Όταν ακόμα συζητούσαμε περί της "δημιουργίας" του '1+1 project', πίστευα πως δεν θα είχα πρόβλημα να επιλέξω κάθε φορά τον φετινό δίσκο της εβδομάδας. Ένα-δυο πρόχειρα περάσματα σε κάθε υποψήφιο δίσκο και η επιλογή θα ήταν εύκολη, ειδικά τον πρώτο καιρό. Άλλωστε πόσοι αξιοπρόσεχτοι δίσκοι βγαίνουν κάθε βδομάδα, διάολε;
Πολλοί, είναι η απάντηση. Ήδη άρχισα να μπλέκομαι! Αυτή τη βδομάδα αρχικά είχα σκοπό να γράψω για το ντεμπούτο των Joyce Manor (να το ακούσετε, είναι καλό και ίσως γράψω κάτι, κάποτε!). Αλλά πήγαινε πολύ να γράφω τρίτη σερί βδομάδα για punk rock δίσκους - οπότε αντί αυτού διάλεξα το άλμπουμ του Dirty Beaches (πόσο γαμάτο όνομα).
1 new: Dirty Beaches - Badlands [2011]
Θα το ξεκαθαρίσω απ' την αρχή: είμαι κάθε άλλο παρά ειδικός στο λεγόμενο 'lo-fi' ιδίωμα και με τους Suicide έχω (καλώς ή κακώς) εντελώς επιδερμική σχέση. Αυτά τα ξέρει ο Raggedy Man και έγραψε και 53 λέξεις για να (μην) εξηγήσει πόσο γαμάει το Badlands. Για την ακρίβεια, εκείνος και ο oksikemia με το παραλήρημά τους με έκαναν να ψηθώ να το ακούσω.
Να ξεκαθαρίσω και κάτι άλλο: ακόμα δεν είμαι σίγουρος πόσο καλό είναι το Badlands. Και αυτό είναι πρόοδος - τις πρώτες μέρες δεν ήμουν καν σίγουρος αν είναι καλό, γενικότερα. Εδώ κάπου έρχεται η δύσκολη στιγμή που πρέπει να παραθέσω επιχειρήματα. Α, και να περιγράψω τον ήχο του δίσκου. Αν ήμουν πιο εξοικειωμένος με τους Suicide θα πετούσα κι εγω ένα "Άμα γουστάρεις Suicide θα αρρωστήσεις" και αυτό ήταν. Θα χα ξεμπερδέψει. Γαμώτο.
Ας πω καλύτερα τι ακούω εγώ στο Badlands. Ακούω έναν "βρώμικο", επιτηδευμένα lo-fi δίσκο, κάτι ντραμς εκεί στο βάθος πνιγμένα στο reverb, κάτι παραμορφωμένα ίχνη μπάσου (ενίοτε) και κιθάρας. Ακούω πολύ, πάρα πολύ r'n'r. Βασικά ώρες-ώρες τo όλο αποτέλεσμα μου θυμίζει βρωμερή γκαραζόμπαντα. Με μια διαφορά: όλα είναι δουλειά ενός τύπου με το όνομα Alex Zhang Hungtai, όλα είναι samples και drum loops.
Αυτό όμως που κάνει τον δίσκο να ξεχωρίζει είναι τα τραγούδια που έχουν φωνητικά. Κάποιος στο last.fm έγραφε οτι αυτόν τον δίσκο θα έβγαζε ο Elvis αν ήταν πρεζάκι. Έχει δίκιο, το φάντασμα του Elvis πλανάται πάνω απο όλο το Badlands, είτε στις πιο γρήγορες, αλήτικες, σχεδόν rockabilly στιγμές του (οι οποίες προσωπικά δεν με τρελαίνουν), είτε στις πιο αργές όπου μεταμορφώνεται σε crooner και χαρίζει δύο πανέμορφα κομμάτια: το 'True Blue' και το 'Lord Knows Best'. Πιθανότατα γι' αυτά τα δυο κομμάτια θα θυμόμαστε το Badlands σε λίγα χρόνια. Εγώ τουλάχιστον.
+1 old: Jimmy Cliff - Wonderful World, Beautiful People [1970]
Ναι, ok, καμία σχέση με τον δίσκο του Dirty Beaches. Καμία όμως. Το ξεπερνάμε.
Αρχικά σκεφτόμουν να γράψω για το κόλλημα που έχουν διάφοροι με την reggae και την αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Δηλαδή, το καταλαβαίνω για την "γραφική" reggae των μπάφων και του jah και των χίπηδων - ούτε εγω την αντέχω. Αλλά για την πρώιμη;
Μετά σκέφτηκα πως το όνομα του Jimmy Cliff είναι αρκετά γνωστό σε όλους ώστε όποιος ανήκει στην παραπάνω κατηγορία να έχει ήδη σταματήσει να διαβάζει. Πάμε παρακάτω.
Αυτός εδώ είναι ο πρώτος δίσκος του Jimmy Cliff που ακούω. Είχα ακούσει κομμάτια του απο δω κι απο κεί, αλλά δίσκο ολόκληρο ποτέ. Αφορμή υπήρξε η αγγλική σειρά This is England '86 (μην την δείτε - είναι άθλια) όπου λόγω του γενικού στυλιζαρίσματος με mods, skins, punks και βέσπες περιλαμβάνει το ομώνυμο κομμάτι στο soundtrack της.
O Jimmy Cliff έβγαλε αυτόν εδώ, τον δεύτερο δίσκο του όταν ήταν μόλις 22 χρονών. Είχε ήδη εγκατασταθεί στην Αγγλία και ηχογραφούσε για λογαριασμό της Island (o δίσκος κυκλοφόρησε επίσημα απ' την A&M Records για λόγους που δεν πολυενδιαφέρομαι να ανακαλύψω) - η καριέρα του είχε ξεκινήσει όταν εκείνος ήταν μόλις 14. Ίσως γι' αυτό το γράψιμο είναι τόσο ώριμο.
Το πρώτο όνομα που ήρθε στο μυαλό όταν έβαλα τον δίσκο να παίζει ήταν του αγαπημένου Sam Cooke. Για την ακρίβεια αν κάποιος μπορεί να φανταστεί τον Sam Cooke να παίζει reggae θα είναι πολύ κοντά στον ήχο του δίσκου. Κομμάτια όπως το καταπληκτικό ομώνυμο, το 'Hello Sunshine' και το 'Time Will Tell' έχουν την κλασσική χορευτική διάθεση της reggae που είναι τόσο επηρεασμένη απο τη soul αλλά και τα gospel. Σημειώστε επίσης το - εντελώς northern soul - διαμάντι 'That's the Way Life Goes'.
Το 'Viet Nam' σύμφωνα με την αυτού μεγαλειότητα, τον Bob Dylan, ήταν το καλύτερο κομμάτι διαμαρτυρίας που είχε ακούσει. Η απλότητά του είναι αφοπλιστική, μάλιστα αν κάποιος δεν προσέξει τους στίχους θα νομίζει πως έχει να κάνει με ένα ακόμα χορευτικό κομμάτι. Δυο στροφές αρκούν στον Cliff: στην πρώτη αφηγείται οτι παρέλαβε ένα γράμμα απο ένα φίλο του που ήταν στο Βιετνάμ και του έλεγε οτι σύντομα θα επιστρέψει και να πουν στην κοπέλα του οτι τα "χρυσά της χείλη είναι γλυκά σαν κεράσι"! Η επόμενη στροφή είναι σκοτεινή: η μάνα του φίλου του έλαβε το κυνικό τηλεγράφημα με την είδηση του θανάτου του "don't be alarmed, but mistress Brown your son is dead".
Η πιο δυνατή όμως στιγμή του δίσκου, και ερμηνευτικά και συνθετικά είναι το 'Many Rivers to Cross'. Κι εδώ μου έρχεται στο μυαλό ο Sam Cooke με το υπέροχο 'A Change Is Gonna Come' του. Ο ήχος μοιάζει αλλά η θεματική είναι διαφορετική. Είναι ένα καθαρά προσωπικό κομμάτι, στο οποίο ο Cliff έρχεται αντιμέτωπος με τους δαίμονές του - με ωριμότητα κάποιου τουλάχιστον 10 χρόνια μεγαλύτερού του.
Ναι, κατάλαβα γιατί το 'Wonderful World, Beautiful People' θεωρείται κλασικό.
The 1+1 project:
Πολλοί, είναι η απάντηση. Ήδη άρχισα να μπλέκομαι! Αυτή τη βδομάδα αρχικά είχα σκοπό να γράψω για το ντεμπούτο των Joyce Manor (να το ακούσετε, είναι καλό και ίσως γράψω κάτι, κάποτε!). Αλλά πήγαινε πολύ να γράφω τρίτη σερί βδομάδα για punk rock δίσκους - οπότε αντί αυτού διάλεξα το άλμπουμ του Dirty Beaches (πόσο γαμάτο όνομα).
Θα το ξεκαθαρίσω απ' την αρχή: είμαι κάθε άλλο παρά ειδικός στο λεγόμενο 'lo-fi' ιδίωμα και με τους Suicide έχω (καλώς ή κακώς) εντελώς επιδερμική σχέση. Αυτά τα ξέρει ο Raggedy Man και έγραψε και 53 λέξεις για να (μην) εξηγήσει πόσο γαμάει το Badlands. Για την ακρίβεια, εκείνος και ο oksikemia με το παραλήρημά τους με έκαναν να ψηθώ να το ακούσω.
Να ξεκαθαρίσω και κάτι άλλο: ακόμα δεν είμαι σίγουρος πόσο καλό είναι το Badlands. Και αυτό είναι πρόοδος - τις πρώτες μέρες δεν ήμουν καν σίγουρος αν είναι καλό, γενικότερα. Εδώ κάπου έρχεται η δύσκολη στιγμή που πρέπει να παραθέσω επιχειρήματα. Α, και να περιγράψω τον ήχο του δίσκου. Αν ήμουν πιο εξοικειωμένος με τους Suicide θα πετούσα κι εγω ένα "Άμα γουστάρεις Suicide θα αρρωστήσεις" και αυτό ήταν. Θα χα ξεμπερδέψει. Γαμώτο.
Ας πω καλύτερα τι ακούω εγώ στο Badlands. Ακούω έναν "βρώμικο", επιτηδευμένα lo-fi δίσκο, κάτι ντραμς εκεί στο βάθος πνιγμένα στο reverb, κάτι παραμορφωμένα ίχνη μπάσου (ενίοτε) και κιθάρας. Ακούω πολύ, πάρα πολύ r'n'r. Βασικά ώρες-ώρες τo όλο αποτέλεσμα μου θυμίζει βρωμερή γκαραζόμπαντα. Με μια διαφορά: όλα είναι δουλειά ενός τύπου με το όνομα Alex Zhang Hungtai, όλα είναι samples και drum loops.
Αυτό όμως που κάνει τον δίσκο να ξεχωρίζει είναι τα τραγούδια που έχουν φωνητικά. Κάποιος στο last.fm έγραφε οτι αυτόν τον δίσκο θα έβγαζε ο Elvis αν ήταν πρεζάκι. Έχει δίκιο, το φάντασμα του Elvis πλανάται πάνω απο όλο το Badlands, είτε στις πιο γρήγορες, αλήτικες, σχεδόν rockabilly στιγμές του (οι οποίες προσωπικά δεν με τρελαίνουν), είτε στις πιο αργές όπου μεταμορφώνεται σε crooner και χαρίζει δύο πανέμορφα κομμάτια: το 'True Blue' και το 'Lord Knows Best'. Πιθανότατα γι' αυτά τα δυο κομμάτια θα θυμόμαστε το Badlands σε λίγα χρόνια. Εγώ τουλάχιστον.
Ναι, ok, καμία σχέση με τον δίσκο του Dirty Beaches. Καμία όμως. Το ξεπερνάμε.
Αρχικά σκεφτόμουν να γράψω για το κόλλημα που έχουν διάφοροι με την reggae και την αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Δηλαδή, το καταλαβαίνω για την "γραφική" reggae των μπάφων και του jah και των χίπηδων - ούτε εγω την αντέχω. Αλλά για την πρώιμη;
Μετά σκέφτηκα πως το όνομα του Jimmy Cliff είναι αρκετά γνωστό σε όλους ώστε όποιος ανήκει στην παραπάνω κατηγορία να έχει ήδη σταματήσει να διαβάζει. Πάμε παρακάτω.
Αυτός εδώ είναι ο πρώτος δίσκος του Jimmy Cliff που ακούω. Είχα ακούσει κομμάτια του απο δω κι απο κεί, αλλά δίσκο ολόκληρο ποτέ. Αφορμή υπήρξε η αγγλική σειρά This is England '86 (μην την δείτε - είναι άθλια) όπου λόγω του γενικού στυλιζαρίσματος με mods, skins, punks και βέσπες περιλαμβάνει το ομώνυμο κομμάτι στο soundtrack της.
O Jimmy Cliff έβγαλε αυτόν εδώ, τον δεύτερο δίσκο του όταν ήταν μόλις 22 χρονών. Είχε ήδη εγκατασταθεί στην Αγγλία και ηχογραφούσε για λογαριασμό της Island (o δίσκος κυκλοφόρησε επίσημα απ' την A&M Records για λόγους που δεν πολυενδιαφέρομαι να ανακαλύψω) - η καριέρα του είχε ξεκινήσει όταν εκείνος ήταν μόλις 14. Ίσως γι' αυτό το γράψιμο είναι τόσο ώριμο.
Το πρώτο όνομα που ήρθε στο μυαλό όταν έβαλα τον δίσκο να παίζει ήταν του αγαπημένου Sam Cooke. Για την ακρίβεια αν κάποιος μπορεί να φανταστεί τον Sam Cooke να παίζει reggae θα είναι πολύ κοντά στον ήχο του δίσκου. Κομμάτια όπως το καταπληκτικό ομώνυμο, το 'Hello Sunshine' και το 'Time Will Tell' έχουν την κλασσική χορευτική διάθεση της reggae που είναι τόσο επηρεασμένη απο τη soul αλλά και τα gospel. Σημειώστε επίσης το - εντελώς northern soul - διαμάντι 'That's the Way Life Goes'.
Το 'Viet Nam' σύμφωνα με την αυτού μεγαλειότητα, τον Bob Dylan, ήταν το καλύτερο κομμάτι διαμαρτυρίας που είχε ακούσει. Η απλότητά του είναι αφοπλιστική, μάλιστα αν κάποιος δεν προσέξει τους στίχους θα νομίζει πως έχει να κάνει με ένα ακόμα χορευτικό κομμάτι. Δυο στροφές αρκούν στον Cliff: στην πρώτη αφηγείται οτι παρέλαβε ένα γράμμα απο ένα φίλο του που ήταν στο Βιετνάμ και του έλεγε οτι σύντομα θα επιστρέψει και να πουν στην κοπέλα του οτι τα "χρυσά της χείλη είναι γλυκά σαν κεράσι"! Η επόμενη στροφή είναι σκοτεινή: η μάνα του φίλου του έλαβε το κυνικό τηλεγράφημα με την είδηση του θανάτου του "don't be alarmed, but mistress Brown your son is dead".
Η πιο δυνατή όμως στιγμή του δίσκου, και ερμηνευτικά και συνθετικά είναι το 'Many Rivers to Cross'. Κι εδώ μου έρχεται στο μυαλό ο Sam Cooke με το υπέροχο 'A Change Is Gonna Come' του. Ο ήχος μοιάζει αλλά η θεματική είναι διαφορετική. Είναι ένα καθαρά προσωπικό κομμάτι, στο οποίο ο Cliff έρχεται αντιμέτωπος με τους δαίμονές του - με ωριμότητα κάποιου τουλάχιστον 10 χρόνια μεγαλύτερού του.
Ναι, κατάλαβα γιατί το 'Wonderful World, Beautiful People' θεωρείται κλασικό.
The 1+1 project:
- η τρίτη βδομάδα του silentcrossing
- η τρίτη βδομάδα του spiral
- η τρίτη βδομάδα του inverted_a
- η τρίτη βδομάδα της mean mr mustard's sister
- η τρίτη βδομάδα του lkrory21
Θα γούσταρα να γράψεις πάντως για το κόλλημα που 'χουν κάποιοι με τη reggae κλπ. Εγώ και τη χίππικη γουστάρω... Εκτός από τη φάση: Σκάει Ρεγκάς από τας Ευρώπας, μάλλον από Γερμανία φάση και λέγεται Uwe Banton!! Δλδ ο τύπος λέγεται Uwe π.χ. Schwanzkopf, είναι φαν του Buju Banton και το κάνει Uwe Banton. Kι έχει και ραστούκλες...
ΑπάντησηΔιαγραφήDirty Beaches δεν είναι τόσο καλό όσο νόμιζα στην αρχή θα έλεγα, εκεί που συμφωνούμε απόλυτα όμως είναι στο ότι είναι δύσκολο να διαλέξεις 1 δίσκο την εβδομάδα! Καλημέρες...
ΑπάντησηΔιαγραφήκ εγω επιδερμικοτατη σχεση με suicide και τα ρεστα αλλα dirty beaches με ενθουσιασε. και δεν το παθαινω συχνα (χμ, εδω οι αποψεις διιστανται :Ρ).
ΑπάντησηΔιαγραφήπαντως reggae και γενικοτερα η μουσικη της τζανμαικας (οκ, ειδικοτερα το dub) με ψηνουν παρα πολυ να σχοληθω.
αν σκεφτει κανεις ποσο μικρη χωρα ειναι κ ποσο επηρεασε την παγκοσμια μουσικη, νομιζω ειναι μοναδικο φαινομενο.
καλα που μου θυμισες να παραγγειλω ενα νεο βιβλιο που καπου πηρε το ματι μου σχετικα με την island.
@raggedy man: χαχα δεν ξερω θα μου βγαινε τρελο μακρυναρι αν αρχιζα το κραξιμο και δεν ξερω αν θα αφορουσε και κανεναν που μπαινει δω μεσα :)
ΑπάντησηΔιαγραφή@inverted_a: ειδα και στον reader που ελεγες για το dirty beaches και βασικα συμφωνησα. ωραιο αλλα δεν θα σκισω και το καλσον μου. (:P) Όσο για τους δίσκους... μπλέξαμε!!
@oksikemia: ειδικά εσύ (που σου αρέσει η soul) νομίζω θα γουστάρεις πάρα πολύ early reggae... άκου τον δίσκo του Cliff! (και λινκαρε το βιβλιο για την Island στον reader!)
Βιβλία ρε μουνιά;!;!; Σε φάση, γιατί να τσεκάρεις μουσικές όταν μπορείς να διαβάσεις ένα βιβλίο γι' αυτές;!;!;! Έλεος... Στο μεταξύ το συντάκτη του αποπάνω ένα βιβλίο για ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής θα τον ενδιέφερε γάματα, κι αυτός πήγε και είδε την ταινία!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήyo niggaz
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτού του είδους η reggae: http://www.youtube.com/watch?v=wCAKjB6UvIc --λίγο πνευματική/γραφική/γκρουβαλοκαγγούρικη, σας αρέσει καθόλου; ή μόνο εγώ προσκυνάω;
η μαλακία που παίζει με το 1+1 project είναι οτι μπριζονώμαστε να ακούσουμε επιπλέον πράγματα, από αυτά που διαβάζουμε ο ένας απ τον άλλο.
σας χαιρετώ με λίγη ακόμη τζαμαϊκανή γραφικότητα: http://www.youtube.com/watch?v=LB2K-qHKfnI
:Ρ
@Raggedy Man: παρόλο που γράφεις έτσι για να μας προβοκάρεις θα σου πω οτι γενικά συμφωνώ μαζί σου - σπάνια διαβάζω βιβλία για μουσική. αλλά εξαιρέσεις υπάρχουν πάντα! για ποιά ταινία λές ωστόσο;
ΑπάντησηΔιαγραφή@spiral: παραείναι χάιμε σελασιέ αυτά για μένα νομίζω - χωρίς να σημαίνει οτι με χαλάνε ακριβώς. όσο για το 1+1 - εμένα μου φαίνεται γαμάτο το οτι μπριζώνουμε ο ένας τον άλλο :)
Και θα συμφωνήσω με τον πρόλογογο (μεγάλο μπλέξημο όντως, κάθε βδομάδα πονοκεφαλιάζω για το ποιο δίσκο να διαλέξω), και θα σε αντιγράψω ξανά (το Badlands είναι φοβερό και θα το περάσω κι εγώ στη λίστα μου κάποια στιγμή) και θα χειροκροτήσω για το κείμενο: απίστευτο! You go boy!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Αmerican Hardcore ρε... Καλά πόσο τύφλα είχες γίνει το μακρινό "τότε";
ΑπάντησηΔιαγραφή@spiral
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=aGbhcNAVxDs
Μ' αυτόν είμαι άρρωστας...
@silentcrossing: πολύ ευχαριστώ για τα καλά λόγια, ειδικά όταν προέρχονται απο κάποιον του οποίου το γράψιμο εκτιμώ ιδιαίτερα μετράνε διπλά! μου αρέσει που ανταλλάσσουμε φιλοφρονήσεις πάντως, χαχα!
ΑπάντησηΔιαγραφή@raggedy man: 1) πολύ 2) που να φανταστώ οτι μιλάμε για hardcore (σκέφτηκα μήπως λες για το this is england) χεχεχε! έχεις δίκιο πάντως, σε κάτι τέτοιες εξαιρέσεις αναφερόμουν! μου φαίνεται θα το τσιμπήσω άμεσα!
Πάλι καλά που αυτή την εβδομάδα θα στηρίζαμε και οι δύο την ελληνική σκηνή! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήεπιφυλάσσομαι για την επόμενη, αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα!
ΑπάντησηΔιαγραφή