Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

album of the week: duke ellington - money jungle [1962]


Το ξέρω, καθυστέρησε το άλμπουμ της βδομάδας. Ας είναι καλά μια ίωση που με ταλαιπώρησε και μου στέρησε πάσα διάθεση συγγραφής κειμένων για δίσκους. Τουλάχιστον ανέβασε την κειμενάρα του για τη jazz-funk ο winton tostello! Anyway, αυτή τη βδομάδα θα μιλήσουμε για τον πρώτο jazz δίσκο που αγόρασα ποτέ, όταν ακόμα μου φαινόταν τόσο χαώδης η jazz ως είδος που δεν ήξερα απο που να την πιάσω. Πρόκειται για το 'Money Jungle', τη συνεργασία του Duke Ellington με τον Charles Mingus και τον Max Roach το 1962.

Η πρώτη μου επαφή με τον δίσκο, η πρώτη στιγμή που διάβασα κάτι γι' αυτόν, ήταν στο κάποτε θρυλικό forum του avopolis, τα παλιά τα χρόνια. Εκεί, ο δίσκος είχε τον ρόλο της ιδανικής μουσικής που θα συνόδευε μια καλοκαιρινή βραδιά σε κάποιο νησί, στη βεράντα μαζί με ένα ποτήρι ουίσκι. Στερεότυπο.

Αυτό που στην, σχεδόν εφηβική ακόμα τότε, φαντασία μου είχε φανεί τόσο δελεαστικό (και με έκανε να αναζητήσω το 'Money Jungle'), τώρα με προβληματίζει. Κατανοώ οτι για τον πολύ κόσμο η jazz είναι μουσική για το background. Για να συνοδέψει το καλοκαιρινό ποτό του και το φλερτ του. Οπότε καλύτερα να μην βαράει πολύ ο ντράμερ, και να μην ανεβαίνει και πολύ το tempo. Για περίπλοκες αρμονίες και ενορχηστρώσεις δεν το συζητάω καν. Πιο πολλές μπαλάντες, παρακαλώ, μπορείτε;

Το 'Money Jungle', η συνεργασία τριών απο τους σπουδαιότερους μουσικούς του 20ου αιώνα, έχει μια ιδιαιτερότητα: παρόλο που τα παιξίματα σε μεγάλο βαθμό δεν είναι συμβατικά (ειδικά του Mingus, που ώρες-ώρες φτάνει στην avant-garde) - λειτουργεί στο σύνολό του τόσο καλά που, ναι, μπορεί να έχει απλώς συνοδευτικό ρόλο σε μια καλοκαιρινή βραδιά.

Αλλά ο ακροατής που δεν θα τον ακούσει ποτέ ενεργά (πόσο συνηθισμένοι είμαστε όλοι να ακούμε μουσική παθητικά, κάνοντας κάτι άλλο ταυτόχρονα), δεν θα μπεί ποτέ στο μεδούλι του δίσκου. Δεν θα προσέξει την εντελώς αντισυμβατική και συχνά διάφωνη μπασογραμμή που επιλέγει ο Mingus για να συνοδέψει την υπέροχη μελωδία του Fleurette Africaine, το ήπιο παίξιμο του Roach που θυμίζει περισσότερο κρουστά παρά swing. Πράγματι, ο Mingus δείχνει στον δίσκο αυτό τη μεγαλοφυΐα του. Με τι θράσος συνοδεύει στο εναρκτήριο blues Money Jungle, παίζοντας μονίμως off νότες ενώ ο μεγάλος Ellington εκμεταλλεύεται την αρμονική άπλα που του δίνει ο Mingus και τον φρενήρη τρόπο που οδηγεί ο Roach και, άλλοτε μελωδικά, άλλοτε ρυθμικά, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή.

Υπάρχουν και δύο κλασσικές συνθέσεις του Ellington στο 'Money Jungle': το Caravan και το Solitude, και οι δυο εκτελεσμένες με μεγάλη μαεστρία. Το ρυθμικό σχήμα με το οποίο ανοίγει το Caravan (και το οποίο διατηρεί στο Α μέρος της μελωδίας) ο Roach είναι αξέχαστο. Αντίστοιχα, ο λυρισμός του Solitude είναι αριστουργηματικός. Ξεκινάει μόνος του ο Ellington, με μια εκπληκτική εισαγωγή, βάζει το θέμα και αυτοσχεδιάζει πάνω του. Οι άλλοι δυο δεν μπαίνουν παρά μόνο για τα δυο τελευταία λεπτά, για να επιτευχθεί η κορύφωση.

Ανυπομονώ να έρθει το καλοκαίρι, να πάω σε ένα νησί και να ακούσω το Money Jungle παρέα με ένα ποτό.

4 σχόλια:

  1. περαστικά :)

    η αλήθεια είναι οι προηγούμενοι δυο δίσκοι με δυσκόλεψαν αρκετά, αλλά δεν το βάζω κάτω. πού θα πάει, θα την καταλάβω την τζαζ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. thanks!

    θέλει εξοικείωση η jazz είναι η αλήθεια κι εγω στην αρχή μπορούσα να απολαύσω ένα μικρό μέρος της μόνο... νομίζω πάντως πως ο συγκεκριμένος δίσκος είναι καλή περίπτωση για εκκίνηση ενασχόλησης με κάπως λιγότερο συμβατική jazz!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εξαιρετικος δισκος απο μια super τριαδα.Τον ακουω απο χθες συνεχως

    ΑπάντησηΔιαγραφή