Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

μουσικές - jazz


Στο Λονδίνο είναι φθινόπωρο. Για την ακρίβεια νομίζω δεν ήρθε ποτέ το καλοκαίρι. Πέρασα εγω μια βόλτα από αυτό για λίγο καιρό, και πρίν δέκα μέρες επέστρεψα στο φθινόπωρο μέσω μιας τετράωρης πτήσης. Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί το φθινόπωρο είναι η εποχή που με πιάνει να ακούσω jazz όσο ποτέ άλλοτε και σήμερα σκοπεύω να γράψω γι' αυτή.

Συζητώντας με ένα φίλο ντραμερ, συνειδητοποίησα οτι δεν είχε ακούσει τον αγαπημένο μου Christian Scott. Μετά απο την κλασική βόλτα απο το youtube και την απίθανη διασκευή στο Eraser του Thom Yorke (που ούτε ο ίδιος πρέπει να πίστευε οτι το κομμάτι του έχει τόσο potential), είπα να του βάλω ένα απο τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του δίσκου, το KKPD - κυρίως γιατί σκέφτηκα οτι θα του αρέσουν πολύ τα ντραμς σε αυτό. Πέντε λεπτά μετά ψάχναμε το όνομα του ντράμερ: Jamire Williams, "παιδί" του εξαιρετικού New School της Νέας Υόρκης, και βλέπαμε αυτό το απίθανο σόλο που έκανε σε μια συναυλία του Robert Glasper Trio.

Ο Robert Glasper (απόφοιτος του New School) λοιπόν είναι ένας απ' τους πλέον ενδιαφέροντες σύγχρονους jazz πιανίστες. Ακούγοντας το ντεμπούτο του, 'Mood' του 2003, παρατήρησα στο ομώνυμο κομμάτι ένα πολύ ωραίο κιθαριστικό σόλο. Υπεύθυνος γι' αυτό ήταν ο Mike Moreno (κι αυτός απόφοιτος του New School) οπότε λίγο μετά βρέθηκα να ακούω τον φετινό του δίσκο, 'First in Mind'. Μπορεί να μην έχασα τα μυαλά μου με τον δίσκο, αλλά σίγουρα θα τον επισκέπτομαι αρκετά αυτές τις μέρες. Πιάνο λοιπόν στο 'First in Mind' παίζει ένας τύπος εν ονόματι Aaron Parks, τον οποίο είχα την τύχη να δω πριν μερικούς μήνες στην μπάντα του Kurt Rosenwinkel. Ο οποίος Aaron Parks έπαιζε και στο 'Anthem' του Christian Scott το 2007. Ένα χρόνο μετά, το 2008, ο Parks έβγαλε δίσκο ως leader. Λέγεται 'Invisible Cinema' και με έχει καταστρέψει, ουσιαστικά το ακούω όλη μέρα. Υποθέτω οτι μαντεύετε ποιός παίζει κιθάρα - ο Mike Moreno. Μπάσο παίζει ο Matt Penman και ντραμς ο Eric Harland. Αν λοιπόν απ' όλο το σημερινό μου namedropping είναι κάτι που αξίζει τον κόπο είναι αυτός ο δίσκος. Είναι μοντέρνα jazz αλλά δεν είναι avant-garde. Απίθανη ατμόσφαιρα και παιξίματα, άρρωστο swing και ούτε μια βαρετή στιγμή. Μπράβο ρε, Aaron.  

2 σχόλια: