Μια σύντομη σημείωση: όταν λέμε καινούργιος δίσκος εννοούμε του 2011 (και μόνο) και όταν λέμε παλιός εννοούμε οποιασδήποτε άλλης χρονιάς. Κατανοώ πως τυπικά το ‘Chamberlain Waits’ δεν είναι δυνατόν να θεωρείται παλιό, αλλά πρέπει κάπως να συνεννοούμαστε!
To 2004, όταν δηλαδή κυκλοφόρησε το προηγούμενο άλμπουμ των Social Distortion (με τίτλο ‘Sex, Love and Rock ‘n’ Roll’), ήμουν κάθετος: δεν ήθελα να το ακούσω. Δεν θυμάμαι ακριβώς γιατί - μάλλον για κάποιο λόγο θα τους θεώρησα ξεπουλημένους. Ίσως επειδή η σύνθεση της μπάντας άλλαζε σε κάθε κυκλοφορία, ίσως επειδή θεωρούσα τον Mike Ness γέρο για να παίζει punk rock. Ήμουν κολλημένος, το δέχομαι.
7 χρόνια μετά οι Social Distortion κυκλοφορούν καινούργιο δίσκο και νιώθω μια φοβερή όρεξη να τον ακούσω. Είναι ελάχιστες οι punk rock μπάντες που άκουγα πιτσιρικάς των οποίων οι καινούργιες δουλειές με αφορούν ακόμα. Ας πούμε όσο κι αν αγαπούσα τους NOFX, όσο κι αν το ‘Punk in Drublic’ ή το ‘Ribbed’ τα ακούω ακόμα, όταν μαθαίνω οτι κυκλοφορούν καινούργιο υλικό σηκώνω τους ώμους μου με αδιαφορία. Το ίδιο για τους Bad Religion, το ίδιο για τους Νο Use For a Name και για τις περισσότερες μπάντες των 90s, οι οποίες νιώθω οτι έχουν κολλήσει σε έναν ήχο που πλέον ακούγεται βαρετός στα αυτιά μου.
Οι Social Distortion βέβαια ανήκουν σε παλιότερη γενιά απο τους παραπάνω. Αλλά ο Mike Ness φαίνεται απόλυτα συμφιλιωμένος με την ηλικία του. Άλλωστε η μουσική του ήταν πάντα rock ‘n’ roll στην ψυχή. Παλιό-καλό rock ‘n’ roll των τριών ακόρντων, με μια γερή δόση αλητείας. Το σημαντικό στοιχείο ήταν πάντα το πόσο καλά κομμάτια (και στίχους) έγραφε αυτός ο τύπος.
Ακριβώς λοιπόν επειδή εμπιστεύομουν την ικανότητά του στο να γράφει μουσική και επειδή πίστευα οτι στα 50 του (ναι, είναι σχεδόν 50!) δεν θα παίζει όπως στα 20 του, είχα πολλή όρεξη να ακούσω την καινούργια του δουλειά. Ευτυχώς έπεσα μέσα: Το ‘Hard Times and Nursery Rhymes’ είναι ένας πολύ δυνατός r’n’r δίσκος. Δεν θα αλλάξει τη ζωή σε κανέναν. Αυτό άλλωστε το έχει κάνει ήδη ο Mike Ness σε πολύ κόσμο. Αλλά όποιος έχει όρεξη να ασχοληθεί θα βρει ωραία τραγούδια, που έχουν και λίγο αέρα ‘Exile on Main St.’ - ειδικά το ‘California (Hustle and Flow)’ - που έχουν και τις ήρεμες στιγμές τους (το εξαιρετικό ‘Bakersfield’) ή που είναι πιο κοντά σε “παραδοσιακούς” Social Distortion (το απίθανο ‘Diamond in the Rough’).
Ελπίζω πως φέτος θα είναι η χρονιά που θα τους δω ζωντανά. Έχω ένα καλό προαίσθημα.
Έχασα την ευκαιρία να δω τους Menzingers τον περασμένο Νοέμβριο όταν έπαιξαν σε έναν χώρο 20 μέτρα απ’ το σπίτι μου και με εξευτελιστικά χαμηλή τιμή (5-6 λίρες αν θυμάμαι καλά). Η αλήθεια είναι οτι αν και τους είχα στο μυαλό μου ως μια απο τις πιο φρέσκες αμερικάνικες punk μπάντες, 1-2 φορές που άκουσα το ‘Chamberlain Waits’ στον δρόμο δεν μου είπε και πολλά.
Σχεδόν 1.5 μήνα μετά, το punknews.org βγάζει το ‘Chamberlain Waits’ δίσκο της χρονιάς και συνειδητοποιώ οτι μάλλον δεν το πρόσεξα αρκετά. Η σχέση μου με το punknews.org έχει περάσει διάφορα στάδια, αλλά συνήθως όταν ένας δίσκος βρεθεί στην κορυφή της λίστας του, το αξίζει. Ας πούμε μόνο οτι πριν 2 χρόνια σε αυτή τη θέση ήταν το ‘The ‘59 Sound’ των Gaslight Anthem με τους οποίους έκτοτε απέκτησα μια σχετική ψύχωση (και κατάφερα να τους δω live τον περασμένο Οκτώβρη).
Αλλά ξεφεύγω απ’ το θέμα. Αυτό που μου αρέσει πολύ στο ‘1+1 project’, και ο λόγος για τον οποίο τελικά ψήθηκα είναι γιατί θα με “αναγκάσει” να επικεντρώνομαι σε λίγους δίσκους την εβδομάδα και να τους προσέχω πολύ. Σε διαφορετική περίπτωση, το ‘Chamberlain Waits’ θα το είχα περάσει στα ψιλά. Ίσως να το έβαζα να παίζει στο background άλλη μια φορά την ώρα που σέρφαρα στο νετ, φυσικά δεν θα μου έμενε κανένα απο τα γαμάτα κομμάτια του, και σίγουρα δεν θα έφτανα μέχρι το τελευταίο, ομώνυμο, το οποίο ακούω εδώ και πόση ώρα στο repeat.
Θα στοιχημάτιζα πως οι Menzingers πίνουν μπίρα στο όνομα των Hot Water Music και των Dillinger Four. Και καλά κάνουν δηλαδή, αυτές οι δύο μπάντες ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τον ήχο του αγαπημένου beard-punk (τι γαμάτος όρος!) - κοινώς, είναι δύο μπάντες που μου έχουν κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον στο σύγχρονο punk rock. Άλλοτε βραχνιασμένα και άλλοτε καθαρά φωνητικά, συχνά αργοί ρυθμοί, όση παραμόρφωση χρειάζεται (μη γίνουμε και μέταλ), και μελωδίες που θες να τραγουδήσεις αγκαλιασμένος με τους κολλητούς σου με ένα μεγάλο ποτήρι μπίρας στο χέρι. Ναι, κάπου εκεί κοπανάω το κεφάλι μου που δεν πήγα στο live τους.
Το ‘Chamberlain Waits’ είναι εξαιρετικό. Μπορεί να μην είναι καθαρό “δεκάρι”, μπορεί να μην είναι όλα τα κομμάτια του το ίδιο γαμάτα, αλλά μου αρέσει πολύ ο ήχος του, μου αρέσουν οι στίχοι τους και μου έχει άφησει πολλές μελωδίες κολλημένες στο κεφάλι μου. Αυτά αρκούν.
The 1+1 project:
poli sostos! ade na dume social d ade! ke gr evgales vroma!xexexexe
ΑπάντησηΔιαγραφήSocial Distortion; Τι είπες τώρα; Τρέχω για κατέβασμα!
ΑπάντησηΔιαγραφή@barlas: θενκς μαν, χαιρομαι που συμφωνεις!! δεν εβγαλα βρωμα, η πηγη μου ειναι καλη - ηξερε για τους br απο πολυ νωρις περυσι - αλλα μη σε παρω και στο λαιμο μου!!
ΑπάντησηΔιαγραφή@silentcrossing: ναι ρε, ακουσε το ειναι πολυ δυνατο!!
Να το άλμπουμ μου για το week 3! Μερσί κι όλας :)
ΑπάντησηΔιαγραφήμα, χαρα μου! γι' αυτο δεν το κανουμε το προτζεκτ αλλωστε; :)
ΑπάντησηΔιαγραφή