Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

TV: Deadwood



Αν και ο δίσκος της εβδομάδας κινδυνεύει να γίνει δίσκος του μήνα, θα αφιερώσω ένα ποστ πρώτα σε μια από τις καλύτερες σειρές που έχουν γυριστεί για το μέσο που λέγεται τηλεόραση.


Όταν τον Ιανουάριο έγραψα τις λίστες μου για τις αγαπημένες μου σειρές της περασμένης δεκαετίας (εδώ κι εδώ), άφησα το Deadwood εκτός δεκάδας. Τότε έκλεινα το σχόλιό μου, γράφοντας πως "[...] παραδέχομαι οτι δεν το έχω δει καν ολόκληρο (έχω μείνει κάπου στη μέση της 2ης σεζόν) και γνωρίζοντας οτι αν το μισό Deadwood κερδίζει την 11η θέση, ίσως ολόκληρο να έμπαινε στην πεντάδα! Αλλά εδω ψηφίζουμε αγαπημένα, και για την ώρα δεν είναι τόσο!".

Προχθές το βράδυ είδα τα τέσσερα τελευταία επεισόδια του 3ου, και τελευταίου κύκλου. Το πρώτο που θέλω να σημειώσω είναι πως δυσκολεύομαι να αντιμετωπίσω το Deadwood ως ολοκληρωμένο έργο. Γιατί πολύ απλά, δεν είναι. Ο δημιουργός του, David Milch, σκόπευε στην ύπαρξη τέταρτης σεζόν. Όταν το HBO του ανακοίνωσε ότι θα δεχόταν μεν την ύπαρξη τέταρτης, αλλά με τον μισό αριθμό επεισοδίων (έξι δηλαδή), ο Milch αρνήθηκε και αντιπρότεινε να γυριστούν δύο δίωρες τηλεταινίες που να συνοψίζουν τη σειρά. Ενώ συμφωνήθηκε, οι τηλεταινίες δεν γυρίστηκαν ποτέ και πλέον δεν πιστεύει κανείς οτι θα γυριστούν. Υπό αυτή την έννοια το φινάλε του Deadwood σε αφήνει κάπως ξεκρέμαστο. Πολλά μέρη της πλοκής δεν έχουν ολοκληρωθεί, πολλοί χαρακτήρες δεν έχουν βρει συνέχεια στον ρόλο τους.

Είναι δύσκολο να μιλήσω επι της ουσίας για μια σειρά χωρίς να αποκαλύψω τι συμβαίνει στο σενάριό της. Η βασική θεματολογία ωστόσο συνοψίζεται στην ιστορία της πόλης του Deadwood, μιας πόλης-δημιούργημα του πυρετού του χρυσού. Σε μια περιοχή η οποία ακόμα δεν ανήκε επίσημα στις ΗΠΑ, άρα ο μόνος νόμος που επικρατούσε ήταν αυτός του ισχυρού. Όμως μαζί με τον χρυσό και τα πλούτη, έρχεται ο "εκπολιτισμός" - το Deadwood γίνεται θύμα της διεκδίκησης δύο πολιτειών αλλά και του George Hearst, ενός μεγιστάνα του χρυσού.

Ο στόχος του Milch είναι να περιγράψει πως δημιουργείται ο πολιτισμός από το χάος. Οι κοινωνίες από την αναρχία. Ένα θέμα τεράστιο από τη φύση του και το Deadwood (ιδανικό ως περιβάλλον για μια τέτοια ιστορία) το αποτυπώνει πιθανώς όσο καλύτερα είναι δυνατό να γίνει. Σε αυτές τις τρείς σεζόν, που καλύπτουν τα γεγονότα απο τα μέσα του 1876 ώς τα μέσα του 1877, βλέπουμε πως σε κοινωνικό επίπεδο οι συμμορίες του αλκοόλ, της ληστείας και της προαγωγής αναγκάζονται να αποδεχτούν την ύπαρξη σερίφη, πώς δημιουργείται η ανάγκη για τράπεζες, για γρηγορότερες επικοινωνίες (βλ. τηλέγραφος) και για ιατρική περίθαλψη. Σε ατομικό επίπεδο, τα γεγονότα διαμορφώνουν τους χαρακτήρες, οι άνθρωποι βλέπουν τα πράγματα πιο νηφάλια και παλιοί θανάσιμοι εχθροί γίνονται σύμμαχοι όταν ο "εκπολιτισμός" των μεγάλων κεφαλαίων απειλεί να τους στερήσει όσα είχαν με κόπο χτίσει. Η περιγραφή μου ξύνει μόνο την επιφάνεια απ' όσα προσπαθεί το Deadwood στα 36 επεισόδιά του να θίξει. Εδώ είναι και ο ρατσισμός, η θρησκεία, η παιδεία και η εκπαίδευση, η γλώσσα (ο - ιδιοκτήτης σαλούν - Al Swearengen όσο εξαιρετικά αγγλικά μπορεί να μιλήσει, άλλο τόσο χρησιμοποιεί χυδαιότητες στον λόγο του).

