει Wire (ειναι στις αμεσες προτεραιοτητες μου) αλλα ... οχι ο κοσμος του BSG με εκανε να δω τα πραγματα διαφορετικα. Και οσο για τα φιλερ επεισοδια που λες... ε και; Παλι εβλεπες του χαρακτηρες, παλι ενιωθες την μαγεια.
    Επισης, ομολογω οτι ειδα τα τοπ 20 σου, 2-3 φορες μεχρι να συνειδητοποιησω οτι λειπει η ισως ιστορικοτερη σειρα των '00, που φυσικα ειναι το 24. Προς τι αυτη η ελλειψη, εχω ειληκρινης απορια! Τελος... απορω με το κουραγιο σου, να εχεις δει gossip girl και oc. Αν ηταν να δω καποια απο αυτες τις σειρες, σιγουρα θα ηταν τουλαχιστον το sex and the city!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Darth, καταρχήν να τονίσω πως η λίστα είναι με αυστηρά προσωπικά κριτήρια - κοινώς ποιές σειρές μου άρεσαν περισσότερο - σε καμία περίπτωση δεν είναι απόπειρα "αντικειμενικής" αξιολόγησης.

    Οπότε, όσο κι αν μου άρεσε ανα σημεία το BSG, τα filler και το προβληματικό φινάλε με εμπόδισαν απ' το να το απολαύσω όσο του άξιζε, και απο αυτή την άποψη δεν θα μπορούσα να το βάλω ψηλότερα. Το ίδιο για το 24, είδα τις δύο πρώτες σεζόν με χασμουρητά - οι ιστορίες με τον Jack Bauer που μένει άυπνος 24 ώρες και σώζει τον κόσμο με αφήνουν αδιάφορο - γούστα είναι αυτά.

    Όσο για το Gossip Girl και το OC... είναι ας πούμε "guilty pleasures", απο αυτές που περνάς πολύ καλά μαζί τους. Ειδικά το OC στις καλές του στιγμές πίσω απ' το ελαφρύ περιτύλιγμα κατόρθωσε να φτιάξει μερικούς πολύ ζωντανούς χαρακτήρες για τους οποίους να νοιάζεσαι - εκτός απ' τη Marissa φυσικά!

    Εκ των υστέρων, η μόνη αλλαγή που θα έκανα στο top10 ήταν οτι θα έβγαινε το Lost και θα έμπαινε το Firefly (το οποίο δεν είχα δει τότε) κάπου ψηλά. Ά, και θα ανέβαινε το Deadwood ψηλότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Οσον αφορα το προβληματικο φιναλε του BSG, διαφωνω καθετα! Και θα σου το εξηγησω.
    Οταν βλεπω series finale στην αρχη απλα με συνεπηρε το συναισθμα. Αργοτερα, διαβαζω εκπληκτος της αρνητικες κριτικες αποφασισα να το ψαχω περισσοτερο. Και οταν το εκανα, καταλαβα ποσο μαγευτικο ηταν.
    Ξανα ειδα αν οχι ολη την σειρα, πολυ εκτεταμενα στιγμιότυπα και συνειδητοποίησα, πόσο δεμένο, λογικό, σωστό και ειλικρινές τέλος ήταν. Και σε ρωτάω, από το πρώτο επεισόδιο, δεν είχαν καθαρά θεολογικά υπονοούμενα και ενδείξεις; Πίστεψε με, αν ξαναδείς την σειρά, θα εκπλαγείς από το μεγαλείο του Moore, που από το πρώτο επεισόδιο ήξερε τι θα έκανε (όχι σαν κάποιες άλλες σειρές που βγήκαν και είπαν ότι μέχρι λίγες ώρες πριν την προβολή των επεισοδίων δεν θα ξέραν τι θα γράψουν για τα επόμενα, και πόσο φάνηκε τελικά, αφού την βγάζεις και από το τοπ 10 σου :P).
    Βλέπω κάθε μεσημεράκι όσο τρωω στο FX τις επαναλήψεις και πριν λίγο είδα ότι ακόμα και απο την πρώτη season, οταν ο Baltar ειχε φυλακιστεί λόγω μια φωτογραφίας που τον ενέπλεκε με τους Cylons, ηρθε η number six και του είπε ότι όλα θα πάνε καλά και όντως ο Φοινιξ βρήκε ότι και καλά ήταν πλαστή. Ναι ωμή θεική παρέμβαση, ναι μπορεί να σε ξενερώνει στο τέλος όταν βλέπεις την αλήθεια, αλλά πραγματικά ο Moore ήταν εκεί και μας το έλεγε. Έμεινε πιστός στην ιδεολογία του και στην θεωρία του για την σειρά και τον σέβομαι για αυτό.


    Πέρα από αυτά, επειδή σέβομαι την καψούρα σου για τις σειρές, να σε ενημερώσω ότι τώρα ξεκινάω Deadwood, ελπίζω να είναι όντως καλή! Για Firefly, δεν ξέρω και πολλά πέρα από το ότι ήταν φοβερά ανατρεπτική, ή θα σου άρεσε ή θα την μισούσες! Άσχετο, Spartacus είδες; Τα τελευταία επεισόδια απογείωσαν την σειρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Κοίτα, έχεις δίκιο γι' αυτά που λες για το BSG, ωστόσο αυτό που με χάλασε (όπως νομίζω και τους περισσότερους) είναι οτι σε πολλά σημεία της σειράς υπονοούταν πως υπάρχει εξήγηση και δεν είναι αόριστη - χωρίς να σημαίνει πως σώνει και καλά δεν πρέπει να υπάρχει Θεός κλπ. Απλά να δωθεί τέλος κάπως πιο σφιχτοδεμένο.

    Πάντως η αλήθεια είναι πως σε αντίθεση με σένα το έχω δεί μόνο μια φορά το BSG και λόγω υπερπληροφόρησης της μνήμης μου δεν έχω άνεση να συζητήσουμε λεπτομερώς :) Πάντως μιλάμε για εξαιρετική σειρά - απλά δεν τη λάτρεψα όσο το Wire (δες το, απλά δες το!)

    Το Deadwood θέλει την υπομονή του να ξέρεις... ειδικά η αρχή της 2ης σεζόν. Αλλά άμα το ξεπεράσεις αυτό είναι φωτιά η σειρά. Και απίστευτα κρίμα που δεν ολοκληρώθηκε... Όσο για το Firefly: αν είσαι φαν Indiana Jones και Star Wars απλα ΔΕΣ ΤΟ. Είναι σοκαριστικό το πόσο καλό είναι, το έβλεπα πρόσφατα και δεν το πίστευα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αν μου αρεσουν τα Indiana Jones kai Star Wars?!?? Απλα τρεχω να δω Firefly!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Χαχαχα ναι άσε το Deadwood στην άκρη για λίγο, κόπηκε νωρίς άλλωστε το Firefly - 1 σεζόν και 1 ταινία είναι όλο κι όλο... Περιμένω σχόλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή