TV: Deadwood

Αν και ο δίσκος της εβδομάδας κινδυνεύει να γίνει δίσκος του μήνα, θα αφιερώσω ένα ποστ πρώτα σε μια από τις καλύτερες σειρές που έχουν γυριστεί για το μέσο που λέγεται τηλεόραση.


Όταν τον Ιανουάριο έγραψα τις λίστες μου για τις αγαπημένες μου σειρές της περασμένης δεκαετίας (εδώ κι εδώ), άφησα το Deadwood εκτός δεκάδας. Τότε έκλεινα το σχόλιό μου, γράφοντας πως "[...] παραδέχομαι οτι δεν το έχω δει καν ολόκληρο (έχω μείνει κάπου στη μέση της 2ης σεζόν) και γνωρίζοντας οτι αν το μισό Deadwood κερδίζει την 11η θέση, ίσως ολόκληρο να έμπαινε στην πεντάδα! Αλλά εδω ψηφίζουμε αγαπημένα, και για την ώρα δεν είναι τόσο!".

Προχθές το βράδυ είδα τα τέσσερα τελευταία επεισόδια του 3ου, και τελευταίου κύκλου. Το πρώτο που θέλω να σημειώσω είναι πως δυσκολεύομαι να αντιμετωπίσω το Deadwood ως ολοκληρωμένο έργο. Γιατί πολύ απλά, δεν είναι. Ο δημιουργός του, David Milch, σκόπευε στην ύπαρξη τέταρτης σεζόν. Όταν το HBO του ανακοίνωσε ότι θα δεχόταν μεν την ύπαρξη τέταρτης, αλλά με τον μισό αριθμό επεισοδίων (έξι δηλαδή), ο Milch αρνήθηκε και αντιπρότεινε να γυριστούν δύο δίωρες τηλεταινίες που να συνοψίζουν τη σειρά. Ενώ συμφωνήθηκε, οι τηλεταινίες δεν γυρίστηκαν ποτέ και πλέον δεν πιστεύει κανείς οτι θα γυριστούν. Υπό αυτή την έννοια το φινάλε του Deadwood σε αφήνει κάπως ξεκρέμαστο. Πολλά μέρη της πλοκής δεν έχουν ολοκληρωθεί, πολλοί χαρακτήρες δεν έχουν βρει συνέχεια στον ρόλο τους.

Είναι δύσκολο να μιλήσω επι της ουσίας για μια σειρά χωρίς να αποκαλύψω τι συμβαίνει στο σενάριό της. Η βασική θεματολογία ωστόσο συνοψίζεται στην ιστορία της πόλης του Deadwood, μιας πόλης-δημιούργημα του πυρετού του χρυσού. Σε μια περιοχή η οποία ακόμα δεν ανήκε επίσημα στις ΗΠΑ, άρα ο μόνος νόμος που επικρατούσε ήταν αυτός του ισχυρού. Όμως μαζί με τον χρυσό και τα πλούτη, έρχεται ο "εκπολιτισμός" - το Deadwood γίνεται θύμα της διεκδίκησης δύο πολιτειών αλλά και του George Hearst, ενός μεγιστάνα του χρυσού.

Ο στόχος του Milch είναι να περιγράψει πως δημιουργείται ο πολιτισμός από το χάος. Οι κοινωνίες από την αναρχία. Ένα θέμα τεράστιο από τη φύση του και το Deadwood (ιδανικό ως περιβάλλον για μια τέτοια ιστορία) το αποτυπώνει πιθανώς όσο καλύτερα είναι δυνατό να γίνει. Σε αυτές τις τρείς σεζόν, που καλύπτουν τα γεγονότα απο τα μέσα του 1876 ώς τα μέσα του 1877, βλέπουμε πως σε κοινωνικό επίπεδο οι συμμορίες του αλκοόλ, της ληστείας και της προαγωγής αναγκάζονται να αποδεχτούν την ύπαρξη σερίφη, πώς δημιουργείται η ανάγκη για τράπεζες, για γρηγορότερες επικοινωνίες (βλ. τηλέγραφος) και για ιατρική περίθαλψη. Σε ατομικό επίπεδο, τα γεγονότα διαμορφώνουν τους χαρακτήρες, οι άνθρωποι βλέπουν τα πράγματα πιο νηφάλια και παλιοί θανάσιμοι εχθροί γίνονται σύμμαχοι όταν ο "εκπολιτισμός" των μεγάλων κεφαλαίων απειλεί να τους στερήσει όσα είχαν με κόπο χτίσει. Η περιγραφή μου ξύνει μόνο την επιφάνεια απ' όσα προσπαθεί το Deadwood στα 36 επεισόδιά του να θίξει. Εδώ είναι και ο ρατσισμός, η θρησκεία, η παιδεία και η εκπαίδευση, η γλώσσα (ο - ιδιοκτήτης σαλούν - Al Swearengen όσο εξαιρετικά αγγλικά μπορεί να μιλήσει, άλλο τόσο χρησιμοποιεί χυδαιότητες στον λόγο του).

Η ιστορία του Deadwood είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, με πρωταγωνιστές μια σειρά από υπαρκτές προσωπικότητες: Al Swearengen (παιγμένος απο έναν φανταστικό Ian McShane), Seth Bullock, Wild Bill Hickcok, Wyatt Earp, Charlie Utter, Sol Star, Calamity Jane, George Hearst - όλοι πέρασαν απ' το Deadwood, αν και είναι σαφές πως ο Milch δανείζεται μόνο απ' την προσωπικότητά τους για να πει την ιστορία του. Η αποτύπωση της ατμόσφαιρας είναι, πραγματικά, φανταστική. Απο τα ρούχα και τα σκηνικά μέχρι τους διαλόγους - σίγουρα τους πλουσιότερους που έχω δει σε σειρά. Ο Milch (απόφοιτος Yale) είναι εξαιρετικός χειριστής της αγγλικής γλώσσας και φροντίζει να χρωματίσει εκπληκτικά τις ομιλίες - όχι μόνο με πλούσιο (πλουσίοτατο!) λεξιλόγιο, αλλά και με σημαντικές διαφορές αναλόγως της μόρφωσης ή της θέσης στην κοινωνία του κάθε χαρακτήρα. Οι ερμηνείες είναι στο ίδιο - δυσθεώρητο - ύψος, κάθε ηθοποιός ζωντανεύει μοναδικά τον χαρακτήρα του. Θα σημειώσω τους αγαπημένους μου Ian McShane, Gerald McRaney, Brian Cox και την Molly Parker. Οι ρυθμοί είναι συνήθως αργοί (με αποκορύφωση την αρχή της 2ης σεζόν που με έκανε να εγκαταλείψω για κάμποσους μήνες τη σειρά), αλλά οι δραματικές κορυφώσεις αποζημιώνουν πλήρως. Θα αναφέρω μόνο πως ίσως η καλύτερη (και σίγουρα πιο ρεαλιστική) σκηνή μάχης μεταξύ δύο ανθρώπων που έχω δεί σε οποιοδήποτε μέσο, συμβαίνει στο 5ο επεισόδιο του τρίτου κύκλου, επεισόδιο που με έκανε να τρέμω απ' την ένταση και να παραληρώ για το πόσο σπουδαία σειρά είναι το Deadwood.

heng dai...

TV: breaking bad - season 1

Δεν θέλω να γράψω πολλά για το σενάριο για να μην χαλάσω τον πανέμορφο τρόπο με τον οποίο ξεκινάει το πρώτο επεισόδιο της σειράς. Τα βασικά μόνο: καθηγητής Χημείας σε λύκειο (Bryan Cranston) αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις του και να συνεργαστεί με πρώην μαθητή του - νυν drug dealer (Aaron Paul) για να φτιάξει μεθαμφεταμίνες (crystal meth) προκειμένου να βγάλει την οικογένειά του απο την δεινή οικονομική της θέση. Θυμίζει λίγο Weeds είναι η αλήθεια. Μόνο που ο δημιουργός του Breaking Bad, Vince Gilligan, πήρε το μαύρο χιούμορ του Weeds, το πέταξε σε έναν κουβά πίσσα και το μετέτρεψε σε κάτι που θυμίζει πολύ αδερφούς Cohen.

Στα μόλις 7 επεισόδια που διαρκεί η πρώτη σεζόν δεν συμβαίνουν πολλά - φαινομενικά τουλάχιστον. Οι ρυθμοί είναι αργοί, τα διλήμματα βασανιστικά και η ηθική σε μόνιμη κρίση. Ο Walter White δεν έχει την ευκολία ενός Tony Soprano στο να βάζει την οικογένειά του πάνω απο όλους - κάτι μέσα του προβάλλει αντιστάσεις. Καμία απόφαση δεν είναι εύκολη. Όμως η ανάγκη για χρήματα αυξάνεται, οι αντιστάσεις κάμπτονται και οι εγκληματικές πράξεις μεθούν τον Walter. Και όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στη δίνη και τις συνέπειες των πράξεών του.

Οδηγούμενο απο την εξαιρετική, εσωστρεφή ερμηνεία του Cranston, το Breaking Bad καταφέρνει όσα για άλλες χρειάζονται πολλές σεζόν. Βλέποντάς το, νιώθει κανείς μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, έτοιμη να σκάσει για να ακολουθήσει το χάος. Συμπάσχουμε με τον ήρωα και δεν τον απεχθανόμαστε παρά τις πράξεις του. Ίσως σε κάποιο βαθμό να μην κάναμε τόσο διαφορετικές κινήσεις αν ήμασταν στη θέση του.

Διστάζω να γράψω οτιδήποτε άλλο μπορεί να χαλάσει την απόλαυση της θέασης, οπότε σταματάω εδώ και ετοιμάζομαι να δω τη δεύτερη σεζόν. Μόνο ένα ευχαριστώ στον Dark Tyler που με αυτό το post του μου άνοιξε τα μάτια.

Υ.Γ. Μιας και περνάω τόσο χρόνο να βλέπω σειρές σκέφτομαι να γράφω που και που κάτι γι' αυτές - όταν αξίζουν. Ίσως κείμενα για σειρές ολόκληρες ή για σεζόν. Σίγουρα πάντως όχι ανά επεισόδιο, σε αυτό ειδικεύεται το us tv!

top shows of the 00s: #10 - #1

10. Entourage

Για μένα η απόλυτη αντρική κωμωδία. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις μια σειρά όπου 4 τύποι απο μια φτωχογειτονιά της Νέας Υόρκης έχουν πιάσει (χάρη στην εμφάνιση του ενός) την καλή στο Hollywood; Στο πρώτο επεισόδιο τους καλεί η Jessica Alba στο πάρτι της και όλη η σειρά κυλάει κάπως έτσι. Πάρτι, αυτοκίνητα, βίλες, γυναίκες, αντροπαρέα και ένας φανταστικός Jeremy Piven στο ρόλο του κάφρου γιάπη αντζέντη. Και αν και έκανε μια κοιλιά με μια μετριότατη 5η σεζόν, στην 6η επανήλθε στα ο-καλύτερος-τρόπος-να-ξεκινήσεις-τη-μέρα-σου στάνταρ της. Ποιός άντρας άλλωστε μπορεί να αντισταθεί στην Emmanuelle Chriqui;

9. Lost

Βλέπω ήδη πολλά Lost fanboys να φρίττουν με την 9η θέση που δίνω στο Lost. Η αλήθεια είναι οτι για μένα έχει χάσει μεγάλο μέρος της δυναμικής του γιατί είναι απο τις σειρές που παρακολουθώ απο τη 2η σεζόν επεισόδιο-επεισόδιο - μόνο την 1η είδα μαζεμένη. Και αν συνειδητοποιήσουμε οτι η 2η σεζόν παίχτηκε το φθινόπωρο του 2005 και απο τότε έχουν περάσει πάνω απο 4 χρόνια, καθώς και το οτι μιλάμε για μια σειρά συνεχών ανατροπών και μυστηρίου, που κάθε σεζόν δημιουργεί περισσότερα ερωτήματα απο όσα απαντάει και που η μυθολογία της απλώνεται όλο και πιο πολύ - ε, κάθε φορά που αρχίζει καινούργιος κύκλος να 'ναι καλά η lostpedia γιατί δεν θα θυμόμουν (σχεδόν) τίποτα. Άλλωστε μεγάλο μέρος της μαγείας έχει χαθεί - μετά το θρυλικό fast-forward κανένα cliffhanger και καμία ανατροπή δεν με έχει εκπλήξει όσο στις πρώτες σεζόν. Επειδή όμως οι καλές στιγμές του Lost είναι απο τις κορυφαίες οποιασδήποτε σειράς έχω δει, είθε η 6η και τελευταία σεζόν να με κάνει να φάω τη γλώσσα μου!

8. Battlestar Galactica

Η μοναδική sci-fi σειρά αυτής της λίστας είναι ίσως η πιο άνιση σειρά που έχω δει - σε βαθμό να αδικεί τον εαυτό της. Στα δυνατά της σημεία κατάφερε να προσφέρει μια φοβερή ματιά στην πολιτική, τη δημοκρατία, τη θρησκεία, την οικοδόμηση των ανθρώπινων κοινωνιών, τη δράση των ανθρώπων που βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού, τα επαναστατικά κινήματα. Κατάφερε να χτίσει μερικούς αλησμόνητους χαρακτήρες - τους δύο Adama, τη Starbuck, την Laura Roslin, τον (μισητό σε μένα) Gaius Baltar και φυσικά τον τρομερό Saul Tigh (φοβερή ανάπτυξη ενός χαρακτήρα που είχε ξεκινήσει σε δεύτερο ρόλο). Κατάφερε - φυσικά - να δώσει άλλο νόημα στην εκτέλεση του Hendrix στο All Along the Watchtower (του Dylan). Αλλά κατάφερε να έχει ένα απο τα χειρότερα (για μένα) φινάλε και μερικά επεισόδια που δεν πίστευα πόσο βαρετά/filler ήταν. Φέτος ξεκινάει το spin-off Caprica και είμαι πολύ περίεργος πως θα μου φανεί.

7. Mad Men

To Mad Men είναι το καταπληκτικό χρονικογράφημα της δεκαετίας που ήταν το κορύφωμα των κοινωνικών αλλαγών στον Δυτικό κόσμο, και ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες - της δεκαετίας του 60. Στον κόσμο των διαφημιστικών εταιρειών, όπου η ανδροκρατία δειλά-δειλά αρχίζει να σπάει και η νεανική δημιουργικότητα μόλις να αναγνωρίζεται, το κοστούμι είναι το μοναδικό αποδεκτό ένδυμα για τους άντρες, όπως αποδεκτή είναι και η ύπαρξη μιας ερωμένης για τους παντρεμένους. Το πρώτο ποτό πίνεται στη θέση του καφέ και το τσιγάρο δεν το σταματάνε ούτε οι γυναίκες που μένουν έγκυοι. Φαινομενικά όλοι είναι ατάραχοι και κάποιοι ζουν το αμερικάνικο όνειρο. Όλες οι ιστορίες συμβαίνουν υπογείως και οι χαρακτήρες έρχονται πολύ συχνά αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και τις αδυναμίες τους. Δεν έχω δει ακόμα την 3η σεζόν, αλλά οι πρώτες 2 είναι άνετα απο τις πιο υπέροχες αισθητικά και πιο συνεπείς και ενδιαφέρουσες που έχω δει, σε οποιαδήποτε σειρά.

6. Arrested Development

Η κωμωδία με τις πιο παρανοϊκές περσόνες που έχω δει. Ή πώς αλλιώς να ονομάσεις τον γιό σου όταν σε λένε Michael και τον πατέρα σου George: George Michael φυσικά! Είναι μετά δυνατόν το παιδάκι να μην ερωτευτεί την ξαδέρφη του; Άλλωστε ο πατέρας του, o Tobias, είναι nevernude και κάνει ακόμα και μπάνιο με ένα θεόκοντο σορτσάκι τζιν. Και ο θείος του, ο Gob, αποτυχημένος (πλήρως όμως) μάγος - που για να εξαφανίσει το οικογενειακό κότερο απλώς το βυθίζει. Η μάνα του, η Lindsay, εμφανίζεται με στενό t-shirt που γράφει "slut" στη φυλακή - μπας και την προσέξει κανείς κρατούμενος - όταν πάει να επισκεφθεί τον πατέρα της που έχει κλειστεί για οικονομική απάτη. Και αυτά είναι ένα πολύ μικρό δείγμα της τρέλας που κουβαλάει το Arrested Development και ο λόγος που θα με κάνει να γελάω για πάντα. Αναμένουμε την ταινία!

Steve Holt!

5. The Shield

Η δεύτερη αγαπημένη μου σειρά με μπάτσους είναι αυτή που στέκεται περισσότερο στους ίδιους τους χαρακτήρες παρά σε κοινωνικά ζητήματα. Το πρώτο επεισόδιο είναι ίσως το καλύτερο πρώτο επεισόδιο οποιασδήποτε σειράς έχω δει και σίγουρα το σημαντικότερο - μιας και τα γεγονότα που συνέβησαν θα κυνηγάνε τους πρωταγωνιστές-αντιήρωες σε όλες τις 7 σεζόν. Απο την αρχή o Shawn Ryan μας ξεκαθαρίζει οτι δεν έχουμε να κάνουμε με "καλούς μπάτσους - κακούς κλέφτες", αλλά με ένα μάτσο τυχοδιωκτικών τύπων που για κάποιο λόγο τους επιτράπηκε να κυκλοφορούν με όπλα και τους δόθηκε εξουσία. Τα ηθικά διλήμματα είναι πάντα εκεί, σε πρώτο πλάνο, όχι τόσο για τους πρωταγωνιστές (αυτοί δεν μασάνε) αλλά για όλους τους γύρω τους, τους οποίους παρασέρνει ο τυφώνας της 'Strike Team'. Αξέχαστη θα μου μείνει η φανταστική 5η σεζόν, με τον Forest Whitaker να παραδίδει μαθήματα ερμηνείας, στον πιο έντονο ίσως "δεύτερο" χαρακτήρα που μας έδωσε η σειρά. Εξίσου φοβερή ήταν και η Glenn Close στην 4η σεζόν - εκεί που για μια στιγμή πήγαν να γίνουν όλα σχεδόν ρόδινα. Αλλά αυτό για το οποίο θα θυμόμαστε και θα συζητάμε για πάντα το Shield είναι το φινάλε του και πως το έχτισε όλη η 7η σεζόν, μια διαδικασία που στην πραγματικότητα ξεκίνησε απο το φινάλε της 5ης. Δεν θα μπορούσα να γράψω πιο συγκεκριμένα πράγματα χωρίς τεράστια spoilers, αλλά είναι πιθανότατα το καλύτερο φινάλε σειράς που έχω δει και που με είχε όλη την ώρα στην τσίτα.

4. Freaks and Geeks

Δεν μπορώ ακόμα να συνειδητοποιήσω οτι υπάρχουν μόνο 18 επεισόδια Freaks and Geeks. Οτι ποτέ δεν θα μάθω πως εξελίχθηκαν μερικοί απο τους πιο φανταστικούς χαρακτήρες που έχει δώσει σειρά. Όλοι - μα όλοι - είχαν τη δική τους, σφαιρική, προσωπικότητα. Δέθηκα με όλους - με τους freaks που αναζητούν μανιωδώς διαφυγή απο το σχολείο, απο τη βαρετή καθημερινότητα της πόλης τους (όταν η Kim είπε οτι δεν είχε λεφτά να φύγει για το καλοκαίρι την λυπήθηκε η ψυχή μου) και που πάντα απο πάνω τους υπάρχει ο τρόμος της αποτυχίας, όπως τους τον πλασάρουν οι δάσκαλοί τους, οι γονείς τους και οι αθλητές συμμαθητές τους. Δέθηκα και με τους geeks που προτιμούσαν να ζήσουν στον κόσμο του dungeons and dragons παρά στην πραγματικότητα. Που όμως δειλά-δειλά συνειδητοποιούσαν οτι τους αποκαλούν geeks επειδή απλά έχουν ενδιαφέροντα, χιούμορ και βαριούνται τους υπόλοιπους. Δεν κρύβω οτι υπήρχαν στιγμές στα τελευταία επεισόδια που χειροκροτούσα (μόνος μου) προς την οθόνη με το πόσο υπέροχα χειρίζεται η σειρά τους χαρακτήρες της. Ο μόνος λόγος που δεν μπαίνει πιο ψηλά στη λίστα το Freaks and Geeks είναι επειδή με μια μόνο σεζόν είναι "άδικο" για τις υπόλοιπες. Αλλά μια τέλεια σεζόν, που δεν χωράει σε κατηγοριοποίηση "κωμική" ή "δραματική". Και τα δυο, ευχαριστώ.

3. The Sopranos

Τι να γράψω τώρα για τον Tony Soprano; Για το σύστημα αξιών του; Για την πίστη του στην οικογένεια; Για την λογική του φροντίζω τους δικούς μου και οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν; Για το πως όλα αυτά γυρνάνε μπούμερανγκ, γιατί απλά δεν βασίζονται πουθενά; Για το ότι όταν τελικά το συνειδητοποιήσεις (αν δεν είσαι εντελώς χοντρόπετσος) κινδυνεύεις να έχεις χάσει τα πάντα; Για το πώς μπορείς να καταστρέψεις τα παιδιά και τη γυναίκα σου; Για το ότι το να είσαι γκουρμέ και να ξέρεις πως κρατάνε το ποτήρι του κρασιού δεν σε κάνει πολιτισμένο; Για το ότι η ψυχανάλυση μπορεί εντελώς διεστραμμένα να σε κάνει να δικαιολογείς τον εαυτό σου; Λυπάμαι, δεν μπορώ να χωρέσω 6 σεζόν φανταστικής τηλεόρασης σε λίγες γραμμές - μπορώ απλώς να προτρέψω όποιον δεν ξέρει τι είναι το Sopranos να κάνει τον κόπο να μάθει. Και όταν φτάσει στο ιδανικό για μια τέτοια σειρά φινάλε ας έρθει να το συζητήσουμε!

2. Six Feet Under

Αν η λίστα προσπαθούσε να είναι "αντικειμενικη", το Six Feet Under ίσως να μην ήταν τόσο ψηλά, μιας και η 3η και η 4η σεζόν έκαναν την κοιλιά τους και πήγαν να με οδηγήσουν σε κατάθλιψη, μαζί με τους ήρωές του. Όμως το Six Feet Under το αγάπησα σχεδόν όσο καμία άλλη σειρά. Απο την σχεδόν τέλεια πρώτη σεζόν - που δεν πίστευα πόσο πολύ μου άρεσε - ως το φανταστικό, σχεδόν τέλειο φινάλε - δέθηκα με την οικογένεια Fisher όσο με κανέναν άλλο τηλεοπτικό χαρακτήρα. Το γράψιμο είναι τόσο τέλειο που ειλικρινά ακόμα πιστεύω οτι ο Nate, o David, η Claire, η Brenda, και όλοι οι άλλοι είναι υπαρκτά πρόσωπα, με δική τους προσωπικότητα, και που μπορεί αύριο να πετύχω στον δρόμο. Στα καλύτερα σημεία της σειράς το μαύρο χιούμορ δεν άφηνε την κατάθλιψη να κερδίσει. Κάπου εκεί όμως στο τέλος η συγκίνηση χτύπησε κόκκινο και με έπιασαν σχεδόν τα ζουμιά - μετά απο αυτό το προτελευταίο επεισόδιο ένας φίλος μου δεν άντεξε να δει το φινάλε - χαρακτηριστικό του πόσο έντονη ήταν η σχέση όλων μας με τους Fishers. Σε κάποια φάση θα το ξαναδώ σίγουρα...

1. The Wire

Εμ, ναι. Απλώς ο,τι καλύτερο έχω δει στην τηλεόραση, δεν υπήρξε η παραμικρή αμφιβολία οτι το Wire θα ήταν εδω ψηλά, μακριά απο όλους τους ανταγωνιστές του. Γιατί αγάπησα αυτή τη σειρά φοβερά για το πώς παρουσιάζει την πραγματικότητα - είτε σε επίπεδο ανθρώπων είτε σε επίπεδο κοινωνιών. Γιατί έχει δημιουργηθεί απο ανθρώπους που ξέρουν τι πραγματεύονται, που έχουν φάει τη Βαλτιμόρη με το κουτάλι - o Ed Burns είναι πρώην δάσκαλος σχολείου και πρώην detective της αστυνομίας, o David Simon 12 χρόνια έγραφε στη Baltimore Sun, τη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Βαλτιμόρης. Γιατί μιλάει για τα γκέτο και τα ναρκωτικά, για τους μπάτσους, για τα συνδικάτα, τα σχολεία, τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους - για ό,τι δεν πάει καλά σε αυτή την κοινωνία, για την διαφθορά και την σαπίλα που φτάνει στο μεδούλι του τόσο θαυμαστού δυτικού πολιτισμού. Γιατί χτίζει μερικούς ήρωες που δεν πρόκειται να ξεχαστούν απο κανέναν, όσο κι αν δεν ανταμείβονται - πότε δηλαδή ανταμείβονται οι ειλικρινείς, οι παθιασμένοι με την αλήθεια και τη δικαιοσύνη άνθρωποι; Γιατί όλοι οι χαρακτήρες έχουν σάρκα και οστά και τους δαίμονές τους που τους τυρρανούν. Πρόσφατα ξαναείδα την πρώτη σεζόν και - αν είναι δυνατόν - μου άρεσε ακόμα περισσότερο απο την πρώτη φορά! Σύντομα θα το ξαναδώ όλο και ξανά και ξανά, γιατί ο David Simon και ο Ed Burns παρέδωσαν ένα σύγχρονο αριστούργημα. Για τον McNulty, για τον Bunk, για τον Lester, για την Kima, για τον Omar, ακόμα και για τον D'Angelo - η πρώτη θέση τους αξίζει δικαιωματικά.-

top shows of the 00s: #20 - #11

20. Scrubs
Μιας και ήταν απο τις πρώτες σειρές που είδα ολόκληρες (αν και πλέον έχω μείνει πίσω 2-3 σεζόν), αξίζει στο Scrubs μια θέση σε αυτή εδω τη λίστα. Και μόνο για σκηνές σαν αυτή εδω την καταπληκτική με τον Turk να ξαναφέρνει στη μόδα το 'Bye Bye' των N'Sync!

19. Family Guy
Αν και όταν είδα τις εννέα πρώτες σεζόν των Simpsons αναθεώρησα για το Family Guy (μιας και το θεωρώ απλώς μια πιο vulgar εκδοχή τους), δεν γίνεται να ξεχάσω το πόσες φορές έλιωσα στα γέλια με την ανίκητη χαζομάρα του Peter Griffin. Άλλωστε ό,τι έχω δει απο Simpsons ανήκει στα 90s...

18. 30 Rock
Αν και άνιση ανά σημεία (και με μια πρώτη σεζόν που δεν με ενθουσίασε) η κωμωδία της Tina Fey με έκανε να γελάσω πάρα πολύ, χάρη κυρίως στους καταπληκτικούς Tracy Morgan και Alec Baldwin. Και φυσικά δεν γίνεται να αγνοήσω τη συμμετοχή του Will Arnett (περισσότερα γι' αυτόν κάπου ψηλά σε αυτή εδώ τη λίστα).



17. House MD

Το House στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα παραπάνω απο ένα ιατρικό CSI. Και με συγκεκριμένη συνταγή: δύσκολη ιατρική περίπτωση, όλοι οι ειδικοί σηκώνουν τα χέρια ψηλά, παρακαλάνε τον House για βοήθεια, εκείνος δοκιμάζει 2-3 πράγματα που πάνε να στείλουν τον ασθενή στον άλλο κόσμο και τελευταία στιγμή του έρχεται επιφοίτηση και τον σώζει. Πώς λοιπόν αυτή η σειρά κατάφερε να κάνει τόσο κόσμο (κι εμένα) να τη λατρέψει δεν είμαι σίγουρος. Αυτό που ξέρω είναι οτι ο Hugh Laurie είναι ένας τρομερά χαρισματικός ηθοποιός σε έναν πολύ ταιριαστό ρόλο. Και ότι είναι κρίμα να γίνει η σειρά σαπουνόπερα σε στυλ Grey's.



16. Gossip Girl

Το μεγαλύτερο μέρος του αντρικού πληθυσμού (και ικανά μεγάλο του γυναικείου) ξεκίνησε να το βλέπει ως ένοχη απόλαυση. Σιγά-σιγά βέβαια αρχίσαμε να δηλώνουμε περήφανα (λέμε τώρα) οτι το παρακολουθούμε - η σειρά του Josh Schwartz μπορεί απο σενάριο ενίοτε(;) να πάσχει, αλλά η αισθητική της (βλ. ρούχα του Chuck Bass!), οι γυναίκες και η ματιά στη ζωή κάτι κωλόπαιδων του Upper East Side του Manhattan είναι ο καλύτερος τρόπος για να σου φτιάξει τη μέρα. Αλήθεια, γιατί είμαι σίγουρος οτι ο Schwartz είναι φαν του Metropolitan του Whit Stillman;



15. Grey's Anatomy

Ok, νομίζω οτι αν το Gossip Girl είναι μια φορά ένοχη απόλαυση, το Grey's πρέπει να είναι δέκα! Παραδοσιακή, ιατρική σαπουνόπερα, ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί ξεκίνησα να τη βλέπω. Όμως, αν και το ξέρω οτι δεν με τιμάει, κόλλησα. Κάτι η αδυναμία μου για την ιατρική, κάτι η Meredith (και το καλοστημένο τράβηγμα με τον Derek), κάτι το χιούμορ της σειράς (αλλά και οι συγκινήσεις της), η δημιουργία της Shonda Rhimes με εξάντλησε με μαραθώνιες θεάσεις των πρώτων 5 σεζόν. Την 6η δεν την έχω δει ακόμα - αλλά ναι, ξέρω τι έγινε μετά το φοβερό φινάλε της 5ης. Μέχρι που μπήκα σε σκέψεις να δω το spin-off Private Practice (για χάρη της Kate Walsh) - αλλά για την ώρα κρατιέμαι!

14. How I Met Your Mother

Γράφω αυτές τις γραμμές σπασμένος που ούτε στο 100ό επεισόδιο της σειράς δεν είδαμε τη Μητέρα - μια κατάσταση που έχει κουράσει τους περισσότερους μιας και η σειρά παίζει με την υπομονή μας. Aς μην την ανέφερε καν και δεν θα είχε κανείς πρόβλημα! Nαι, είχαμε ξεχάσει το βασικό θέμα της σειράς χάρη στον φοβερό Neil Patrick Harris και τις συμβουλές του στον Ted, τις προσπάθειες της Lilly και του Marshal να βρούνε φιλικό ζευγάρι για επιτραπέζια, την αναζήτηση του τέλειου burger, την καριέρα της Robin Sparkles, τις εκφράσεις του Barney ("suit up!", "legend-wait for it-dary ή dairy", κλπ) το καταπληκτικό χιούμορ της σειράς! Ας μην πω καν πόσο έχουμε βαρεθεί οι περισσότεροι τον Ted, πόσο (τελικά) αδιάφορο ήταν το arc της σχέσης Barney-Robin και πόσο η 5η σεζόν δεν λέει και πολλά. Απο την άλλη όμως, ακόμα και φέτος μας έδωσε επεισόδια με στιγμές σαν και την παρακάτω, οπότε ναι, το αγαπάμε.

13. South Park

Ε, τώρα τι να πω για το South Park, όλοι το χουμε δει και οι περισσότεροι το έχουμε αγαπήσει (ειδικά όσοι ήμασταν στα πρώτα φοιτητικά μας χρόνια)! Απλά και μόνο αναφέρω πόσο ανυπέρβλητη είναι η περσόνα του Cartman. Respect my authoritah!

12. The OC

Ειλικρινά, ήμουν έτοιμος να μη βάλω αυτή τη σειρά στην 20άδα (και να διαλέξω μόνο το Gossip Girl απο τα show του Josh Schwartz) μέχρι που είδα το φινάλε του. Για την ακρίβεια, μέχρι που είδα μαζεμένα τα 4 τελευταία επεισόδια τα οποία είχα αφήσει να με περιμένουν εδω και αρκετό καιρό, μιας και είχα μπουχτίσει απο τους μαραθώνιους της 2ης και 3ης σεζόν. Ειδικά δε η 3η ήταν αβάσταχτη, γεμάτη με ανούσιο δράμα και πραγματικά σε κάποια στιγμή σιχάθηκα τη Mischa Barton. Όμως, για τα 2 τελειότερα ζευγάρια σαπουνόπερας που έχω δει (Sandy & Kirsten και Seth & Summer φυσικά!), για την τελευταία σκηνή με τον Ryan να βλέπει τον εαυτό του 10 χρόνια νεότερο και να γίνεται Sandy-στη-θέση-του-Sandy, για τη θεά Willa Holland, την απίθανη Taylor και φυσικά για την μέγιστη Julie Cooper-Νιchols-etc-Atwood, αλλά ακόμα και για τις εμφανίσεις των Killers, των Death Cab For Cutie ή των Subways, δεν πρόκειται να ξεχάσω σύντομα αυτή τη σειρά! Α και γιατί έκανε τις Emmanuelle Chriqui και Olivia Wilde ζευγάρι!

11. Deadwood

Λοιπόν αυτή η σειρά με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση. Πρόκειται για ένα φοβερό χρονικό του πως χτίστηκαν οι σύγχρονες κοινωνίες και παράλληλα για έναν σχολιασμό πάνω στη φύση του ανθρώπου. Ζωή σε μια υπανάπτυκτη πόλη χρυσοθήρων, χωρίς νόμους και ήθη, με έναν μόνο γιατρό και με τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αγράμματους, αλκοολικούς, πάμφτωχους, απελπισμένους και σε αναζήτηση μιας αφορμής για να βγάλουν το ρεβόλβερ απ' τη θήκη του. Ενώ όμως λατρεύω τη φανταστική σκηνοθεσία, τα σκηνικά, τα κοστούμια και τους πιο πλούσιους διαλόγους που έχω πετύχει σε σειρά (και όχι μόνο) - άλλο τόσο δεν μπορώ να μπω για πολύ καιρό στον κόσμο του, γιατί απλώς δεν με γοητεύουν τα western. Οπότε, ναι, παραδέχομαι οτι δεν το έχω δει καν ολόκληρο (έχω μείνει κάπου στη μέση της 2ης σεζόν) και γνωρίζοντας οτι αν το μισό Deadwood κερδίζει την 11η θέση, ίσως ολόκληρο να έμπαινε στην πεντάδα! Αλλά εδω ψηφίζουμε αγαπημένα, και για την ώρα δεν είναι τόσο!

treme teaser

Περιμένω όσο τίποτα την καινούργια σειρά του David Simon (δημιουργό του Wire, της απόλυτα λατρεμένης μου σειράς) που θα ονομάζεται Treme και θα έχει ως θέμα τη μετα-Katrina ζωή στη Νέα Ορλεάνη - με ιδιαίτερο βάρος στη μουσική ζωή της πόλης. Σήμερα βρήκα το teaser (credits go to Dust Road) και δεν μπορώ να μην το ποστάρω.

Το post αυτό είναι μια καλή εισαγωγή για τις λίστες με τις αγαπημένες μου σειρές της περασμένης δεκαετίας (σε ψηφοφορία διοργανωμένη απο τον Dark Tyler) που φιλοδοξώ να ανεβάσω στο παρόν blog λίαν συντόμως!