Η ιστορία του Deadwood είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, με πρωταγωνιστές μια σειρά από υπαρκτές προσωπικότητες: Al Swearengen (παιγμένος απο έναν φανταστικό Ian McShane), Seth Bullock, Wild Bill Hickcok, Wyatt Earp, Charlie Utter, Sol Star, Calamity Jane, George Hearst - όλοι πέρασαν απ' το Deadwood, αν και είναι σαφές πως ο Milch δανείζεται μόνο απ' την προσωπικότητά τους για να πει την ιστορία του. Η αποτύπωση της ατμόσφαιρας είναι, πραγματικά, φανταστική. Απο τα ρούχα και τα σκηνικά μέχρι τους διαλόγους - σίγουρα τους πλουσιότερους που έχω δει σε σειρά. Ο Milch (απόφοιτος Yale) είναι εξαιρετικός χειριστής της αγγλικής γλώσσας και φροντίζει να χρωματίσει εκπληκτικά τις ομιλίες - όχι μόνο με πλούσιο (πλουσίοτατο!) λεξιλόγιο, αλλά και με σημαντικές διαφορές αναλόγως της μόρφωσης ή της θέσης στην κοινωνία του κάθε χαρακτήρα. Οι ερμηνείες είναι στο ίδιο - δυσθεώρητο - ύψος, κάθε ηθοποιός ζωντανεύει μοναδικά τον χαρακτήρα του. Θα σημειώσω τους αγαπημένους μου Ian McShane, Gerald McRaney, Brian Cox και την Molly Parker. Οι ρυθμοί είναι συνήθως αργοί (με αποκορύφωση την αρχή της 2ης σεζόν που με έκανε να εγκαταλείψω για κάμποσους μήνες τη σειρά), αλλά οι δραματικές κορυφώσεις αποζημιώνουν πλήρως. Θα αναφέρω μόνο πως ίσως η καλύτερη (και σίγουρα πιο ρεαλιστική) σκηνή μάχης μεταξύ δύο ανθρώπων που έχω δεί σε οποιοδήποτε μέσο, συμβαίνει στο 5ο επεισόδιο του τρίτου κύκλου, επεισόδιο που με έκανε να τρέμω απ' την ένταση και να παραληρώ για το πόσο σπουδαία σειρά είναι το Deadwood.

heng dai...

2 σχόλια:

  1. με έψησες να ξεκινήσω να βλέπω και 6η σειρά ταυτόχρονα.εξάλλου τελειώνει(μάλλον) και ο House φέτος,οπότε μένει μια θέση κενή.επειδή όμως τσέκαρα και τις λίστες σου με τις καλύτερες σειρές,οφείλω να παρατηρήσω την έλλειψη μίας,αλλά τη μίας..αν έχεις χρόνο και όρεξη για γέλιο και προβληματισμό,βάλε το "My Name Is Earl" στην "TODO" λίστα σου,και θα με θυμηθείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. spapyr, αρχικά χαίρομαι που το ποστ μου θα είναι αφορμή να παρακολουθήσεις το Deadwood. ίσως οι αργοί ρυθμοί του να απαιτήσουν την υπομονή σου ανα σημεία, αλλά προσπάθησε να επιμείνεις, αξίζει 100%

    όσο για το Earl, τα παλιά τα χρόνια πρέπει να είχα δει τις 2 πρώτες σεζόν, νοικιασμένες απο βίντεο κλαμπ κλπ. Μου άρεσε, αλλά το άφησα στη μέση και μάλλον γι' αυτό δεν μου έμεινε περισσότερο. θα το ξαναπιάσω λογικά - αν και περιμένουν τόσες και τόσες (Parks & Recreation, catch-up στο 30 Rock, Firefly, Buffy, Community και Black Books, για να πω κάποιες :P) Χρόνος και όρεξη να υπάρχει :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή