Τεμπέλιασα αυτή τη βδομάδα. Δεν βρήκα και κάτι εξαιρετικό που να μου πάρει τα αυτιά βέβαια. Ο Nicolas Jaar μου φάνηκε βαρετός και αναρωτιέμαι αν είμαι ο μόνος που το σκέφτεται. O ήχος του Destroyer δεν με τρέλανε και τον καινούργιο Iron & Wine θα ήθελα να τον ακούσω περισσότερο προτού πάρω θέση - αλλά δεν ξέρω αν θα το κάνω. Τουλάχιστον στα πλαίσια της αναζήτησης καινούργιων δίσκων για το 1+1 project επέστρεψα στα βασικά, δηλαδή άρχισα να τσεκάρω τι κυκλοφορούν εταιρίες που εκτιμώ. Ξεκίνησα με την Dirtnap και τη Red Scare (Menzingers! Menzingers!), σίγουρα θα ακολουθήσει η ECM και απο κει και πέρα βλέπουμε.
Για αυτή την εβδομάδα όμως λιτότητα: ένα EP και ένα εφτάρι.
1 new: Cobra Skulls - Bringing the War Home EP [2011]
Είναι οριστικό. Δεν αντέχω τις υπερβολικά καλές παραγωγές στο punk. Αν μπορώ να ακούσω πεντακάθαρα τη μπότα ο δίσκος αυτομάτως χάνει πόντους. Μπορεί το καλογυαλισμένο να ταιριάζει σε άλλους ήχους, αλλά παρακαλώ αφήστε το punk rock στην βρώμικη diy ησυχία του.
Η Fat Wreck Chords προφανώς διαφωνεί μαζί μου. Όσες απ' τις κυκλοφορίες της πέσουν στα χέρια μου (όλο και λιγότερες όσο περνάνε τα χρόνια) έχουν αυτή την αισθητική που βρωμάει απο μακριά 90s καλιφορνέζικο punk rock. Ο βασικός λόγος που ενδιαφέρθηκα να ακούσω μια κυκλοφορία της ήταν οτι στο review του punknews.org για το Bringing the War Home αναφέρθηκαν οι Teenage Bottlerocket και η Red Scare - στην οποία οι Cobra Skulls έβγαλαν δύο δίσκους προτού υπογράψουν στην Fat Wreck Chords.
Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Πέντε κομμάτια - εκ των οποίων το ένα διασκευή στο 'Give You Nothing' των Bad Religion (απο το "θρυλικό" Suffer), προφανώς φόρος τιμής σε μια απο τις μεγαλύτερες επιρροές στον ήχο των Cobra Skulls. Το εναρκτήριο κομμάτι 'Doomsday Parade' θυμίζει πάρα πολύ το punk rock των Bad Religion - με κάποια γυρίσματα στα φωνητικά σε στυλ Glenn Danzig! Και ενώ δεν το λές κακό (και ίσως ο δεκαεφτάχρονος εαυτός μου να το γούσταρε, έχει και κάτι τρομπέτες στο τέλος που πάνε παρέα με τον στίχο "make me a trumpet in the doomsday parade") - μπορώ να πω οτι δεν ενθουσιάστηκα.
Τα επόμενο κομμάτι, 'ICE In the Night' (αναφορά στο U. S. Immigration and Customs Enforcement) βάζει μια δόση country στο μείγμα και το αποτέλεσμα γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον. Ούτε εδώ είναι κάτι που θα αλλάξει τη ζωή σε κανέναν, αλλά το τέμπο είναι ξέφρενο και οι μελωδίες πιασάρικες. Αντίθετα, το 'Hot Sand' έχει πολλές αλλαγές τέμπο, πολλά διαφορετικά μέρη, γέφυρες και δεν-ξέρω-γω-τι-άλλο, πράγματα που ταιριάζουν σε prog μπάντα δηλαδή. Και ενώ κάποια σημεία είναι καλογραμμένα, το punk μου το θέλω απλό - εκτός κι αν είναι το Decline δηλαδή. Το τραγούδι που κλείνει τον δίσκο ('Life in Vain', αναφορά στους Clash άραγε;) είναι με διαφορά το πιο pop, σχεδόν θα μπορούσε να παίζει στο background αμερικάνικου teen movie. Καλούλι είναι.
Αν και τον έθαψα περισσότερο απ' όσο αρχικά ήθελα, νομίζω οτι ο δίσκος θα αρέσει στους φαν του ήχου της Fat Wreck. Εγώ απλώς σιγούρεψα πως η προσωπική μου αισθητική έχει απομακρυνθεί για τα καλά απο εκεί. Άλλωστε το κομμάτι που μου άρεσε πιο πολύ απ' το EP είναι η διασκευή, και μάλιστα προτιμώ την αυθεντική εκτέλεση.
+1 old: The Marked Men - On / The Other Side 7'' [2010]
Εδώ θέλω να πω ένα δημόσιο ευχαριστώ στον Raggedy Man που μοίρασε στον google reader (aka εκεί που περνάμε τη μισή μας μέρα) αυτή τη λίστα με τους αγαπημένους δίσκους για το 2010 ενός reviewer του Maximum Rocknroll. Εκεί ανακάλυψα πως οι πολύ αγαπημένοι μου Marked Men (που βρίσκονται σε μια κατάσταση ημι-διάλυσης/απραξίας) κυκλοφόρησαν ένα εφτάρι μέσα στη χρονιά που πέρασε.
Λοιπόν, δύο τραγούδια έχει το 7", οπότε δεν έχει κανένα νόημα να μακρηγορήσω. Το 'On' είναι mid-tempo πιο μελωδικό, πιο ήρεμο και σχεδόν διπλάσιο σε διάρκεια απο τον δίλεπτο power-pop δυναμίτη που είναι το 'The Other Side'. O τύπος απ' το MRR συνόψισε πολύ γρήγορα την ποιότητα των κομματιών: "I really don’t think that my favorite punk band off all time could write a bad tune. Dare you to". Με βρίσκει σύμφωνο. Μελωδικό punk με γερές δόσεις απο garage απο κάτι τύπους που ξέρουν πως γράφεται η ποπ μουσική. Μα τι τους ταΐζουν εκεί στο Τέξας;
The 1+1 project:
Για αυτή την εβδομάδα όμως λιτότητα: ένα EP και ένα εφτάρι.
Είναι οριστικό. Δεν αντέχω τις υπερβολικά καλές παραγωγές στο punk. Αν μπορώ να ακούσω πεντακάθαρα τη μπότα ο δίσκος αυτομάτως χάνει πόντους. Μπορεί το καλογυαλισμένο να ταιριάζει σε άλλους ήχους, αλλά παρακαλώ αφήστε το punk rock στην βρώμικη diy ησυχία του.
Η Fat Wreck Chords προφανώς διαφωνεί μαζί μου. Όσες απ' τις κυκλοφορίες της πέσουν στα χέρια μου (όλο και λιγότερες όσο περνάνε τα χρόνια) έχουν αυτή την αισθητική που βρωμάει απο μακριά 90s καλιφορνέζικο punk rock. Ο βασικός λόγος που ενδιαφέρθηκα να ακούσω μια κυκλοφορία της ήταν οτι στο review του punknews.org για το Bringing the War Home αναφέρθηκαν οι Teenage Bottlerocket και η Red Scare - στην οποία οι Cobra Skulls έβγαλαν δύο δίσκους προτού υπογράψουν στην Fat Wreck Chords.
Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Πέντε κομμάτια - εκ των οποίων το ένα διασκευή στο 'Give You Nothing' των Bad Religion (απο το "θρυλικό" Suffer), προφανώς φόρος τιμής σε μια απο τις μεγαλύτερες επιρροές στον ήχο των Cobra Skulls. Το εναρκτήριο κομμάτι 'Doomsday Parade' θυμίζει πάρα πολύ το punk rock των Bad Religion - με κάποια γυρίσματα στα φωνητικά σε στυλ Glenn Danzig! Και ενώ δεν το λές κακό (και ίσως ο δεκαεφτάχρονος εαυτός μου να το γούσταρε, έχει και κάτι τρομπέτες στο τέλος που πάνε παρέα με τον στίχο "make me a trumpet in the doomsday parade") - μπορώ να πω οτι δεν ενθουσιάστηκα.
Τα επόμενο κομμάτι, 'ICE In the Night' (αναφορά στο U. S. Immigration and Customs Enforcement) βάζει μια δόση country στο μείγμα και το αποτέλεσμα γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον. Ούτε εδώ είναι κάτι που θα αλλάξει τη ζωή σε κανέναν, αλλά το τέμπο είναι ξέφρενο και οι μελωδίες πιασάρικες. Αντίθετα, το 'Hot Sand' έχει πολλές αλλαγές τέμπο, πολλά διαφορετικά μέρη, γέφυρες και δεν-ξέρω-γω-τι-άλλο, πράγματα που ταιριάζουν σε prog μπάντα δηλαδή. Και ενώ κάποια σημεία είναι καλογραμμένα, το punk μου το θέλω απλό - εκτός κι αν είναι το Decline δηλαδή. Το τραγούδι που κλείνει τον δίσκο ('Life in Vain', αναφορά στους Clash άραγε;) είναι με διαφορά το πιο pop, σχεδόν θα μπορούσε να παίζει στο background αμερικάνικου teen movie. Καλούλι είναι.
Αν και τον έθαψα περισσότερο απ' όσο αρχικά ήθελα, νομίζω οτι ο δίσκος θα αρέσει στους φαν του ήχου της Fat Wreck. Εγώ απλώς σιγούρεψα πως η προσωπική μου αισθητική έχει απομακρυνθεί για τα καλά απο εκεί. Άλλωστε το κομμάτι που μου άρεσε πιο πολύ απ' το EP είναι η διασκευή, και μάλιστα προτιμώ την αυθεντική εκτέλεση.
Εδώ θέλω να πω ένα δημόσιο ευχαριστώ στον Raggedy Man που μοίρασε στον google reader (aka εκεί που περνάμε τη μισή μας μέρα) αυτή τη λίστα με τους αγαπημένους δίσκους για το 2010 ενός reviewer του Maximum Rocknroll. Εκεί ανακάλυψα πως οι πολύ αγαπημένοι μου Marked Men (που βρίσκονται σε μια κατάσταση ημι-διάλυσης/απραξίας) κυκλοφόρησαν ένα εφτάρι μέσα στη χρονιά που πέρασε.
Λοιπόν, δύο τραγούδια έχει το 7", οπότε δεν έχει κανένα νόημα να μακρηγορήσω. Το 'On' είναι mid-tempo πιο μελωδικό, πιο ήρεμο και σχεδόν διπλάσιο σε διάρκεια απο τον δίλεπτο power-pop δυναμίτη που είναι το 'The Other Side'. O τύπος απ' το MRR συνόψισε πολύ γρήγορα την ποιότητα των κομματιών: "I really don’t think that my favorite punk band off all time could write a bad tune. Dare you to". Με βρίσκει σύμφωνο. Μελωδικό punk με γερές δόσεις απο garage απο κάτι τύπους που ξέρουν πως γράφεται η ποπ μουσική. Μα τι τους ταΐζουν εκεί στο Τέξας;
The 1+1 project:
To MRR δεν πεθαίνει με την καμία ρε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς προς την πρώτη παράγραφο προσυπογράφω για Jaar (προσθέτω και τον Blake), ενώ τους Iron & Wine όσο κι αν προσπάθησα δεν... Ο Destroyer όμως μου άρεσε, αναρωτιέμαι όμως αν αυτό είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησε φέτος, όπως ακατάσχετα γράφεται.Από τα υπόλοιπα δεν ήξερα τίποτα, θα ρίξω όμως μια ματιά γιατί εσύ ακούς καλά πράγματα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήγια τον destroyer κρατάω μια πισινή, θα τον ξανακούσω πιθανότατα! πάντως απο αυτά που γράφω άσε τους cobra skulls αλλά άκου marked men! ακούω αυτές τις μέρες το πρότζεκτ ενός απο αυτούς που κυκλοφόρησε μόλις και λέγεται Mind Spiders και έχω αρρωστήσει! πάμε όλοι τέξας!
ΑπάντησηΔιαγραφή