To καθυστέρησα πολύ το post αυτή τη φορά - απολογούμαι, αλλά ο χρόνος ήταν ελάχιστος.
Άλλωστε οι μισοί από αυτούς που ξεκινούσαμε μαζί το 1+1 project τα χουν παρατήσει απ' ότι φαίνεται. Εντάξει, ο silentcrossing έχει πάρει άδεια λόγω μετακόμισης και τον inverted_a δεν τον φοβάμαι. Οι υπόλοιποι τι κάνετε όμως, διάολε;
1 new: The Aggrolites - Rugged Road [2011]
Η γκρίνια μου εισακούστηκε. Την Παρασκευή είδαμε αρκετό ήλιο και σήμερα νομίζω πως δεν υπήρχε σύννεφο στον ουρανό. Πολύ ταιριαστά, στο iPod μπήκε ο καινούργιος δίσκος των Aggrolites για παρέα στις βόλτες στο ηλιόλουστο Λονδίνο. Ακόμα πιο ταιριαστά, φαίνεται πως στο Rugged Road απομακρύνθηκαν κάπως απο την χαρακτηριστική τους “dirty reggae” για να κινηθούν σε πιο dub μονοπάτια.
Ας τα πάρουμε απο την αρχή. Οι Aggrolites είναι μια reggae μπάντα απο το L.A. Ίσως η καλύτερη reggae μπάντα των καιρών μας, με εκρηκτικά live και φοβερό groove. Η συναυλία που έκαναν στο AN club μου έχει μείνει ως μια απο τις πιο fun συναυλιακά βραδιές που έχω πάει. Ο ήχος τους ήταν ένα περίεργο μείγμα απο 60s reggae και funk, σφιχτός όσο τίποτα, με τα χαρακτηριστικά βραχνά φωνητικά του Jesse Wagner και το καταπληκτικό hammond του Roger Rivas.
Το Rugged Road δεν έχει πολλά τέτοια κομμάτια. Για την ακρίβεια έχει μόνο ένα - το “The Aggro Band Plays On”. Απο τα έντεκα κομμάτια του δίσκου (πολύ λιγότερα απ’ όσα μας έχουν συνηθίσει οι Aggrolites, καλύτερα μάλλον), μόνο τα τρία έχουν φωνητικά. Αυτό δεν ξέρω αν ήταν αποτέλεσμα μειωμένης έμπνευσης ή σκληρότερου φιλτραρίσματος του υλικού τους, αλλά και τα τρία αυτά κομμάτια είναι πολύ καλά. Ηχητικά, το “Trial and Error” και το “Complicated Girl” είναι πιο κοντά, ας πούμε, στον Jimmy Cliff παρά στον James Brown.
Ο υπόλοιπος δίσκος είναι μια σειρά απο dub τζαμαρίσματα που μου θυμίζουν πολύ κάποιες δουλειές των Slackers. Ωστόσο δεν είναι όσο χύμα ή διεκπεραιωτικό ακούγεται. Μάλλον το αντίθετο - και αυτό απο κάποιον που δεν έχει και την καλύτερη σχέση με την dub και συχνά βαριέται τα ανούσια jams.Οι Aggrolites όμως είναι εξαιρετικοί μουσικοί και με αιχμή κυρίως τον Rivas, τα dubs τους είναι και ενδιαφέροντα μελωδικά και γκρουβάρουν και με κάνουν να θέλω να λικνίσω το κορμί μου σε μια παραλία κάμποσα χιλιόμετρα ανατολικά απο δω. Μένει να καταλάβω γιατί στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία σνομπάρουν την Αγγλία. Θα παραπονεθώ στην βασίλισσα.
Complicated Girl | Camel Rock
+ 1 old: Queens of the Stone Age - Queens of the Stone Age [1998]
Εντάξει, για τον πρώτο δίσκο των Queens of the Stone Age οι περισσότεροι έχουν ήδη διαμορφώσει άποψη την οποία δύσκολα θα αλλάξουν 300 λέξεις 13 χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Ωστόσο, μιας και προσωπικά δεν είχα ασχοληθεί και πολύ μαζί του (κι ας έβαλα το Songs for the Deaf στην κορυφή της λίστας μου για τη δεκαετία που πέρασε), πιάστηκα απ’ την ευκαιρία που μου έδωσε η επανακυκλοφορία του για να το ακούσω προσεχτικότερα.
Ο ήχος των QOTSA είναι διάσημος: μια γερή δόση απο το stoner rock των Kyuss, τάσεις προς την pop και πολλά, πάρα πολλά riffs. Ενώ όμως στο Songs for the Deaf φαίνεται πως η συμμετοχές του Mark Lanegan και του David Grohl έπαιξαν μεγάλο ρόλο στον ήχο, ο πρώτος δίσκος των QOTSA είναι καθαρά δημιούργημα του Josh Homme. Όχι οτι χρειάζεται κανένα ιδιαίτερο διαπιστευτήριο ο άνθρωπος που υπήρξε κινητήριος μοχλός των Kyuss. Απλά, να, ακούγεται κάπως σαν να λείπει η ποικιλία.
Βέβαια όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως ο δίσκος δεν είναι καλός. Κάθε άλλο. Κι αν δεν κάνει την υπέρβαση που έκανε το Songs for the Deaf (και για πολλούς το R, άλλος ένας δίσκος των QOTSA στον οποίο δεν έχω δώσει την προσοχή που του αξίζει) - είναι γεμάτος απο διαμάντια. Τα κομμάτια που ανοίγουν τον δίσκο - “Regular John” και “Avon” είναι κλασικά πλέον - η ισορροπία ανάμεσα στις ποπ μελωδίες και στα βαριά stoner riffs είναι ιδανική. Απο κοντά και το φοβερό “If Only” και το “Mexicola”. Η συνταγή pop + stoner riffs δεν λέει όλη την αλήθεια όμως - ο Homme είπε οτι εκείνη την εποχή ήταν “[...] just obsessed with trying to trance out on guitar”. Η μουσική του συχνά φλερτάρει με την ψυχεδέλεια, όπως στο bluesy “You Would Know”, στο εντελώς ορχηστρικό “Hispanic Impressions” ή στο εξαιρετικό “I Was a Teenage Hand Model” που κλείνει τον δίσκο. Υπολογίζοντας και το αγαπημένο “You Can’t Quit Me Baby” (“You ‘re solid gold, I’ll see you in hell...”), αν είχα ακούσει το Queens of the Stone Age προσεκτικότερα θα ήμουν σίγουρος για τον μεγάλο δίσκο που θα ερχόταν λίγα χρόνια μετά.
Regular John | You Can't Quit Me Baby
Άλλωστε οι μισοί από αυτούς που ξεκινούσαμε μαζί το 1+1 project τα χουν παρατήσει απ' ότι φαίνεται. Εντάξει, ο silentcrossing έχει πάρει άδεια λόγω μετακόμισης και τον inverted_a δεν τον φοβάμαι. Οι υπόλοιποι τι κάνετε όμως, διάολε;
Η γκρίνια μου εισακούστηκε. Την Παρασκευή είδαμε αρκετό ήλιο και σήμερα νομίζω πως δεν υπήρχε σύννεφο στον ουρανό. Πολύ ταιριαστά, στο iPod μπήκε ο καινούργιος δίσκος των Aggrolites για παρέα στις βόλτες στο ηλιόλουστο Λονδίνο. Ακόμα πιο ταιριαστά, φαίνεται πως στο Rugged Road απομακρύνθηκαν κάπως απο την χαρακτηριστική τους “dirty reggae” για να κινηθούν σε πιο dub μονοπάτια.
Ας τα πάρουμε απο την αρχή. Οι Aggrolites είναι μια reggae μπάντα απο το L.A. Ίσως η καλύτερη reggae μπάντα των καιρών μας, με εκρηκτικά live και φοβερό groove. Η συναυλία που έκαναν στο AN club μου έχει μείνει ως μια απο τις πιο fun συναυλιακά βραδιές που έχω πάει. Ο ήχος τους ήταν ένα περίεργο μείγμα απο 60s reggae και funk, σφιχτός όσο τίποτα, με τα χαρακτηριστικά βραχνά φωνητικά του Jesse Wagner και το καταπληκτικό hammond του Roger Rivas.
Το Rugged Road δεν έχει πολλά τέτοια κομμάτια. Για την ακρίβεια έχει μόνο ένα - το “The Aggro Band Plays On”. Απο τα έντεκα κομμάτια του δίσκου (πολύ λιγότερα απ’ όσα μας έχουν συνηθίσει οι Aggrolites, καλύτερα μάλλον), μόνο τα τρία έχουν φωνητικά. Αυτό δεν ξέρω αν ήταν αποτέλεσμα μειωμένης έμπνευσης ή σκληρότερου φιλτραρίσματος του υλικού τους, αλλά και τα τρία αυτά κομμάτια είναι πολύ καλά. Ηχητικά, το “Trial and Error” και το “Complicated Girl” είναι πιο κοντά, ας πούμε, στον Jimmy Cliff παρά στον James Brown.
Ο υπόλοιπος δίσκος είναι μια σειρά απο dub τζαμαρίσματα που μου θυμίζουν πολύ κάποιες δουλειές των Slackers. Ωστόσο δεν είναι όσο χύμα ή διεκπεραιωτικό ακούγεται. Μάλλον το αντίθετο - και αυτό απο κάποιον που δεν έχει και την καλύτερη σχέση με την dub και συχνά βαριέται τα ανούσια jams.Οι Aggrolites όμως είναι εξαιρετικοί μουσικοί και με αιχμή κυρίως τον Rivas, τα dubs τους είναι και ενδιαφέροντα μελωδικά και γκρουβάρουν και με κάνουν να θέλω να λικνίσω το κορμί μου σε μια παραλία κάμποσα χιλιόμετρα ανατολικά απο δω. Μένει να καταλάβω γιατί στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία σνομπάρουν την Αγγλία. Θα παραπονεθώ στην βασίλισσα.
Complicated Girl | Camel Rock
Εντάξει, για τον πρώτο δίσκο των Queens of the Stone Age οι περισσότεροι έχουν ήδη διαμορφώσει άποψη την οποία δύσκολα θα αλλάξουν 300 λέξεις 13 χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Ωστόσο, μιας και προσωπικά δεν είχα ασχοληθεί και πολύ μαζί του (κι ας έβαλα το Songs for the Deaf στην κορυφή της λίστας μου για τη δεκαετία που πέρασε), πιάστηκα απ’ την ευκαιρία που μου έδωσε η επανακυκλοφορία του για να το ακούσω προσεχτικότερα.
Ο ήχος των QOTSA είναι διάσημος: μια γερή δόση απο το stoner rock των Kyuss, τάσεις προς την pop και πολλά, πάρα πολλά riffs. Ενώ όμως στο Songs for the Deaf φαίνεται πως η συμμετοχές του Mark Lanegan και του David Grohl έπαιξαν μεγάλο ρόλο στον ήχο, ο πρώτος δίσκος των QOTSA είναι καθαρά δημιούργημα του Josh Homme. Όχι οτι χρειάζεται κανένα ιδιαίτερο διαπιστευτήριο ο άνθρωπος που υπήρξε κινητήριος μοχλός των Kyuss. Απλά, να, ακούγεται κάπως σαν να λείπει η ποικιλία.
Βέβαια όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως ο δίσκος δεν είναι καλός. Κάθε άλλο. Κι αν δεν κάνει την υπέρβαση που έκανε το Songs for the Deaf (και για πολλούς το R, άλλος ένας δίσκος των QOTSA στον οποίο δεν έχω δώσει την προσοχή που του αξίζει) - είναι γεμάτος απο διαμάντια. Τα κομμάτια που ανοίγουν τον δίσκο - “Regular John” και “Avon” είναι κλασικά πλέον - η ισορροπία ανάμεσα στις ποπ μελωδίες και στα βαριά stoner riffs είναι ιδανική. Απο κοντά και το φοβερό “If Only” και το “Mexicola”. Η συνταγή pop + stoner riffs δεν λέει όλη την αλήθεια όμως - ο Homme είπε οτι εκείνη την εποχή ήταν “[...] just obsessed with trying to trance out on guitar”. Η μουσική του συχνά φλερτάρει με την ψυχεδέλεια, όπως στο bluesy “You Would Know”, στο εντελώς ορχηστρικό “Hispanic Impressions” ή στο εξαιρετικό “I Was a Teenage Hand Model” που κλείνει τον δίσκο. Υπολογίζοντας και το αγαπημένο “You Can’t Quit Me Baby” (“You ‘re solid gold, I’ll see you in hell...”), αν είχα ακούσει το Queens of the Stone Age προσεκτικότερα θα ήμουν σίγουρος για τον μεγάλο δίσκο που θα ερχόταν λίγα χρόνια μετά.
Regular John | You Can't Quit Me Baby
Όπως και αναμενόμενη ήταν η κατρακύλα μετά το Songs For the Deaf... Κρίμα. Παραμένουν παρόλα αυτά μία από τις ελάχιστες rawk μπάντες του σήμερα που εξακολουθούν να έχουν ένα κάποιο ενδιαφέρον...
ΑπάντησηΔιαγραφήισχύει. περίμενα τη συνέχεια του songs for the deaf πως και πως και βαρέθηκα στο δεκάλεπτο. πάντως live θα τους (ξανά)έβλεπα και έχω ξενερώσει τη ζωή μου που δεν θα μπορέσω να πάω τον Μάιο που έρχονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦτάσαμε στο 9 ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠσσσσσ!
Είσαι μάλλον ο μόνος που συμμετέχεις χωρίς κανένα διάλειμμα, good job!
Φοβερά και τα δύο άλμπουμς αγαπητέ πράσινε κρεμύδι, γι' αυτή τη βδομάδα ετοιμάζω κάτι που έμαθα από 'σας τους δύο ;)
χαχα ό,τι μπορώ κάνω, αλλά το πραγματικό τεστ θα είναι τώρα που σφίγγουν τα πράγματα με το διάβασμα και φυσικά τον μάιο που είναι οι εξεταστική!
ΑπάντησηΔιαγραφήοι aggrolites είναι φοβερή μπάντα, χαίρομαι που σου άρεσαν!
ανυπομονώ να διαβάσω ποστ! εγώ κλασσικά την παρασκευή προβλέπεται να τη χάσω :p