Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

The 1+1 Project - Weeks 12-15

Χρωστούμενα, χρωστούμενα (για να μη λέει ο silent οτι τον αφήνω μόνο του)!


4 new:

Saigon - The Greatest Story Never Told [2011]

Το mainstream hip-hop για να μου αρέσει πρέπει να ναι σαν κι αυτόν εδώ τον κύριο που επιτέλους κατάφερε να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του. Και όχι σαν τις αηδίες του Kanye [το pitchfork σπάει πλάκα με όσους έτρεξαν να το αγοράσουν]. Οι συνεργασίες άλλωστε τα λένε όλα: απο Jay-Z και Faith Evans μέχρι Q-Tip και Black Thought. Yo!

Bring Me Down, Part 2



Obits - Moody, Standard and Poor [2011]


Σε μια συζήτηση με ένα φίλο πριν λίγο καιρό, εκείνος μου έλεγε οτι είναι πιο πολύ του rock κι εγω του έλεγα οτι είμαι πιο πολύ του rock'n'roll. Το garage των Obits είναι πιο πολύ rock παρά rock'n'roll και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θα με κάνει να σκίσω τα ρούχα μου για πάρτη τους, αν και τα υπόλοιπα συστατικά που εκτιμώ στο garage είναι εκεί: νωχελικότητα, αλητεία και λίγη ψυχεδέλεια. Όπως εκεί είναι και η προϋπηρεσία του κιθαρίστα σε δυνατές μπάντες: 'Hot Snakes', 'Drive Like Jehu' και 'Pitchfork'. Παρόλα αυτά με το 'Naked to the World' τα σπάω. Γιατί είναι το πιο rock'n'roll κομμάτι του δίσκου!

Naked to the World


Small Brown Bike - Fell and Found [2011]

Επιστροφή ενός εκ των μεγάλων post-hardcore συγκροτημάτων. Να πω την αλήθεια μου ποτέ δεν υπήρξα μεγάλος φαν, αλλά ίσως και να τους αδικώ. Πολύς κόσμος αρρωσταίνει με την πάρτη τους. Το Fell and Found κινείται στα ίδια βραχνά, αργά, μελωδικά μονοπάτια. Δεν το ένιωσα πολύ, ίσως φταίνε και οι ηλιόλουστες μέρες που κάνει έξω και δεν τους ταιριάζουν τέτοιοι ήχοι. Ίσως φταίει που μου θυμίζουν τους Hot Water Music χωρίς να είναι αυτοί. Ίσως επιστρέψω στο Fell and Found κάποια στιγμή που ο καιρός θα αλλάξει.

Just Bones



Explosions in the Sky - Take Care, Take Care, Take Care [2011]

Μια παλιότερη εκδοχή του εαυτού μου θα απηύδηζε με την εμμονή αυτών των τύπων στο όχημα (με το γελοίο όνομα μπλα μπλα...) post-rock. Αυτές τις μέρες εκτιμώ που έχουν βρει το εκφραστικό τους μέσο, αυτό που ταιριάζει στα αυτιά τους και στην ψυχή τους - αν θέλετε. Και ακριβώς αυτό το πάθος κάποιου που αγαπάει αυτό που κάνει μου μεταφέρεται απ' το "Take Care, Take Care, Take Care". Άλλωστε, όλα τα στοιχεία που με έκαναν να γουστάρω τους Explosions in the Sky (λυρισμός, ατμόσφαιρα, ξεσπάσματα κλπ) είναι στη θέση τους και κορυφώνονται στο καταπληκτικό "Let Me Back In" που κλείνει τον δίσκο. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως οι δύο μπάντες (δηλαδή οι Explosions και οι Low) που παραδοσιακά με συντρόφευαν στις εξεταστικές, έβγαλαν καινούργιους δίσκους φέτος πάνω στην ώρα που ετοιμάζομαι για διαολεμένα πολύ διάβασμα. Θα το πάρω για καλό οιωνό αυτό.

Let Me Back In

+4 old:


Yussuf Jerusalem - A Heart Full of Sorrow [2008]


Αυτόν τον Γάλλο τον ανακάλυψα με αφορμή τη συναυλία του (την οποία δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω) στο Καταραμένο Σύνδρομο. Άκουσα ένα γαμάτο lo-fi garage track απ’ το myspace του και την επόμενη πρωία είπα να πιούμε τον πρωινό καφέ παρέα. Το πρώτο κομμάτι του δίσκου με έκανε να πνιγώ. Τα υπόλοιπα γαμάνε. Αλλά και το πρώτο γαμάει τώρα που το σκέφτομαι.

We Ain't Coming Back


Red Dons - Fake Meets Failure [2010]


Τους ανακάλυψα επειδή παίζουν μαζί με τους forgetters και είναι ίσως ό,τι πιο φρέσκο έχω ακούσει στον χώρο του punk τελευταία. Θυμίζουν αρκετά το αμερικάνικο μελωδικό hardcore των αρχών του ‘80, ειδικά μπάντες όπως οι Descendents και οι Adolescents*. Είναι όμως πιο μελωδικοί στις φωνές, οι κιθάρες έχουν ελάχιστη (ή καθόλου) παραμόρφωση και οι δομές των κομματιών είναι πιο περίπλοκες. Είναι έτοιμοι να σκάσουν απ’ την ενέργεια, έχουν στίχους που σε κάνουν να σκεφτείς λιγάκι (και μια συνεργασία με τον Jesse Michaels παρακαλώ) και εξαιρετικό artwork. Ζουν σε τρείς διαφορετικές χώρες και θα τους δω live σε λίγες μέρες. Έπος.

*ναι οι Descendents και οι Adolescents ήταν hardcore. Ξεπεράστε το.

Enemy Ears


Pat Metheny - One Quiet Night [2003]


...όπου μια νύχτα ο Pat Metheny πήρε για συντροφιά τις ακουστικές κιθάρες του και έπαιξε. Το αποτέλεσμα βγήκε περισσότερο folk, με μερικές πινελιές από jazz να χρωματίζουν τόσο τις συνθέσεις του όσο και τις διασκευές στο "Don't Know Why" της Norah Jones, το "My Song" του Keith Jarrett και το "Ferry Cross the Mersey" των Gerry & the Pacemakers. Το μαγικό "άγγιγμα" (πώς να μεταφράσεις τον όρο "touch";) του Metheny στην κιθάρα, γεμάτο συναίσθημα και εκφραστικότητα κάνει το One Quiet Night εξαιρετικό για μεταμεσονύκτιες ακροάσεις ή για όποτε το μυαλό θέλει να ηρεμήσει.

Don't Know Why (live)


The Observers - So What's Left Now [2004]

And they cover hate with faith. Από τις στάχτες τους ξεπήδησαν οι Red Dons για τους οποίους παραληρούσα λίγο παραπάνω. Δηλαδή μιλάμε πάνω-κάτω για τον ίδιο ήχο και την ίδια νοοτροπία, λίγο πιο ακατέργαστο, το ίδιο γαμάτο. Αυτά που έλεγα πριν τέλος πάντων! Είμαι σίγουρος πως ο εναρκτήριος δυναμίτης του "Symbols, Slogans, Lies" θα πείσει όποιον αμφιβάλλει ακόμα.


Symbols, Slogans, Lies

12 σχόλια:

  1. Αν μπλογκ, κάτι το 2004 ο δίσκος των Observers θα ήταν στο νο 2 του τοπ 10... Το 1 είναι το Crimes των Blood Brothers...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. (μου 'φυγε ένα "είχα" μετά το "Αν". Λυπάμαι δε θα επιτρέψω να ξανασυμβεί)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ναι για κάποιο λόγο μου έχει δημιουργηθεί η αίσθηση πως έφτασα αργά στο πάρτι! έχω αρρωστήσει πάντως που θα τους δω το Σάββατο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. btw τόση αρρώστια με Blood Brothers, ε; δεν με κόλλησαν ποτέ αλλά ίσως τους δώσω μια ευκαιρία ακόμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Toυς Red Dons? Ζηλεύω. Τσέκαρε και Defect Defect, είναι οι μπάντα που κάνανε οι υπόλοιποι (σχεδόν) πλην του τραγουδιστή. Μεταξύ μας μ' αρέσουν περισσότερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πφφ! Πάνω που έλεγα να τα παρατήσω εσύ ξαναταϊζεις τον ψυχαναγκασμό μου-πρέπει να κάνω και εντατικά μαθήματα γιατί δεν ξέρω σχεδόν κανένα από αυτά κι εσείς οι 2 είστε εγγύηση που να πάρει!

    Blood Brothers hell yeah! Τους είχα δει το 2003, το σκέφτομαι και πονάω!

    Όμως αυτές τις μέρες τα μάτια μου βλέπουν μόνο ένα πράγμα: FUGAZI.FUGAZI.FUGAZI.Αμήν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Toυς έχεις δει και πονάς;!; Ο δικός μου πόνος που ΔΕΝ τους έχω δει είναι αφόρητος πάντως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Raggedy Man: θα τσεκάρω και Defect Defect και θέλω να τσεκάρω και Revisions που λέει έπαιζαν ακουστικά. Clorox Girls γουστάρεις; είχα μαλακιστεί και δεν είχα πάει οταν έπαιξαν Αθήνα γαμώτο.

    @silentcrossing: το 1+1 δεν το παρατάω, είναι ο αγαπημένος μου ψυχαναγκασμός και μου κάνει καλό! έχεις δει Blood Bros ρε θηρίο; που; ζηλεύω! όσο για Fugazi, προβλέπεται μεγάλο κάψιμο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Clorox Girls, Tyrades, όλη αυτή την early zeroes PUNK φάση τη γουστάρω...
    Fugazi θα πεθάνουμε νομίζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. γαμώ, τα παιδιά του Καταραμένου έφερναν/φέρνουν τέτοιες μπάντες Ελλάδα. βγάζουν και ένα zine, το Mουτζα. έχεις τσεκάρει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γνωρίζω την ύπαρξή του, αλλά όχι, δεν το 'χω τσεκάρει. Κάνε καμιά πάσα ρε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μου χρωστάνε κι εμένα 2-3 τεύχη, τώρα απ' όσο ξέρω ετοιμάζουν καινούργιο. Όταν κατέβω Ελλάδα θα το οργανώσουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή