Αν και μέχρι τώρα (και τις τρεις φορές!) υπήρξα συνεπής, αυτήν την εβδομάδα ο στόχος του να ανεβαίνει το καινούργιο κείμενο κάθε Παρασκευή χάθηκε. Από δικαιολογίες άλλο τίποτα, βέβαια. Υπήρξα άρρωστος, ναι με πυρετό, για πέντε ολάκερες ημέρες και αν και σκέφτηκα να τεστάρω τη θεωρία του Coltrane περί της θεραπευτικής ικανότητας της μουσικής, γρήγορα θυμήθηκα εκείνη τη φορά στο Παλλάς που ψηνόμουν στον πυρετό ακούγοντας τον Joshua Redman και γρήγορα άλλαξα πλευρό και ξανακοιμήθηκα. Επίσης να σημειωθεί οτι η γενική αναστάτωση της Πέμπτης (με τα-της-Νομικής) δεν βοήθησε την κατάσταση.
Οπότε αναγκαστικά έπρεπε να κάνω τη ζωή μου κάπως πιο εύκολη: αφενός τους Joyce Manor τους άκουσα περισσότερο την προηγούμενη βδομάδα παρά αυτή, αφετέρου δε, για την περίπτωση των Exploding Hearts ήθελα εδώ και καιρό να γράψω κάτι - δεν τους πρωτοάκουσα δηλαδή αυτήν την εβδομάδα.
1 new: Joyce Manor - Joyce Manor [2011]
Δεν έχω καταφέρει να βρω πολλές πληροφορίες για τους Joyce Manor. Μόνο οτι είναι απο τo Long Beach της California, οτι αυτό εδώ είναι το ντεμπούτο τους και οτι, εχμ, είναι πιτσιρίκια. Αυτή την φοβερή ενέργεια της ηλικίας τους την έχουν ποτίσει σε όλον τον δίσκο, ο οποίος δίνει μόνιμα την αίσθηση της βιασύνης, της νευρικότητας, της υπερκινητικότητας, του "καλύτερα-να-περπατήσω-παρά-να-περιμένω-στη-στάση". Τα περισσότερα κομμάτια διαρκούν λιγότερο απο 2 λεπτά, όσο χρειάζεται δηλαδή μέχρι να δώσουν τη θέση τους στο επόμενο. Μην βαρεθούμε κιόλας.
Ο ήχος τους θυμίζει πολύ αυτό το nerd-rock των Weezer, ή των Pavement αν είχαν άκουγαν hardcore και είχαν πάρει speed. Δηλαδή κοφτά ακόρντα, πολλές αλλαγές, φωνητικά που θυμίζουν περισσότερο ομιλία (ή κραυγή) παρά τραγούδι, λίγη παραμόρφωση, τρομερό δέσιμο, και τελικά ένα πράγμα που στην αρχή δεν του δίνεις και πολλή σημασία αλλά τελικά σου κολλάει στο κεφάλι.
Βέβαια, να πω την αλήθεια μου, η αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου είναι το τελευταίο κομμάτι, με τίτλο 'Constant Headache' που σχεδόν τίποτα απο τα παραπάνω δεν ισχύει. Εδώ ξεσπαθώνουν, παίζουν για περισσότερα απο 3 λεπτά σε πιό αργό τέμπο, χρησιμοποιούν περισσότερες μελωδίες, επαναλαμβάνουν το ρεφραίν και μας δίνουν (νομίζω) μια πρόγευση του πώς θα εξελιχθεί ο ήχος τους. Μακάρι.
+ 1 old: The Exploding Hearts - Guitar Romantic [2003]
Σήμερα θα πούμε την ιστορία των Exploding Hearts. Της μπάντας απο το Portland του Oregon που τον Απρίλιο του 2003 έβγαλε έναν εκπληκτικό δίσκο και που τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς τρία απο τα τέσσερα μέλη της σκοτώθηκαν όταν το βανάκι τους έφυγε απο τον δρόμο.
Υποθέτω οτι τώρα έχω την προσοχή σας.
Αυτός ο δίσκος είναι για όσους αγαπάνε την απλή ποπ των τριών ακόρντων, της ποπ που δεν ντρέπεται γι' αυτό που είναι. Οι Exploding Hearts σίγουρα δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό στο να παίζουν την πιο παλιομοδίτικη, πιασάρικη και κωλοπαιδαρίστικη power-pop, με επιρροές απο όλο τον καλό τον κόσμο - από τους Undertones, τους Clash και τους Buzzcocks μέχρι τη Motown, τους Big Star και τους Cheap Trick. Ακόμα και να φλερτάρουν επικίνδυνα με τα 70s κουρέματα, τα δερμάτινα και τα λεοπάρ και όλο το ίματζ και το attitude αληθινών rock stars.
Όλα αυτά ακούγονται απολύτως γραφικά - και θα ήταν εδω που τα λέμε αν το Guitar Romantic δεν ήταν ένας απο τους καλύτερους power-pop δίσκους που έχουν γραφτεί - και είμαι σίγουρος γι' αυτό. Όπως σημειώνει στην κριτική του το Pitchfork (8.8 - παλίες καλές εποχές;), αυτά τα τραγούδια θα ακούγονταν το ίδιο ευχάριστα και το ίδιο fun 25 χρόνια πριν όσο θα ακούγονται και 25 χρόνια μετά. Το "Modern Kicks" ανοίγει τον δίσκο με ένα απο αυτά τα μεγαλειώδη riff τόσο χαρακτηριστικά για τα κομμάτια που θα θυμάται η ποπ ιστορία, και σε κάνει να θες να τιναχτείς απ' το κρεβάτι σου ή την καρέκλα σου. Γιατί αυτός ο δίσκος δεν ακούγεται από τον καναπέ. Ακολουθεί το εξωφρενικά πιασάρικο "I'm a Pretender", το υπέροχα 60s "Sleeping Aides and Razorblades", το αγαπημένο μου (υλικό για συνεχείς ακροάσεις) "Throwaway Style" και μια σειρά απο κομμάτια τα οποία καλύτερα να ακούς απο το να γράφεις (ή να διαβάζεις) γι' αυτά.
Θα μπορούσα να φανταστώ τους Exploding Hearts 2-3 χρόνια μετά σε πλήρη L.A. rock'n'roll φόρμα, με όλη την εξτραβαγκάνζα των ντυσιμάτων, την κωλοπαιδαρία και το αυθεντικό ροκσταριλίκι που τόσο θα τους ταίριαζε. Δυστυχώς η ιστορία τους καταχώρησε σαν μια απο τις τραγικές περιπτώσεις που οι νέοι και ταλαντούχοι χάνονται νωρίς. Αλλά άφησαν πίσω τους το Guitar Romantic για να τους ανακαλύπτουν οι 20ρηδες κάθε γενιάς.
The 1+1 project:
Οπότε αναγκαστικά έπρεπε να κάνω τη ζωή μου κάπως πιο εύκολη: αφενός τους Joyce Manor τους άκουσα περισσότερο την προηγούμενη βδομάδα παρά αυτή, αφετέρου δε, για την περίπτωση των Exploding Hearts ήθελα εδώ και καιρό να γράψω κάτι - δεν τους πρωτοάκουσα δηλαδή αυτήν την εβδομάδα.
Δεν έχω καταφέρει να βρω πολλές πληροφορίες για τους Joyce Manor. Μόνο οτι είναι απο τo Long Beach της California, οτι αυτό εδώ είναι το ντεμπούτο τους και οτι, εχμ, είναι πιτσιρίκια. Αυτή την φοβερή ενέργεια της ηλικίας τους την έχουν ποτίσει σε όλον τον δίσκο, ο οποίος δίνει μόνιμα την αίσθηση της βιασύνης, της νευρικότητας, της υπερκινητικότητας, του "καλύτερα-να-περπατήσω-παρά-να-περιμένω-στη-στάση". Τα περισσότερα κομμάτια διαρκούν λιγότερο απο 2 λεπτά, όσο χρειάζεται δηλαδή μέχρι να δώσουν τη θέση τους στο επόμενο. Μην βαρεθούμε κιόλας.
Ο ήχος τους θυμίζει πολύ αυτό το nerd-rock των Weezer, ή των Pavement αν είχαν άκουγαν hardcore και είχαν πάρει speed. Δηλαδή κοφτά ακόρντα, πολλές αλλαγές, φωνητικά που θυμίζουν περισσότερο ομιλία (ή κραυγή) παρά τραγούδι, λίγη παραμόρφωση, τρομερό δέσιμο, και τελικά ένα πράγμα που στην αρχή δεν του δίνεις και πολλή σημασία αλλά τελικά σου κολλάει στο κεφάλι.
Βέβαια, να πω την αλήθεια μου, η αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου είναι το τελευταίο κομμάτι, με τίτλο 'Constant Headache' που σχεδόν τίποτα απο τα παραπάνω δεν ισχύει. Εδώ ξεσπαθώνουν, παίζουν για περισσότερα απο 3 λεπτά σε πιό αργό τέμπο, χρησιμοποιούν περισσότερες μελωδίες, επαναλαμβάνουν το ρεφραίν και μας δίνουν (νομίζω) μια πρόγευση του πώς θα εξελιχθεί ο ήχος τους. Μακάρι.
Σήμερα θα πούμε την ιστορία των Exploding Hearts. Της μπάντας απο το Portland του Oregon που τον Απρίλιο του 2003 έβγαλε έναν εκπληκτικό δίσκο και που τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς τρία απο τα τέσσερα μέλη της σκοτώθηκαν όταν το βανάκι τους έφυγε απο τον δρόμο.
Υποθέτω οτι τώρα έχω την προσοχή σας.
Αυτός ο δίσκος είναι για όσους αγαπάνε την απλή ποπ των τριών ακόρντων, της ποπ που δεν ντρέπεται γι' αυτό που είναι. Οι Exploding Hearts σίγουρα δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό στο να παίζουν την πιο παλιομοδίτικη, πιασάρικη και κωλοπαιδαρίστικη power-pop, με επιρροές απο όλο τον καλό τον κόσμο - από τους Undertones, τους Clash και τους Buzzcocks μέχρι τη Motown, τους Big Star και τους Cheap Trick. Ακόμα και να φλερτάρουν επικίνδυνα με τα 70s κουρέματα, τα δερμάτινα και τα λεοπάρ και όλο το ίματζ και το attitude αληθινών rock stars.
Όλα αυτά ακούγονται απολύτως γραφικά - και θα ήταν εδω που τα λέμε αν το Guitar Romantic δεν ήταν ένας απο τους καλύτερους power-pop δίσκους που έχουν γραφτεί - και είμαι σίγουρος γι' αυτό. Όπως σημειώνει στην κριτική του το Pitchfork (8.8 - παλίες καλές εποχές;), αυτά τα τραγούδια θα ακούγονταν το ίδιο ευχάριστα και το ίδιο fun 25 χρόνια πριν όσο θα ακούγονται και 25 χρόνια μετά. Το "Modern Kicks" ανοίγει τον δίσκο με ένα απο αυτά τα μεγαλειώδη riff τόσο χαρακτηριστικά για τα κομμάτια που θα θυμάται η ποπ ιστορία, και σε κάνει να θες να τιναχτείς απ' το κρεβάτι σου ή την καρέκλα σου. Γιατί αυτός ο δίσκος δεν ακούγεται από τον καναπέ. Ακολουθεί το εξωφρενικά πιασάρικο "I'm a Pretender", το υπέροχα 60s "Sleeping Aides and Razorblades", το αγαπημένο μου (υλικό για συνεχείς ακροάσεις) "Throwaway Style" και μια σειρά απο κομμάτια τα οποία καλύτερα να ακούς απο το να γράφεις (ή να διαβάζεις) γι' αυτά.
Θα μπορούσα να φανταστώ τους Exploding Hearts 2-3 χρόνια μετά σε πλήρη L.A. rock'n'roll φόρμα, με όλη την εξτραβαγκάνζα των ντυσιμάτων, την κωλοπαιδαρία και το αυθεντικό ροκσταριλίκι που τόσο θα τους ταίριαζε. Δυστυχώς η ιστορία τους καταχώρησε σαν μια απο τις τραγικές περιπτώσεις που οι νέοι και ταλαντούχοι χάνονται νωρίς. Αλλά άφησαν πίσω τους το Guitar Romantic για να τους ανακαλύπτουν οι 20ρηδες κάθε γενιάς.
The 1+1 project:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου