μουσικές iii

Με πολλά νεύρα, πολύ άγχος και τις μέρες να μπλέκονται η μία με την άλλη απ' το ασταμάτητο διάβασμα, η μόνη διέξοδος ώρες-ώρες μου φαίνεται πως είναι η μουσική*. Θυμάμαι πόσο παράξενο είχε φανεί σε ένα φίλο όταν του είχα πει ότι νιώθω τη μουσική σαν παρέα όταν διαβάζω.  Από την άλλη είναι πολύ συγκεκριμένα πράγματα που μπορείς να ακούς όταν το μυαλό σου πρέπει να είναι συγκεντρωμένο αλλού. Και κυρίως: καλύτερα να μην έχουν στίχους.

*και το ευρωμπάσκετ, εντάξει.


Έτσι πέρασα μια βόλτα από ηλεκτρονικά ακούσματα, πράγματα που ήθελα να ψάξω και δεν το είχα κάνει - όπως ο Pantha Du Prince. Το περσινό του άλμπουμ με τίτλο 'Black Noise' είχε πάρει εξαιρετικές κριτικές (τις αξίζει) αλλά το 'This Bliss' του 2007 είναι πιο κοντά στα δικά μου γούστα. Ή ίσως το πιο σταθερό 4/4 beat του με βοηθάει καλύτερα να συγκεντρώνομαι όταν διαβάζω.

Συνειδητοποιούμε όλοι κάπου εδώ οτι γράφω ένα ποστ για μουσικές που άκουσα κυρίως ενώ διάβαζα.

Παρακάτω: ανακάλυψα αυτό το απίθανο δισκάκι που είχαν κυκλοφορήσει ως Rhythm & Sound ο Moritz Von Oswald και ο Mark Ernestus το 2003 με το όνομα 'w/ the Artists'. Απ' ότι φαίνεται μπαίνει κάτω απ' την ταμπέλα της dub/techno, που σημαίνει κατά βάση dub ήχο με πιο μοντέρνο και ηλεκτρονικό beat, και από πάνω reggae φωνητικά. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα ψήσει πολύ κόσμο αυτή η περιγραφή, αλλά είναι σίγουρα απ' τα πιο ωραία πράγματα που άκουσα  τους τελευταίους δυο-τρεις μήνες και απ' ότι διαβάζω έχει επηρεάσει κόσμο και κοσμάκη. Το Boomkat κλασσικά παραληρεί.

Αφού λοιπόν ήμουν σε αυτή την techno -ας πούμε- φάση, ο δίσκος του Field που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες πήρε -αναμενόμενα- σειρά στην playlist. Για την ακρίβεια κατέληξε να είναι αυτό που άκουγα σχεδόν όλη την ώρα τις τελευταίες μέρες. Δεν είμαι σίγουρος σε τι μουσικά χαρακτηριστικά αναφέρεται κανείς περιγράφοντας minimal techno, αλλά η αισθητική του Field είναι πολύ κοντά στη δική μου. Μακριά απο προβλέψιμες μανιέρες και μουσικές ασανσέρ, το 'Looping State of Mind' πάει καρφί για τα καλύτερα της χρονιάς.

...κάτι που δεν είμαι σίγουρος αν θα ισχύσει για το 'Wander/Wonder', το full length των Balam Acab. Έχει ωραίο ήχο - δε λέω - αλλά είναι πολύ κοντά στην ambient για να καταλήξει να είναι κάτι περισσότερο από μουσική για το background - για τα δικά μου γούστα πάντα. To 'Await' είναι όμορφο ωστόσο.

Προσεχώς: γιατί δεν μπορώ να ξεπεράσω τη φλωριά του Weeknd, πώς είναι το side project του Brian Fallon των Gaslight Anthem (με τίτλο Horrible Crowes), είναι καινούργιος δίσκος του Chuck Ragan στα επίπεδα που μας έχει συνηθίσει; Το καινούργιο single των Justice υποθέτω το ακούσατε όλοι ήδη.